Valentin Verga: ‘Mijn ouders zijn mijn helden’

Valentin Verga (26) is de volgende in de rubriek ‘Zonder bal en stick’, waarin internationals openlijk vertellen over hun leven buiten de lijnen. Valentin is niet 1, maar 2 keer vanuit Argentinië naar Nederland geëmigreerd. ‘Mijn ouders wisten: we gaan mensen verliezen, mensen die we nooit meer zien. Mensen die doodgaan als wij in Nederland zijn.’

Vertiefd, vindt Valentin zijn vaderland. Een prachtig land, maar vertiefd. ‘Als ik daar in een taxi zit, hoor ik dat die chauffeur al 3 dagen achter elkaar aan het rijden is. Bizar. Argentinië is een derdewereldland. Het contrast tussen arm en rijk is te groot en het is veel te corrupt daar. Er gebeurt héél veel waar niemand iets van weet. Politics, daar gaat het om. Ik heb er niet zoveel mee. Ik lees er wel eens wat over, maar meer ook niet.’

Politiek in Argentinië

De vorige president Cristina Kirchner maakte een half jaar geleden plaats voor de huidige president Mauricio Macri. Valentin heeft het meegekregen. ‘Op een gegeven moment kon je bij Kirchner zó makkelijk subsidie krijgen. Iedereen liet zich liever afkeuren dan dat ze gingen werken. Tja, dan gaat het land op z’n kop. Alwéér. Ik hoop dat het onder Macri beter gaat. Dat hij de corruptie voor kan blijven. Hij is de 1e president sinds weet-ik-het-hoe-lang die Engels spreekt. De 1e die een gesprek met de president van Amerika heeft gehad in het Engels. Een vooruitgang toch?’

‘Emigreren was toen heftiger dan nu’

Terug naar Valentin zelf. Hij is nog maar 1 jaar als hij voor de 1e keer in zijn leven naar Nederland emigreert. ‘Iedereen die destijds vanuit Argentinië emigreerde, ging naar Spanje, Italië of Engeland. Mijn ouders deden lekker gek. Die gingen naar Nederland. Ze lieten alles achter hè. Emigreren was toen heftiger dan nu. Er was geen internet, je moest 4 weken wachten op een brief. Op een gegeven moment begonnen mijn ouders hun familie zó erg te missen dat ze terug naar Buenos Aires zijn gegaan. Ik was toen 6.’

Op zijn 12e verhuist Valentin opnieuw naar Nederland. Dit keer vanwege een andere reden: er is veel paniek in Argentinië. ‘De economische crisis was losgebarsten. Ik herinner me nog veel van die dag. Het was 20 september 2001, de verjaardag van mijn zus. Ik geloof dat mijn vader een taart voor mijn zus ging halen en opeens stond het hele land op z’n kop. De banken hadden geen geld meer. Mensen liepen supermarkten in en namen alles mee wat ze zagen. Plunderen dat ze deden. Dat was voor mijn moeder de druppel. Ze wilde weg.’

‘Mijn ouders zijn mijn helden’

Valentin praat met veel respect over de moeilijkste beslissing die zijn ouders ooit voor hem hebben moeten nemen. ‘Mijn ouders zijn mijn helden. Mijn zussen ook. Ik was nog maar 11 en mijn broertje nog maar 4, maar mijn zussen waren al 14 en 15. Zij lieten echt hun leven achter. Je had mij als puber niet weg moeten halen uit Nederland; ik zou gek geworden zijn. Zij niet, zij hebben ballen getoond.’

‘Mijn ouders hebben niet voor zichzelf gekozen, maar voor een toekomst voor hun kinderen. Zij wisten: we gaan mensen verliezen, mensen die we nooit meer zien. Mensen die doodgaan als wij in Nederland zijn. En dan toch gaan hè… Iets heldhaftiger kun je je toch niet voorstellen? Dan kun je wel een goal maken in de finale van de Olympische Spelen, maar waar gaat dat over? Echt, waar gáát dat over?’

‘Amsterdam de mooiste club ter wereld’

De dag nadat de familie Verga in Nederland aankwam, ging Valentin met zijn vader Alex naar de play-offs kijken. ‘Amsterdam speelde in het Wagener Stadion tegen Klein Zwitserland. Marten Eikelboom kreeg de bal op rechts en schoot ‘m binnen. Prachtig, hij ging op zijn knieën zitten; zó mooi. Ik zei meteen: voor deze club wil ik spelen. Wat een shirt. Wat een stadion. Ik vond het er zó vet uit zien. Amsterdam is de beste club van de wereld. Ik ging op die leeftijd echter voor Almere hockeyen en op mijn 16e vroegen Amsterdam en Bloemendaal mij. Toen had ik mijn keuze natuurlijk al gemaakt.’

‘Hockey heeft me gered’

Als 12-jarig jochie moest Valentin in Nederland helemaal opnieuw beginnen. ‘Dat was heel moeilijk. Ik kende de taal niet en heb een spoedcursus Nederlands gedaan in een klas met allemaal buitenlandse kinderen. Rammen was het. Stampen. Iedere dag weer, van half 9 tot 4.’

‘Ik had het geluk dat ik ging hockeyen in plaats van – zo mag ik het wel zeggen – omging met een ander milieu. Ik speelde bij Almere, tegen clubs als Gooische, Laren en Naarden, met Jan-Willem en Willem-Jan. Andere kinderen gingen op voetbal. Zij hadden een andere manier van praten en hadden meer moeite met de taal. Hockey heeft me gered. In mijn sociale leven, eigenlijk in alles. Ik weet niet wat ik was geworden als ik niet gehockeyd gehad.’

Valentin Verga viert met zijn vader Alex Verga de promotie van Almere naar de Hoofdklasse. (foto: KNHB/Koen Suyk)

Incident tegen Argentinië

Inmiddels is Valentin uitgegroeid tot een volwaardig international. Niet van Argentinië, maar van Oranje. De 1e keer dat hij tegen zijn vaderland speelde, kan hij zich nog goed herinneren. Het liep niet goed af. ‘Het was tijdens het WK in Delhi, mijn 1e toernooi ooit. Ik was 19 en gaf een interview aan een sportkrant uit Argentinië: Olé. Die gozer heeft daarna nooit meer contact met me durven opnemen, omdat ie me zwaar genaaid heeft.’

‘1 van zijn vragen was: voel je nog iets voor Argentinië? Voor het land niet, zei ik. Ik speel niet voor Willem-Alexander, Máxima of de Tweede Kamer, ik speel voor de mensen die van hockey houden. Zo bracht ik het ook. Alleen met iets minder wijsheid. De krantenkop was: Argentijnse speler die voor Nederland uitkomt, voelt niks meer voor zijn land.’

‘Nou, een dag later begon het. Facebook was net een beetje aan het opkomen. Ik kreeg allerlei berichten met scheldwoorden binnen. Kom nooit meer terug, we maken je dood: dat soort teksten. Ook van gasten met een gezinnetje. Ik zat te janken op mijn kamer. Daarna heb ik een tijd niet meer met de Argentijnse pers gepraat. Die mensen zijn zo nationalistisch. Die willen je alleen maar naar beneden halen.’

‘Succesvol zijn, is vrienden hebben’

Toch is Valentin naar eigen zeggen niet voorzichtiger geworden. Hij blijft zijn nek uitsteken, zeker als het om zijn teamgenoten gaat, zegt hij. ‘Dát zijn de sporters die succesvol zijn. Succesvol zijn is iets anders dan prijzen winnen. Het gaat erom dat je succesvol bent als mens. Dat je er vrienden aan overhoudt. Ik heb gasten die ik nú kan bellen en dan komen ze. Heel veel sporters die van alles hebben gewonnen, hebben dat niet. Die staan er alleen voor. En dat voor een medaille. Nou, nou. Natuurlijk wil ik olympisch kampioen worden, maar ik ga liever door het leven zonder medaille dan zonder vrienden.’

Bekijk ook

• De Hockeytaxi met Valentin Verga