De 5 meest legendarische clashes met Argentinië van Lidewij Welten

Donderdag staat na twee jaar eindelijk weer het mooiste affiche van het internationale dameshockey op het programma: Nederland – Argentinië. Weliswaar in een oefentoernooi dit keer, maar misschien is het duel een voorbode op het spektakel dat het WK in Londen moet gaan bieden. In aanloop naar de ontmoeting met de aartsrivaal vertelt international Lidewij Welten (27) over haar vijf meest legendarische wedstrijden tegen de altijd venijnige Argentijnen.

De Argentijnse speelsters hielden de Oranje Dames ’s nachts uit hun slaap door wolvengeluiden te maken

Finale Olympische Spelen 2012, Londen
Nederland – Argentinië 2-0 (0-0)
’45 Carlien Dirkse van den Heuvel 1-0
’54 Maartje Paumen 2-0

‘In de nacht voor de finale lag ik op bed toen ik opeens buiten een raar geluid hoorde. Het geluid dat huilende wolven maken. Arhwooooooooo. Eva de Goede lag met mij op de kamer. “Takkie, hoor jij dat ook? Wat is dat?” vroeg ik. Zij hoorde het ook. Ze werd er onrustig van. Arhwooooooooo, hoorden we weer. Ook onze namen werden geroepen. We kropen snel uit bed. Maar toen we door het raam naar buiten keken, was er niks meer te zien.’

‘De volgende ochtend bij het ontbijt zeiden Ellen en Naomi dat ze het ook hadden gehoord. Zij sliepen aan dezelfde kant van ons appartementencomplex. Ze wisten wie het hadden gedaan. Het waren de Argentijnen, tegen wie we die dag de olympische finale moesten spelen. Ze sliepen in een appartementencomplex bij ons om de hoek.’

‘De volgende dag pakten Kelly (Jonker, red.) en ik op de middenlijn een bal van Aymar af. Daarbij maakten we shoot, maar er werd niet voor gefloten. Uit die aanval haalden we een corner, waaruit we scoorden. Het hele toernooi liep de corner niet goed, maar in de finale maakten we er twee. Eén rechtstreekse van Paumen en één rebound van Carlien (Dirkse van den Heuvel). We wonnen met 2-0. Na de wedstrijd waren wíj degenen die wolvengeluiden maakten. Niet naar die Argentijnen, maar naar elkaar. Wij blijven altijd respectvol.’

Argentijnse supporters staken hun middelvinger op en scholden de Oranje Dames uit

Finale WK 2010, Rosario (Argentinië)
Nederland – Argentinië 1-3 (0-2)
‘3 Carla Rebecchi 0-1
‘7 Noel Barrionuevo 0-2
’44 Maartje Paumen 1-2
’54 Carla Rebecchi 1-3

‘Dit was een bizarre dag. We merkten goed dat we de finale tegen Argentinië speelden ín Argentinië. Het begon al toen we in het hotel, een aantal uur voor de wedstrijd, wilden gaan eten. Het eten was er niet. Ze hadden het verkeerd begrepen, zeiden ze. Twee weken lang was het goed gegaan, maar op de dag van de finale hadden ze het opeens verkeerd begrepen en kwam het eten te laat. Even later moesten we opgehaald worden door een bus, maar die kwam ook te laat. Heel toevallig allemaal.’

‘Normaal gesproken stonden de mensen langs de weg te zwaaien naar ons als wij met de bus langsreden. Nu staken ze hun middelvinger op en scholden ze ons uit. Het stadion was een heksenketel. Bij het volkslied van Argentinië stonden mijn haren rechtovereind. Iedereen op de tribune zong met zo veel passie mee. Dat was niet normaal. Ze sprongen, zwaaiden en hingen in hekken.’

‘We kwamen met 2-1 achter. Daarna waren wij aan het drukken, maar Argentinië wilde ook scoren. Het was aanval tegen aanval. We wisten dat er een doelpunt ging vallen, óf bij ons, óf bij hen. Uiteindelijk kregen we een strafbal tegen. Toen die erin ging, was het klaar.’

Nederland kwam terug van 0-3 naar 3-3. En won.

Finale Champions Trophy 2011, Amsterdam
Nederland* – Argentinië 3-3 (0-3)
*wint na shoot-outs
‘1 Carla Rebecchi 0-1
’32 Luciana Aymar 0-2
’34 Daniela Sruoga 0-3
’35 Maartje Paumen 1-3 (sc)
’41 Maartje Paumen 2-3 (sc)
’48 Maartje Paumen 3-3 (sc)

‘In de eerste helft waren we helemaal nergens. We kwamen met 3-0 achter. Max (Caldas) was in de rust woedend op ons. In de tweede helft vielen we alleen maar aan. Paumen sleepte er twee corners in. Toen zei Max tegen me: “Je hoeft niet meer te passen, het enige wat je moet doen is een corner halen”. Paumen zat er echt zó lekker in. Uiteindelijk haalden we weer een corner. Toen dacht ik: nu pakken we ‘m ook. En Paumen flikte het.’

‘Toen moesten we shoot-outs nemen. Aymar miste. Erg dat ik dat nog weet, maar ze was zo goed en zelfs zij miste. Dit was echt een heerlijke Nederland – Argentinië. 3-0 achter. 3-3. In een kolkend stadion in eigen land. En uiteindelijk op shoot-outs gewonnen. Prachtig.’

Maradona zag vanaf de tribune hoe de Argentijnen werden afgestraft

Halve finale Olympische Spelen 2008, Beijing
Nederland – Argentinië 5-2 (3-0)
‘9 Maartje Paumen 1-0
’25 Maartje Paumen 2-0
’31 Marilyn Agliotti 3-0
’47 Maartje Paumen 4-0
’59 Mariné Russo 4-1
’68 Ellen Hoog 4-1
’69 Alejandra Gulla 5-2

‘Dit was mijn allereerste Nederland-Argentinië. We hadden een tekst over Argentinië gemaakt op een liedje dat vaak bij onze fysio werd gedraaid. Normaal zongen we: “Wij gaan naar de sportschool, maandag dinsdag, elke dag”. Nu was het: “Argentijntjes slopen, jalalalala”. Marc (Lammers) vond het helemaal niet grappig dat we dat deden. Die zat vol in z’n focus. Wij ook, maar voor ons was het een manier om onze zenuwen weg te halen.’

‘Ik had als jonkie geen idee wat ik van die Argentijnen kon verwachten. Aymar? Ik wist dat ze goed was, maar verder dacht ik: pfff, iedereen heeft het altijd maar over die Aymar. Tijdens de wedstrijd zag ik op een gegeven moment de bal liggen. Iedereen riep nog: “Niet instappen”. Maar ik deed het toch. En hup, Aymar was met bal en al weg. Toen wist ik hoe goed ze was. Ze had de techniek én de versnelling.’

‘Die wedstrijd zat Maradona in het stadion. Dat was legendarisch. We speelden een van onze beste potten van de Olympische Spelen. We vlogen over het veld. We wonnen overtuigend, met 5-2. Dat was ongekend. Het was voor ons een geweldige wedstrijd.’

De Oranje Dames stapten over hun angst voor de Argentijnen heen

Kwartfinale Olympische Spelen 2016, Rio de Janeiro
Nederland – Argentinië 3-2 (2-0)
‘5 Lidewij Welten 1-0
’25 Laurien Leurink 2-0
’37 Kelly Jonker 3-0’
‘40 Florencia Habif 3-1 (sc)
’53 Delfina Merino 3-2 (sc)

‘Argentijnen zijn van het bluffen. Voor de kwartfinale die we tegen hen speelden, zaten wij op het trainingsveld toen zij met de bus aankwamen en langs ons reden. Ze zaten rustig op hun stoel, tot het moment dat ze ons zagen. Toen begonnen ze opeens te zingen en te springen.’

‘Die Argentijnen zijn altijd van het intimideren geweest. In de spelerstunnel maken ze altijd een hoop lawaai. Trekken ze hun mond open en roepen ze in het Spaans van alles naar ons. We hebben vaak gedacht: we moeten er niet als mietjes naast gaan staan. We lieten ons altijd intimideren. Maar dit keer stapten we over onze angst heen. We straalden uit dat we niet bang voor ze waren. Ik vond het één groot toneelstuk dat ze in die bus opvoerden. Ik dacht alleen nog maar: leuk dat jullie springen, wij springen na de kwartfinale wel.’

‘Vanaf minuut één gingen we er vol voor. We scoorden drie keer. Toen kregen we opeens drie gele kaarten kort achter elkaar. Moesten we een periode met z’n achten zien te overleven. En die strafbank, haha. Zaten ze daar met z’n drieën naast elkaar: Eva (de Goede), Naomi (van As) en Margot (van Geffen).’

‘De chaos was groot. Alyson zei: “We gaan 2-3-3 spelen”. Moesten wij zeggen: “Zoveel speelsters hebben we niet eens meer”. We gingen in een soort handbalverdediging staan. Dit was nou echt billenknijpen. Rennen dat we deden. Alleen maar rennen en de bal naar voren slaan. Maar die Argentijnen bleven de bal achterin rondspelen. Van ons mochten ze. Wij wonnen.’

Lidewij Welten speelde met Oranje negentien interlands tegen Argentinië en verloor zes keer, meer dan van welk ander land ook. Foto: WorldSportPics/Frank Uijlenbroek