Een ode aan Mirco Pruyser: niemand juicht zo mooi als hij

De enige reden dat hij geen tien voor de uitvoering kreeg, was dat hij zijn tong binnenboord hield. Anders hadden de 9500 toeschouwers in het volgepakte Wagener Stadion de ultieme oefening gezien. International Mirco Pruyser gaf – toen hij in de laatste minuut van de EK-finale tegen België de bevrijdende 4-2 in het lege doel schoot – een masterclass juichen. Zoals hij wel vaker doet.

Twintig seconden stonden er nog maar op de klok. Tussenstand: 3-2. Natuurlijk scoort Pruyser ook wel eens bij een voorsprong van pak en beet 4-0 of 6-1, op een moment dat de overwinning al lang en breed binnen is. In zo’n geval loopt hij stoïcijns terug naar zijn eigen helft. Zonder poespas.

Maar wanneer hij in het heetst van de strijd toeslaat. Wanneer hij op een belangrijk moment tijdens de play-offs scoort of in de laatste minuut van de EK-finale het uitverkochte Wagener Stadion laat exploderen, dan laat Pruyser zien dat hij de kunst van het juichen verstaat. Dan komt er iets bij hem los. Iets wat ontlading heet, of nog beter: beleving. Pruyser juicht zoals een voetballer, maar dan zonder irritante gebaartjes of ingestudeerde dansjes. Pruyser juicht zoals een supporter van Feyenoord juicht wanneer die in zijn droom voor Feyenoord scoort. Recht uit zijn hart.

Mirco Pruyser heeft gescoord voor Amsterdam en steekt zijn tong uit. Foto: Koen Suyk

De masterclass begon al toen Pruyser de bal nog niet eens had. Toen hij vanaf de rechterflank op volle snelheid de cirkel in sprintte en de bal vanaf de achterlijn kreeg aangespeeld door Thierry Brinkman. Toen hoefde hij de bal alleen nog maar kinderlijk eenvoudig in het lege doel te schuiven en kon hij beginnen aan een van de elementen die zijn gejuich zo typeren.

Rennen. Zo hard mogelijk rennen.

(Start de video om het gejuich van Pruyser te zien)

Omdat hij al op snelheid was, hoefde hij niet meer aan te zetten. Hij kon in één vloeiende beweging blijven sprinten. De energie en adrenaline gierden door zijn lichaam.

Pruyser trapte niet in de val die verraderlijk dicht op de loer lag. Hij sprong niet meteen in de armen van de eerste de beste teamgenoot die op hem afstormde, waarmee het ontladingsmoment van korte duur zou zijn. Instinctief rende hij een andere kant op en begon hij aan een meterslange sprint langs de zijlijn, waarvan hij zelf niet wist waar die zou eindigen. Hier gold de regel: hoe langer de sprint, hoe mooier.

Ook juichte hij niet met slechts één arm, zoals hij wel eens doet. In dat geval gooit hij alleen zijn arm waarmee hij zijn stick niet vasthoudt de lucht in. Hij steekt ook altijd zijn wijsvinger uit, naar niemand, zoals in de foto hier een paar alinea’s boven te zien is.

Maar nu koos hij voor zijn andere, mooiere manier. Nu stak hij allebei zijn armen uit. Zo ver mogelijk uit elkaar. Symmetrisch, als een vogel die vliegt. Even leek het alsof Pruyser op de boeg van de Titanic stond. Alsof hij wou zeggen: I’m the King of the world.

Typisch Mirco Pruyser: tijdens het juichen steekt hij zijn beide armen wijd uit elkaar. Foto: Koen Suyk

Maar het mooiste aan zijn manier van juichen is de uitdrukking op zijn gezicht. Zijn mond die wagenwijd open staat. De blik in zijn ogen, waaraan je het kortstondige, zaligmakende gevoel na het maken van een doelpunt kunt zien. Dat extreme gevoel van geluk, dat hij beantwoordt door langs de boarding te sprinten en de supporters op volle snelheid een highfive te geven.

Alleen vergat hij dit keer zijn tong. Vaak steekt Pruyser tijdens een sprint na een doelpunt zijn tong uit. Zo ver als hij kan. Een manier om aan te geven: wat een heerlijk moment om uitgerekend nu te scoren.

Tijdens de Hockey World League in India kreeg Pruyser een herkansing. Vijfentwintig seconden voor tijd, in de kwartfinale tegen Duitsland, tipte hij bij de tweede paal de bevrijdende gelijkmaker (3-3) binnen.

(Start de video om het gejuich van Pruyser te zien)

Weer die armen. Weer die sprint, die jammer genoeg werd onderbroken door Joep de Mol, die tegen de spits opsprong. In de bovenstaande video is het bewuste moment – het moment waarop Pruyser zijn ‘fout’ van de EK-finale in Amsterdam herstelde – helaas niet te zien. Maar gelukkig legde fotograaf Koen Suyk het feilloos vast. Hieronder is het bewijs. Dit is hem dan, de tong van Mirco Pruyser. De kers op de taart, die we in Amsterdam hebben gemist.