Eerste keeper Blaak na zeven jaar eindelijk beloond voor geduld

Over hoeveel geduld, over hoeveel zitvlees beschikte Pirmin Blaak voordat het heilige doel was gehaald? Heel veel, bleek de afgelopen zeven jaar. Na vijf jaar achter Jaap Stockmann en twee jaar om en om keepen met Sam van der Ven is hij aangewezen als dé eerste keeper voor het WK.

Twee keer reserve buiten het olympisch dorp tijdens de Olympische Spelen van Londen en Rio de Janeiro. Van 2011 tot 2016 de tweede viool achter keeper Stockmann, waar hij zeker in zijn eerste periode flink tegenop keek, zegt hij. Na Rio moest hij eerst kwarten omwisselen met Sam van der Ven. Maar: kwarten werden helften. Helften werden hele wedstrijden.

En toen, ogenschijnlijk uit het niets, werd Blaak afgelopen maand opeens de eerste keeper. Het is een understatement om te zeggen dat het veel geduld en volharding heeft gekost van van de Rotterdamse keeper.

Hij heeft 67 interlands op zijn naam staan, maar als de interlands zouden tellen waar hij bij aanwezig was, maar niet speelde, was het een nog veel indrukwekkender aantal. ‘Ik denk dat je dan zo’n 160 interlands erbij kan tellen. Die heb ik op de tribune of reservebank gezeten.’ Dat betekent zo’n 11.200 minuten zitten en kijken hoe de andere keeper het doet.

Een van de oude assistenten van het Nederlands elftal, Gerold Hoeben (nu talentcoördinator bij de KNHB), zei altijd tegen Pirmin Blaak dat keepers pas echt goed worden na hun dertigste. Blaak werd 8 maart dit jaar dertig, maar dacht toen bij zichzelf: dat kun je wel zeggen Gerold, maar ik speel op m’n dertigste nog steeds om en om met een andere keeper.

Pirmin Blaak met een heerlijke duik, bij de shoot-outs tegen Ierland. Foto: Willem Vernes

‘Ik heb altijd geloofd dat dit moment zou komen’

Het moment dat zeven jaar volharding werd beloond met het predicaat ‘eerste keeper’ (in ieder geval voor dit WK), was uiteindelijk opmerkelijk. De enige twee spelers die al zeker waren van selectie voor het WK, waren de twee keepers Pirmin Blaak en Sam van der Ven. Maar de dag dat het team werd ingelicht over de WK-selectie, kreeg Blaak van collega Van der Ven een appje: ‘Slecht nieuws gehad van Max. Gefeliciteerd Pir.’ Later belde bondscoach Max Caldas hem op, om hem te feliciteren met zijn rol als nummer 1.

Het is niet dat Blaak begon te gillen aan de telefoon. Maar: ‘Ik heb altijd geloofd dat dit moment zou komen. Na Jaap moest ik degene zijn die het wordt. Als dat iemand anders werd, heb ik zelf dat gat laten liggen.’

De gevoelige keeper zag dat Van der Ven steeds dichtbij kwam. Het gat tussen beide doelmannen werd zienderogen kleiner. ‘Ik wist altijd dat Sam goed was. Hij was de enige die mij aan kon vallen. Ik ben altijd op m’n hoede geweest. Maar ik verwijt het mezelf dat ik van een gat een kier heb gemaakt. Ik heb toen soms voor een 7 gekeept, maar ook een 4. Ondertussen ben ik stabieler geworden.’

Pirmin Blaak en Sam van der Ven omhelsen elkaar, na de 3-1 overwinning op Frankrijk, in de Rabo Super Serie-wedstrijd op Rapid. Foto: Willem Vernes

De hamvraag voor het WK in India is voor Blaak simpel: is hij klaar om de eerste man in het goal te zijn van Oranje? De man die schitterende reddingen kan afwisselen met een lullige tegengoal, in de buurt van zijn legguards. Iets dat hij, op het persmoment van Oranje in het Wagener Stadion, met een knipoog analyseert. ‘Ik heb schoenmaat 49, voor mij is het dus moeilijker om mijn voeten bij elkaar te houden.’ Het geeft aan met hoeveel zelfvertrouwen en plezier Blaak nu in het goal staat.

‘Ik denk dat ik een goede eerste keeper ben. Ik ken iedereen in het Nederlands elftal ook al tien jaar, nog vanuit Jong Oranje. Natuurlijk gaan er ook bij mij ballen in, maar ik weet dat ik het verschil kan maken. Ik kan er op belangrijke momenten staan. Dat is mijn kracht. De dalen zijn minder geworden. Mijn ondergrens is omhoog gegaan.’

Ook zijn mental coach heeft geholpen. Als voorbeeld neemt hij de redding, vlak voor tijd tegen België, in de oefeninterland in Brussel. Het stond 4-3 voor Oranje, toen de Red Lions een strafcorner mochten nemen. Alexander Hendrickx (Pinoké) stond achter de bal en pushte goed naar de rechterbovenhoek, maar daar pakte Blaak knap de bal. Vroeger was de Rotterdammer misschien nog bezig geweest met de drie doelpunten tegen, waar hij niets aan kon doen. Nu heeft hij daar minder last van, zegt hij. ‘Vroeger ging die bal er ook nog in. Nu dacht ik: kom maar op.’

Pirmin Blaak redt tegen Australië, op de Champions Trophy.

‘Het moment voor mij om te shinen’

Blaak voelt zich een bevrijd man, na het nieuws over de keepers. ‘Het geeft me een enorme boost. Er is een last van mijn schouders gevallen. Ik kan nu zelf bouwen en groeien in een toernooi, in plaats van een kwartiertje of een half uurtje. Het voelt niet als payback time, maar het is wel het moment voor mij om te shinen.’

Op het WK van 2014 maakte Blaak wel minuten, maar moest hij zien hoe Stockmann de onbetwiste nummer één was, die daarna ook werd uitgeroepen tot beste keeper van de wereld. Wat gaat volgens Blaak de doorslag geven bij het WK in India, waar er zoveel landen in aanmerking komen voor de titel?

‘Een solide cornerverdediging, met goede uitlopers en een goede keeper. Daarnaast hebben we zoveel creativiteit in ons team. Als wij dit WK niet door onze ondergrens zakken, kunnen we van elk team winnen. Ik denk dat wij poulewinnaar moeten worden, zodat we als beloning direct de kwartfinales kunnen spelen.’

Pirmin Blaak en Lucas Vila, op de Champions Trophy in Breda.

Stel, Gonzalo Peillat mag pushen, met nog een minuut te spelen

Het interview eindigt met een hypothetische situatie. Stel, Nederland speelt de WK-finale tegen Argentinië. Het staat 1-1, er is nog één minuut te spelen. Gonzalo Peillat, de beste strafcornerschutter ter wereld staat op de kop van de cirkel. Wat doet Blaak? ‘Ik ga daar zo ontspannen mogelijk staan. Zo’n strafcorner is een wedstrijd in een wedstrijd. Ik ga erop vertrouwen dat ik goed zicht op de bal heb, zodat ik me geen zorgen hoef te maken. Ik red de bal via mijn legguards of klomp. Daarna pakken we de shoot-outs.’