2020 was door corona een bizar jaar. Ook voor de hockeysport. In de rubriek Mijn coronajaar blikken redacteuren van hockey.nl in een persoonlijk verhaal terug op 2020. Vandaag Sjoerd Maresch, die in november vrijwillig tien dagen in quarantaine ging voor een trip naar België. Snakkend naar live hockey.
Angstzweet breekt uit over mijn hele lichaam. Per seconde die voorbijgaat, lijk ik mijn gaspedaal dieper in te drukken. Mijn blik gaat telkens van het aantal kilometer tot de Belgische grens tot het aantal minuten tot 22:00 uur in de avond. Dan móét ik de grens over, anders kom ik Nederland niet meer in. Mijn huisgenoot vertelde me vooraf nog om niet via de ring van Antwerpen te rijden en dus rij ik via de ring van Antwerpen.
Hoewel ik de hockey.nl-auto normaliter perfect volgens de aangewezen snelheid over de weg laat rijden, vlieg ik nu als het ware over de vreselijke Belgische autowegen – wat iets van asfalt zou moeten voorstellen.
Voor dit soort wedstrijden ben ik hockeyjournalist geworden, wetende dat er tien dagen vrijwillige quarantaine aan deze internationale wedstrijden zijn verbonden.
Nog één keer die blik op mijn horloge. Met nog een kwartier voor 22:00 uur rij ik Noord-Brabant binnen. Een zucht van verlichting komt uit het verste puntje van mijn poriën. Ik denk bij mezelf: hier doe ik het allemaal voor. Voor dit soort wedstrijden ben ik hockeyjournalist geworden, wetende dat er tien dagen vrijwillige quarantaine aan deze internationale wedstrijden zijn verbonden.
Een clash om nooit meer te vergeten
België – Nederland, de hockeyclash die in de Pro League op het programma stond en ondanks alle strenge maatregelen wonder boven wonder werd gespeeld. In Ukkel, onder de rook van Brussel, was het door corona koud, stil en kil. Dat deerde de acteurs op het veld niet. Zij speelden voor een handjevol journalisten op wereldniveau de Derby der Lage Landen.
Er gebeurde zoveel in die twee wedstrijden. Marloes Keetels die na maandenlang blessureleed haar rentree maakte en een prachtige flatsgoal van Margot van Geffen tijdens de 0-4 zege van de Oranje Dames.
Coen van Bunge die zijn honderdste wedstrijd floot bij het mannenduel. De ontlading van een scorende Jip Janssen in zijn rentree na alle coronacommotie bij Kampong. En de manier waarop aanvoerder Billy Bakker op karakter Oranje weer naast de wereldkampioen zette: 4-4.
Later is die bewuste wedstrijd gekozen tot FIH-wedstrijd van het jaar. Een clash die ik nooit meer zal vergeten, waar al veel over is nagepraat. Eén van de zeldzame positieve herinneringen die je met je kleinkinderen deelt wanneer het over corona zal gaan. Je gaat in deze tijden toch die kleine dingen waarderen.
In dit bizarre jaar was dit mijn laatste kans om als verslaggever bij een officiële hockeywedstrijd te zijn. Even niet thuis helemaal alleen achter mijn laptop, maar lekker buitenspelen, zoals wij journalisten dat in de volksmond noemen.
Verplicht tien dagen in quarantaine
Dat ik daar vrolijk rondhuppelde in Ukkel tussen de absolute wereldtop, was niet zo vanzelfsprekend. België kende destijds een strengere lockdown dan Nederland. Zodra ik één dag over de grens zou werken, moest ik verplicht tien dagen in quarantaine. Dat had ik er wel voor over, ik werkte toch al voornamelijk thuis.
Nog voordat ik naar België vertrok, heb ik me laten testen op het coronavirus. Eigen foto
Met opgeladen camera-apparatuur in de achterbak reed ik op woensdag vroeg in de ochtend naar mijn eerste bestemming: de snelteststraat in Utrecht. Precies na een kwartier kreeg ik per mail een negatieve testuitslag, wat betekende dat het avontuur definitief door zou gaan. Snel nog even tanken, zodat ik in één ruk door kon naar Ukkel en dus niet mijn auto uit zou stappen. Die tips kreeg ik mee van onze hoofdredacteur.
Na iets meer dan twee uur kwam ik aan op het complex van Royal Uccle Sport THC. Nog voordat ik mijn auto in een parkeervak kon zetten, liep er een Belgische dame met een pistoolachtig voorwerp mijn kant op. Het bleek een thermometer te zijn en de vriendelijke dame richtte het apparaat op mijn voorhoofd. Geen koorts, ik mocht door.
Bondscoach Alyson Annan met mondkapje. Foto: Willem Vernes
De maatregelen in België rondom wedstrijden waren enigszins te vergelijken met hier in Nederland. Ik mocht de duels alleen volgen vanaf de perstribune – die qua ruimte en aantal stopcontacten iets te wensen overliet. Na afloop kreeg ik een vaste plek aangewezen in de mixed zone voor interviews. Van daaruit verstuurde ik de interviews naar Nederland, zodat collega’s ze alvast konden monteren.
Race tegen de avondklok
Toen al had België een avondklok, wat betekende dat iedereen voor 22.00 uur thuis moet zijn. Het mannenduel liep uit na het vuurwerk in de reguliere speeltijd, waarbij de Belgen de shoot-outs uiteindelijk veel beter namen: 3-1. Het lukte nog net om Seve van Ass en Jorrit Croon voor de camera te krijgen, voordat ze de mixed zone afbraken. Het versturen van de bestanden kon niet meer bij de tent, want de organisatie had de wifi al uitgeschakeld.
Oranje-middenvelder Jorrit Croon tijdens de laatste officiële interland in 2020. Foto: Willem Vernes
Terwijl ik tegen de klok racete in de richting van de Nederlandse grens, verstuurde ik vanuit de auto de interviews alsnog naar mijn collega’s. Zonder flitsers – ik heb tenminste nog geen bekeuring in m’n brievenbus gehad – wist ik de grens een kwartier voordat de avondklok zou ingaan te bereiken. Ik kon opgelucht naar huis in Utrecht, de plek waar ik de volgende tien dagen noodgedwongen moest doorbrengen.
Die tien dagen thuisblijven zijn me alleszins meegevallen. Mijn werkzaamheden kon ik thuis doen, mijn collega’s zag ik via Skype en ik kon in alle rust op adem komen van het avontuur in België. Mijn huisgenoot deed alle boodschappen en ik verzon – om hem te jennen – extra klusjes buiten rondom het huis, want ‘tja, ik zat in quarantaine’. Hij ook met zijn stomme advies om Antwerpen te vermijden, anders was ik nooit thuisgekomen.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.