Den Bosch herontdekt zichzelf: ‘Bitches gaan met hun tijd mee’

Ze begonnen het seizoen in mineur. Stonden na drie wedstrijden in het rechterrijtje en kwamen amper tot scoren. Maar Den Bosch krabbelde op, vond weer de weg naar boven en won inmiddels zes keer op rij. ‘Diep in mijn hart wist ik dat het goed zat.’

Het interviewtje met Maartje Krekelaar is een minuut of vijf bezig als de aanvaller van Den Bosch een observatie deelt. Een gedachte, die de afgelopen tijd ter sprake is gekomen, in de groep.

‘Misschien zijn we geen harde bitches meer.’

Krekelaar zit al meer dan tien jaar bij de selectie van Den Bosch. De spits uit Uden kan een muur behangen met alle medailles die ze de afgelopen jaren heeft veroverd. Acht keer werd ze landskampioen, vijf keer was ze met haar club de beste van Europa. Ze zag Den Bosch in die tijd veranderen en ergens ook hetzelfde blijven. ‘Kreekie’ begon als teamgenootje van Maartje Paumen en Vera Vorstenbosch en staat nu naast jeugdinternationals als Amber Brouwer en Emma Reijnen. Met haar 27 jaar noemt ze zichzelf een van de oma’s van de selectie.

Maartje Krekelaar zwoegend tegen Kampong. Foto: Orange Pictures/René Nijhuis

De veranderde hiërarchie

Afgelopen zomer zag de aanvaller drie kopstukken vertrekken uit de Brabantse hoofdstad. Lidewij Welten en Margot van Geffen zochten bij Kampong en HGC een nieuwe uitdaging, na al die jaren – nog meer dan Krekelaar – met prijzenregens. Marloes Keetels stopte na het gewonnen WK helemaal met hockey. Traditiegetrouw haalde Den Bosch amper versterkingen. Alleen de Australische Brooke Peris werd van buitenaf aangetrokken, de eerste buitenlandse nieuwkomer in zo’n vijftien jaar.

‘Natuurlijk was het wennen in het begin’, zegt Krekelaar. ‘Een nieuwe samenstelling en een nieuwe hiërarchie. Dat ging niet zomaar. We hebben na een paar weken met elkaar gesproken. Zijn super open naar elkaar geweest. Wat vinden we fijn in de groep? Wat past minder goed bij ons? Dat moet je met elkaar uitvinden. Misschien zijn we geen harde bitches meer en past het bij dit Den Bosch meer om wat rustiger en positiever naar elkaar te zijn.’

‘Als er spelers aan de bovenkant van de groep weggaan, heeft dat tijd nodig’, stelt Den Bosch-coach Marieke Dijkstra. ‘Iedereen was ervan bewust dat er veel zou veranderen. Ik denk niet dat we het vertrek van ‘die drie’ hebben onderschat. Maar op het moment dat zij er niet meer zijn, wordt wel heel duidelijk wat zij precies brachten. Dan ervaar je het pas echt. Uiteindelijk hebben we best snel de knop omgedraaid en gewend zijn geraakt aan de nieuwe situatie.’

Marieke Dijkstra won met haar ploeg inmiddels zes keer op rij. Foto: Orange Pictures/René Nijhuis

Reuring en de ommekeer

De pijn bij Den Bosch werd in september zichtbaar tijdens de nederlagen tegen SCHC (3-1) en vooral – in de week daarop – tegen Amsterdam (2-0). Die laatste wedstrijd was ‘Den Bosch-onwaardig‘, stelde steraanvaller Frédérique Matla destijds. Dijkstra: ‘Het was jaren geleden (in 2005, red.) dat er hier twee keer achter elkaar verloren was. Dat was dus wat nieuws en zorgde voor reuring. Iedereen vond er wat van. Pers, familie, vrienden, fans… Het zorgde voor druk in een groep die nog zoekende was.’

‘Ik werd er zelfs op straat op aangesproken’, zegt Krekelaar. ‘Die weken waren moeilijk voor ons. Diep in mijn hart wist ik wel wat het goed zat. Heb ik nooit getwijfeld aan deze groep. Ik ben nu vooral heel trots dat we hier goed zijn uitgekomen. Ook nog met een tegenslag als de schouderblessure van Matla.’

De ommekeer voor Den Bosch was de klinkende zege op Bloemendaal, dat een maand geleden met 9-1 van het veld werd geveegd. Dijkstra: ’In die wedstrijd liep het, scoorden we veel. Kwam het er wel weer uit. Dat kwam niet omdat we tactieken hebben omgegooid of speelsters van linksvoor naar rechtsachter zijn gegaan. Nee, het klopte ‘gewoon’ beter in het team. We zijn bewuster geworden van wie we zijn als groep.’

Joosje Burg glijdt lachend een goal binnen tegen Kampong. Foto: Orange Pictures/René Nijhuis

Daar komen de Bossche bitches weer om de hoek kijken. Een erfenis uit een ver verleden. Die geuzennaam ontstond eind jaren negentig, toen Den Bosch mede door een harde en directe cultuur de weg naar de top vond. ‘Al 25 jaar gaat het over die bitches’, weet Dijkstra. ‘Maar de maatschappij en het team veranderen. Het woord ‘bitch’ hoeft niet per definitie verkeerd te zijn. Het gaat om de invulling daarvan. Je zou kunnen zeggen dat de bitches meegaan met de tijd.’

Dat er dus naast directe feedback ook ruimte is voor een positieve en rustige benadering, zoals Krekelaar al stelde. ‘Het is niet zo dat we die hardheid van vroeger helemaal willen vergeten’, nuanceert de 43-voudig international. ‘Ik vind het zelf ook lekker om soms de beuk erin te gooien. Maar er zijn ook een aantal meiden die dat wat minder hebben. Die hebben weer hele andere krachten en als we die naar boven halen, komt er een ander Den Bosch uit de formule. Maar wél een Den Bosch dat ook heel goed kan hockeyen.’

Het nieuwe Den Bosch

Dat laatste liet Den Bosch zaterdag tegen Kampong (4-0 zege) ook zien. De Utrechters, juist weer in de winning mood, werden bij vlagen weggespeeld. Den Bosch speelde zonder schroom en direct. Geen twijfel of angst, maar met felheid en lef. Krekelaar: ‘We komen steeds beter in ons ritme. We zijn nog niet op honderd procent, maar er is wel steeds meer gewenning. Kijk eens naar Emma Reijnen, hoeveel ballen zij afpakt als midden-midden. Vorig jaar viel zij vaak buiten de selectie. Dat maakt mij trots. Het oude Den Bosch is steeds beter te zien. Of eigenlijk: het nieuwe Den Bosch is steeds beter te zien.’

‘We weten elkaar steeds beter te vinden’, stelt ook Dijkstra. ‘Maar we zijn er nog lang niet. SCHC is voor mij de benchmark. Zij halen het hele seizoen al een hoog niveau. Daar werken wij naar toe.’

‘Ik ben blij als we zondag in de laatste speelronde weer een stapje kunnen zetten’, zegt Krekelaar. ‘Ook om iedereen een beetje de mond te snoeren. Van: zie je wel, Den Bosch doet nog steeds mee.’