Kelly Hoyng-Jonker: ‘Oranje is een gesloten boek’

Aanvaller Kelly Hoyng-Jonker (30) draaide pas één wedstrijd voor honderd procent mee in het wisselschema van Pinoké toen corona in oktober de competitie stillegde. Ze gebruikte de lockdown om haar fysieke achterstand weg te werken, maar een comeback in Oranje sluit ze uit.

Zondagmiddag, Oranje-Rood tegen Pinoké. In de cirkel loert de tip-in-koningin op de bal als een reiger op een goudvis. Op haar witte shirt staat boven rugnummer 23 enkel Hoyng, de achternaam van haar man. De naam Jonker ontbreekt. Alsof ze haar hockeyleven van vóór haar comeback (168 interlands, 68 doelpunten) symbolisch achter zich heeft gelaten.

Na haar zwangerschap en sinds haar terugkeer in de Hoofdklasse speelde haar nieuwe club Pinoké zeven competitiewedstrijden. Twee daarvan miste Hoyng-Jonker omdat ze in quarantaine zat. In een dubbelweekend sloeg ze tevens een wedstrijd over omdat ze niet fit genoeg was om zowel op vrijdag als op zondag te hockeyen. Zodoende was het duel waarin ze voor het eerst volledig meedraaide in het wisselschema, tegen hdm op 11 oktober, pas haar vierde competitiewedstrijd voor Pinoké. En voorlopig haar laatste. Corona legde de Hoofdklasse daarna stil.

Kelly Hoyng-Jonker lacht nadat ze afgelopen zondag tegen Oranje-Rood de 2-2 heeft gemaakt. Foto: Willem Vernes

Voor mij kwam het eerlijk gezegd niet eens zo slecht uit dat de competitie werd stilgelegd. Ik ben nu fitter dan ik in oktober en november was geweest.

‘Pas vijf maanden na mijn bevalling speelde ik weer competitie. Dat me dat gelukt is, is eigenlijk al best bijzonder. Maar ik was natuurlijk nog wel ver verwijderd van mijn topniveau. Of in ieder geval van het niveau dat ik wilde halen’, blikt Hoyng-Jonker terug op de eerste competitiehelft, waarin ze één doelpunt maakte. ‘Voor mij kwam het eerlijk gezegd dus niet eens zo slecht uit dat de competitie werd stilgelegd. Ik heb de afgelopen maanden volop gebruikt om mijn achterstand in te halen. Ik ben nu fitter dan ik in oktober en november was geweest.’

Ze stuitte bij Pinoké op een oude bekende van haar: Doris van der Laan. Zij is inspanningsfysioloog bij de KNHB en verzamelde in de loop der jaren allerlei gegevens van Hoyng-Jonker bij Oranje. Daaraan was goed af te lezen hoever de spits die eerste wedstrijden verwijderd was van haar topniveau. Ze had niet eens zozeer veel ingeleverd op haar conditie, maar wel op haar start- en sprintsnelheid. Uitgerekend haar belangrijkste wapens om op het juiste moment voor haar man te komen en de bal binnen te tippen.

De afgelopen hockeyloze maanden gebruikte Hoyng-Jonker onder meer door op het trainingsveld veel korte sprints te trekken. ‘Daardoor zijn mijn start- en sprintsnelheid verbeterd. In vergelijking met een aantal jaar geleden scheelt het nog maar een paar tienden van een seconde. Nu heb ik vooral wedstrijdritme nodig om op mijn topniveau te komen. Als ik dat ooit nog haal. Zo eerlijk moet ik zijn. Ik ben dertig jaar, geen 26 meer. Wat ik vooral hoop, is dat ik een niveau aantik waarmee ik belangrijk voor het team kan zijn. Dat was het in oktober nog niet het geval. Gelukkig begint dat nu wel te komen. Nu kom ik wél voor mijn tegenstander.’

Kelly Hoyng-Jonker tipt afgelopen zondag tegen Oranje-Rood de 2-2 binnen. Foto: Willem Vernes

Goal tegen Oranje-Rood

Het is zondagmiddag rond half twee als er vanaf links een bal de cirkel van Oranje-Rood wordt ingeslagen. Haar instinct doet de rest. De olympisch kampioen en tweevoudig wereldkampioen schat in waar de bal heen gaat, komt precies op het juiste voor haar man en zet haar stick tegen de bal: 2-2.

Haast automatisch gaan de gedachten terug naar de vele bijna identieke goals die ze maakte in Oranje. Mede door blessures was Hoyng-Jonker lang niet altijd zeker van een plek in het Nederlands elftal, maar altijd knokte ze zich terug in het team. Ze was een kat met negen levens.

Ik heb nooit de ambitie gehad om weer voor Oranje te gaan spelen

Halverwege juli, toen Pinoké haar comeback aankondigde, zei ze over een mogelijke rentree in het Nederlands team: ‘Ik kan niet in de toekomst kijken, dus ik sluit een terugkeer in Oranje niet uit.’ Nu neemt ze alle twijfels weg. ‘Ik heb nooit de ambitie gehad om weer voor Oranje te gaan spelen. Wat ik bedoelde, is dat je nooit weet wat er op je pad komt.’

Maar nu de Olympische Spelen (23 juli-8 augustus) dichterbij komen, is Oranje dus een gesloten boek? ‘Ja. Ik ben bij Pinoké gaan hockeyen omdat ik geloof in het team en in de weg die zij zijn ingeslagen. Niet omdat ik weer in Oranje wilde gaan spelen. Het EK was mijn laatste toernooi. Ik ben trots, blij en dankbaar voor wat ik mee heb mogen maken, maar op een gegeven moment is het mooi geweest.’