Eindelijk, eindelijk was het raak voor de Utrechtse club die zo vaak als ‘net-niet’ was bestempeld de afgelopen jaren. In het jaar dat zelfs play-offs onmogelijk leken, vond Kampong zichzelf opnieuw uit en vocht het zich schitterend naar de eerste landstitel sinds 1985. Een titel waarvan de roots liggen bij de vriendschap tussen Quirijn Caspers en Constantijn Jonker.
Toen de Brit Harry Martin de beslissende shoot-out met zijn backhand in het zijnet sloeg, verloor aanvaller Constantijn Jonker (29) het evenwicht. Of beter gezegd: hij ging in zijn eentje naar de grond, overmand door emoties. Hij was even alleen op de wereld, terwijl alle andere teamgenoten naar de Ierse keepersheld David Harte renden.
Jonker bleef roerloos liggen. Voor dood. Duizenden doden had hij ook gestorven bij Kampong de afgelopen twintig jaar. Hij begon als klein jongetje samen met zijn beste vriend en aanvoerder Quirijn Caspers (29) in Utrecht met hockeyen. Speelde samen in Jongens D1 met als coach clublegende Naud Naeff. Zij waren de beste spelers van de club, maar bereikten nooit wat in Utrecht. Ze hoorden elk jaar dat Kampong ooit naar de top zou gaan. Het gebeurde niet. Maar zij sloten een pact. Zij waren de eerste internationals die in Utrecht bleven, omdat er nu écht een plan was om zich aan te sluiten bij de top. En wat is er mooier dan samen als vrienden succes te beleven bij de club waar ze leerden hockeyen?
Constantijn Jonker met de beker. Foto: Koen Suyk
‘Titel misschien zelfs wel een obsessie’
Terwijl Jonker daar lag op het veld in Rotterdam, na het 2-2 gelijkspel en de 4-3 overwinning in de shoot-outs, kwamen al die jaren weer voorbij. Al die keren dat Kampong de play-offs weer niet haalde. En toen Kampong eindelijk de play-offs wel haalde, leek het team bevangen door de zenuwen. Niet assertief genoeg. Jonker zei achteraf, toen hij weer aanspreekbaar was, dat hij net als zijn teamgenoten altijd zo stoer was geweest om te zeggen dat het hem niets had gedaan, dat Kampong al 32 jaar die titel niet had gewonnen. Maar stiekem was dat niet zo.
‘Nu kan ik eindelijk zeggen dat het wél zo was. Deze titel was toch de absolute ambitie’, zei Jonker, die er veelzeggend aan toevoegde: ‘En misschien zelfs wel een obsessie’. Hij scoorde de belangrijke 1-2 tegen Rotterdam en werd na dat doelpunt als eerste geknuffeld door Caspers. ‘Qui en ik hebben samen zoveel meegemaakt met elkaar bij Kampong. Dit voelt als een mega lange reis waar een einde aan komt. Ik kwam op mijn zestiende bij Heren 1. Het was op een gegeven moment de vraag of we wel in de Hoofdklasse zouden terugkeren. Maar deze titel is wel de ultieme bekroning met de club.’
Robbert Kemperman en Sander de Wijn vieren het halen van de titel. Foto: Koen Suyk
‘Wij staan met eigen jeugd te hockeyen’
Toen Kampong – dat een van de laatste clubs was in 2002 die begon met het betalen van spelers – sterke spelers als Sander de Wijn en Robbert Kemperman aantrok, kwamen langzaam de successen. Jonker denkt niet dat het eerlijk is om Kampong eerder als ‘net-niet’ te bestempelen. ‘Kampong kan niet ieder jaar vier of vijf buitenlanders halen, zoals sommige andere clubs. Wij staan met eigen jeugd te hockeyen. Vandaag spelen Lars Balk en Jip Janssen hier gewoon als rechts- en linksachter. Ik geloof ook in die filosofie.’
Kort na de wedstrijd renden de gezworen kameraden Caspers en Jonker samen langs de overdekte tribune waar de Kampong-supporters zaten, om met elkaar het feestje te vieren. De rest van het team volgde. Toen zorgden ze dat hun jeugdtrainer Naud Naeff (81) – een icoon van Kampong die ongeveer alle bestuursfuncties heeft bekleed – het veld opkwam.
Hij moest meedoen met de huldiging met de spelers. Want hun jeugdtrainer kon er vorig jaar niet bij zijn in Barcelona, toen de Utrechtse club de Euro Hockey League won. Naeff was toen net geopereerd. Het werd een bijzonder moment, Naeff tussen al die feestvierende jonge spelers. Bijzonder was ook dat Kampong assertief het bord waar ‘Nederlands Kampioen, seizoen 2016-2017’ op stond, geheel tegen het protocol in meteen verplaatste naar een andere plek op het veld. Een plek dichtbij de eigen aanhang, zodat alle blauwwitte supporters ook op de foto vereeuwigd werden. Het zegt wat over de brutaliteit bij Kampong, waar ze vroeger vooral bescheiden waren. Maar met die houding sleepten ze weinig prijzen binnen.
David Harte wordt besprongen door aanvoerder Quirijn Caspers en Robbert Kemperman. Foto: Koen Suyk
Er ontstond een enorme kracht in het team, na de 5-2 nederlaag op dit veld
Twee maanden geleden verloor Kampong op dit Rotterdamse veld de competitiewedstrijd met 5-2 van Rotterdam en leek het team kansloos voor de play-offs. Het bleek achteraf het begin van de machtige herrijzenis van een club die al lang de grootste van Nederland is, maar sinds 1985 niet de beste. Coach Alexander Cox hekelde dit seizoen de instelling van de spelers, die al sinds het begin van het seizoen teveel op ‘zeventig procent’ zat wat betreft focus op het hockey. Maar juist op dat moment maakte Kampong van wat vaak werd bestempeld als hun zwakte – de mentaliteit – in de ongelofelijke inhaalrace hun kracht.
Zelfs een technische hockeyer als Robbert Kemperman gleed zaterdag een minuut voor tijd nog naar de bal voor een interceptie. Zoals zijn hele team – de talenten Jip Janssen, Jasper Luijkx, noem ze maar op – naar alle ballen gleed en zich alles veroorloofde om te winnen. Met Sander de Wijn als het grote voorbeeld. Hij was het die zaterdag tegen die andere uitblinker Jeroen Hertzberger van Rotterdam een belangrijk één tegen één duel won in een Rotterdamse counter, vlak voor de rust. Een duel tussen de waarschijnlijk twee beste spelers van deze play-offs. Twee keer maakte De Wijn ook knap de strafcorner van Hertzberger onschadelijk.
Deze tweede finalewedstrijd was in tegenstelling tot de geduldige confrontatie op woensdagavond, al meteen een open strijd dankzij de in fantastische vorm stekende aanvaller Bjorn Kellerman, die binnen twintig seconden een backhand achter Rotterdam-keeper Berend van Eldonk schoot. Daarmee was de strijd direct ontvlamd. Harte liet weer zien de beste keeper van de wereld te zijn. Hij stopte twee shoot-outs en redde schitterend op een strafbal in de eerste helft van Jeroen Hertzberger.
Quirijn Caspers in duel met Sjoerd Gerretsen. Foto: Koen Suyk
EHL-winst heeft Kampong over een drempel geholpen
Caspers probeerde te verklaren hoe Kampong opeens zo veranderd was. ‘Het winnen van de EHL vorig jaar heeft ons over een bepaalde drempel geholpen’, zei de aanvoerder die met Kampong vier keer de halve finale van de play-offs verloor en in 2015 tweede werd achter Oranje Zwart. Maar hij zag zijn team nu overleven tegen Oranje-Rood in de laatste competitiewedstrijd en drie uitwedstrijden winnen van nummer 1 Bloemendaal. Het is de eerste keer dat de nummer vier van de competitie de landstitel pakt. Voor Kampong is het de zevende titel in de historie.
‘Eerst waren we mentaal te pakken, als de druk hoog was. Dat is echt veranderd de afgelopen twee jaar. Er is de afgelopen weken iets ontstaan. Die mentale kracht hebben we langzaam opgebouwd. Twee maanden geleden zeiden we: tot hier en niet verder. En eerlijk is eerlijk: het moest mee zitten. We hadden niets meer te verliezen. We hebben keihard gevochten. En nu flikken we het gewoon in het jaar dat we het niet hadden verwacht.’
Rotterdam-Kampong 2-2
‘1 Bjorn Kellerman 0-1
‘7 Seve van Ass 1-1
’38 Constantijn Jonker 1-2
’54 Jeroen Hertzberger 2-2
Kampong wint met 4-3 de shoot-outs en is landskampioen
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.