De gouden zet van WK-winnaar Van Eijk: ‘Ik koos voor de liefde’

Hij is de enige Nederlander die het WK onder 21 jaar met een medaille verliet. Rein van Eijk coachte Jong Duitsland naar een gouden plak in Kuala Lumpur, door de finale met 2-1 te winnen van Frankrijk. Een titel die veel meer is dan een prijs. Het is een beloning voor een keuze. Een keuze voor de liefde.

Het is een fantastisch gezicht, zaterdagavond rond half twaalf in het nationale hockeystadion van Maleisië. De spelers van Duitsland hebben net hun gouden medaille gekregen. Zijn ondergespoten met kleurige confettiglitters. Er is siervuurwerk. Een goed bedrag wordt de lucht ingeknald, gevolgd door een hoop oeh’s en ah’s van het publiek. De Duitsers vinden het ook mooi. Zo mooi dat ze erbij gaan zitten. Met z’n allen. Even geen feest. Geen gejuich. Maar stilletjes kijken naar vuurwerk als kersverse wereldkampioenen. Het is ronduit aandoenlijk.

Een paar meter verderop staat Van Eijk te genieten van zijn jongens. Op een afstandje. Er gaat van alles door hem heen. Want voor de Eindhovenaar – zo wil hij nog steeds met plezier genoemd worden – is dit een titel met een verhaal. Een verhaal dat begint in Amerika. Daar zou Van Eijk na vele jaren in Nederland eigenlijk assistent worden bij het universiteitsteam van Harvard, in Boston. Maar voordat-ie een stap in het land had gezet, zat de klus er alweer op. Hij kreeg geen visum. Een vieze streep door de rekening.

Van Eijk met zijn staf, met onder meer assistenten Omar Schlingemann en Russell Garcia. Foto: DHB

Een keuze voor de liefde

‘Mijn vriendin Marit – nu mijn vrouw – en ik hadden onze zinnen namelijk gezet op een avontuur in het buitenland’, vertelt Van Eijk, die in Nederland onder meer de vrouwen van Hurley en Kampong coachte. ‘Dat was een beslissing voor ons samen. Een keuze voor de liefde. We wilden meer tijd samen doorbrengen.’

Ze werden in Nederland namelijk geleefd. Daar combineerde Van Eijk het coachen in de Hoofdklasse met een baan als hoofd van de jeugdopleiding bij Amsterdam. ‘Ik stond zeven dagen op het veld. Het was veel en niet meer te doen. We wilden met z’n tweeën een avontuur aangaan. Toen dat in de VS niet lukte, kwam er voor mij een kans in Duitsland.’

Hij kon coach worden bij Berliner HC. Een club die al jaren weinig gepresteerd had. Een nieuwe, frisse wind kon gebruiken. De jonge Nederlander kwam dus als geroepen bij het team van olympische medaillewinnaars Martin Häner en Martin Zwicker. ‘We pakten de hele boel op in Nederland en vertrokken naar Berlijn. Het bleek een schot in roos.’

Foto: Worldsportpics/Will Palmer

‘Geen avontuur, maar een nieuw leven’

Ze kwamen eigenlijk maar voor een jaartje. Vooruit, misschien twee. Maar het koppel vond hun weg en de balans in Berlijn. Genoten van het leven in de metropool. Het beviel dus. Ze maakten vrienden voor het leven. Trouwden. En voelden zich steeds meer verweven met de stad. ‘Het was geen avontuur meer. Het was een nieuw leven. Eentje die heel goed beviel. We zitten er inmiddels zesenhalf jaar.’

Van Eijk kreeg Berliner aan de praat. Jonge talenten zorgden voor een cultuuromslag, die van het lelijke eendje een outsider voor de titel maakten. Een van die talenten, Liam Holdermann, maakte zaterdag de winnende in de WK-eindstrijd. 

Die opvallende prestaties vielen ook de Duitse bond op. Van Eijk werd twee jaar geleden gevraagd als bondscoach van het Onder 21- team en is bij de DHB verantwoordelijk voor de hele jongenslijn. Eerder had hij met dezelfde lichting al bij de Onder 16 gewerkt. ‘Als ik me niet vergis, ben ik de eerste buitenlander die hoofdcoach is bij een vertegenwoordigend team in Duitsland. Ik had alleen daarom al nooit verwacht dat ze mij hiervoor zouden vragen.’

Rein van Eijk met zoontje Wolf en zijn vrouw Marit. Foto: Hendrik Jordan

‘Reiner’ is steeds Duitser geworden

Die keuze bleek dus geen gekke. Duitsland won zaterdag de WK-titel omdat ze minder fouten maakten dan Frankrijk. Dat ging zweven na de vroege openingstreffer en het team van Van Eijk profiteerde met twee goals na rust. Terwijl de coach mijmert over zijn succes, krijgt hij van de teammanager een medaille in zijn hand gedrukt. Die gaan niet standaard naar coaches, maar Duitsland had er een paar over. Daarvan ging er dus een naar Van Eijk, die naar eigen zeggen steeds Duitser is geworden.

‘Ik heb niet voor niets mijn snor laten staan’, lacht de coach. ‘Ik zing het volkslied van A tot Z mee. Spreek de taal vloeiend. Ik doe al mijn besprekingen in het Duits. Dat hoort erbij, vind ik. Was eerst wennen, maar inmiddels is het niet gek meer. Ik ben ook iets meer van de regeltjes geworden. De spelers noemen we inmiddels ook Reiner. Goed hè?’

Die Reiner had zaterdag hoog bezoek op de tribune zitten bij de finale. Want zijn vrouw en zijn tweejarige zoontje Wolf waren in de laatste toernooiweek samen naar Kuala Lumpur gevlogen. ‘Daar zitten ze’, wijst Van Eijk trots. ‘Vind je het goed als ik even naar ze toe ga?’

Natuurlijk is dat goed. Van Eijk loopt van het veld af. Onder een beveiligingslint door. Trapje op. Hij vliegt vrouw en kind in de armen. Neemt de kleine Wolf mee het veld op. Die krijgt de gouden medaille om. De Duitse spelers vinden het fantastisch. Zij genieten op hun beurt van hun coach. Zijn keuze voor de liefde heeft geweldig uitgepakt.