Marijne mist Rio en stunt in Tokio: ‘Heeft zo moeten zijn’

Nadat hij met zijn Indiase speelsters in een cirkel heeft gedanst en gesprongen, sprint Sjoerd Marijne na de gewonnen kwartfinale op de Spelen in Tokio naar de dug-out. Daar grijpt hij zijn mobiele telefoon. Gebogen over de regeling staart hij naar het scherm, van een afstand zichtbaar doet hij geëmotioneerd zijn verhaal. De blijdschap en het ongeloof spatten van zijn gezicht.

‘Ik wilde maar een ding: mijn vrouw en kinderen bellen’, legt Marijne even later in de mixed zone uit. De emoties zijn dan al iets gezakt, maar als hij zijn vrouw en kinderen ter sprake brengt, worden zijn ogen weer vochtig.

‘Deze reis is niet alleen voor mij. Mijn vrouw werkt zich thuis een slag in de rondte om het allemaal gemanaged te krijgen. Die moet omgaan met mijn teleurstelling, met mijn vreugde, met mijn irritaties. Ik heb zo’n sterke vrouw, vind het zo knap wat zij al 4,5 jaar flikt. Daarom wilde ik dit succes direct met haar en met mijn kinderen, die hun vader missen, delen. Ze zaten allemaal voor het scherm.’

Coach Sjoerd Marijne belt naar huis na de gewonnen hockeywedstrijd in de kwartfinale. Foto: Koen Suyk

Emotie

Het gezin Marijne leeft namelijk 4,5 jaar verdeeld over twee werelddelen. De coach in Azië, zijn vrouw en kinderen in Nederland. In januari 2017 werd Marijne coach van de vrouwen van India. Amper op stoom haalde de bond hem naar het mannenteam, waar Roelant Oltmans als coach was ontslagen. Nog geen jaar later, was hij weer coach van de vrouwen. Zo gaat dat in India, waar de lijn tussen held en loser flinterdun is. De emotie wint het eigenlijk altijd van de ratio.

Dat blijkt in de mixed zone na afloop van de historische overwinning op Australië van Nabhvarna, zoals de bijnaam van de Indiase dames luidt. Daar stellen Indiase journalisten met tranen in de ogen hun vragen en bedanken ze geëmotioneerd de speelsters uitgebreid. Diezelfde media stonden de afgelopen jaren geregeld met de botte bijl klaar om op Marijne en zijn speelsters in te hakken bij een teleurstellend resultaat.

Sjoerd Marijne met assistent-coach Janneke Schopman. Foto: Koen Suyk

Marijne liet zich er niet door afleiden. Hij was met maar een doel naar India gegaan: de Spelen van Tokio halen. Hij kwalificeerde zich via een barrage ten koste van de Verenigde Staten voor Tokio. Een ticket dat met veel moeite werd binnengehaald, omdat zijn speelsters in het tweede duel bijna bezweken onder de druk.

Na de uitschakeling van de VS belde Marijne al snel Janneke Schopman, die daar vanwege het missen van de Spelen werd ontslagen. Schopman hapte toe en werd assistent van Marijne.

Daar is de hoofdcoach tot op de dag van vandaag nog blij mee, zo zegt hij na afloop van de gewonnen kwartfinale: ‘Janneke heeft veel tijd en energie in het team gestoken de laatste anderhalf jaar. Ze echt heel goed met de meiden en heeft een grote hand in het huidige succes van India.’

Opgesloten in Bangalore

Marijne en Schopman stoomden de ploeg klaar voor Tokio. Dat ging voortvarend, tot de coronapandemie het leven stil legde. Maandenlang zat Marijne met zijn team ‘opgesloten’ in Bangalore. Waar hij normaal elke maand wel even naar Brabant vloog om zijn gezin te zien, was lange tijd alleen contact per Facetime mogelijk. Het waren zware tijden, maar geen reden voor Marijne om zijn missie in Tokio af te breken.

🏑 #Tokyo2020 | Wat een stunt! De hockeysters uit India schakelen Australië uit. De Aussies wonnen vijf groepsduels… wat is dat waard? Nou, niks. 1-0 voor India, dat in de halve finale staat! 😱🇮🇳

Wil je alles? Wij hebben alles! Stream elk onvergetelijk moment op discovery+ pic.twitter.com/xjIyQpMLVY

— Eurosport Nederland (@Eurosport_NL) August 2, 2021

Vol ambitie streek de ploeg neer in Tokio. Maar de start in het Oi Hockey Stadium was zwaar en moeizaam. India verloor de eerste drie wedstrijden van Nederland, Duitsland en Groot-Brittannië. Bij de Indiase achterban sloeg de paniek al toe, maar Marijne bleef rustig en hield vertrouwen in zijn speelsters.
Dat betaalde zich uit. Door zeges op Ierland en Zuid-Afrika plaatste India zich voor de kwartfinale.

Torenhoge favoriet

Daarin treft de ploeg op de Japanse maandagmorgen Australië, de nummer twee van de wereld en dus de torenhoge favoriet. Maar al vooraf zijn de Indiase speelsters niet ongelukkig met die uitkomst, vertelt Marijne. ‘De meiden zeiden meteen tegen mij: we zijn blij dat we tegen Australië mogen hockeyen, want die ploeg vindt het altijd moeilijk om tegen ons te spelen. Ik heb die meiden meegegeven dat ze met een free mind moeten spelen. Geef alles, zodat je aan het einde geen stap meer kunt zetten.’

Dat doen de speelsters van India. Ze vechten voor wat ze waard zijn. Via Gurjit Kaur komt India halverwege het tweede kwart zelfs op voorsprong. Australië wekt de indruk dat het dan allemaal nog wel goed zal komen, maar India houdt stand. In het derde kwart relatief gemakkelijk, maar in het vierde kwart wordt het lastig.

Sjoerd Marijne feliciteert doelpuntenmaakster Gurjit Kaur. Foto: Koen Suyk

Marijne heeft het niet meer van de zenuwen. Met zijn blik veelvuldig op de klok, loopt hij heen en weer in de dug-out. Gaat dan rustig achter het reclamebord zitten en springt dan weer op en rent naar de zijlijn om zijn wisselspeelsters van de laatste tips te voorzien. Australië drukt en drukt. India lijkt te bezwijken. De meiden in het blauw kunnen niet meer. Een scoop van achteruit komt hooguit nog twintig meter ver en zorgt niet voor wat lucht, maar geeft het startsein voor een nieuwe Australische aanvalsgolf.
‘Ik ben dit toernooi de laatste dagen heel veel ouder geworden’, bekent Marijne later. ‘Ik zei nog tegen die meiden: wat doen jullie me te toch aan elke keer.’

Met nog drie minuten op de klok vuren Marijne en Schopman de Indiase meiden naar voren. Maar hun woorden sterven weg in het lege Oi Hockey Stadium. Met nog een minuut te gaan, kan Marijne opgelucht ademhalen. India heeft balbezit op de Australische helft. Professioneel spelen ze de laatste minuut vol.
Dan is het feest. Op de bank vliegen Schopman en Marijne elkaar in de armen. Ze schreeuwen, ze juichen. Schopman sprint naar de keepster. Marijne stormt het veld op, maar weet in zijn emotie niet naar wie hij toe moet rennen. Hij grijpt elke Indiase speelster vast en trakteert haar op een knuffel. Als besluit dansen en zingen ze in een kring.

Goed voorteken

Om hen heen vallen de Australische speelsters op de grond. Vol ongeloof. Verloren van India. De nummer tien van de wereld. ‘Het is een droom die uitkomt, maar we zijn nog niet klaar. We spelen nog twee wedstrijden’, zegt Marijne. De eerste is de halve finale tegen Argentinië, een ploeg waarvan India in de voorbereiding nog een vriendschappelijke wedstrijd verloor.

Marijne uitzinnig van vreugde vanwege het bereiken van halve finale. Foto: Koen Suyk

Een goed voorteken, zegt Marijne op de persconferentie: ‘In 2009 won ik met Jong Oranje mijn eerste wereldtitel. Toen verloren we in de voorbereiding van Argentinië en wonnen we de finale.’

Tegen de Indiase pers spreekt hij vervolgens over een sprookje. Dat begon voor hem na een onverwacht en pijnlijk ontslag bij de Oranje Dames. Hij miste daardoor in 2016 de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Nu staat hij in de halve finale in Tokio.

Blijkbaar heeft het zo moeten zijn, stelt Marijne: ‘Soms gebeuren dingen om een bepaalde reden. Ik wil niet te filosofisch doen, maar ik begin die reden wel een beetje te begrijpen.’