Van hier tot Tokio (3): leven volgens de wet van Caldas

De verslaggevers Marco van Nugteren en Eelko Wester zijn samen met fotograaf Koen Suyk in Tokio om voor hockey.nl verslag te doen van het olympisch hockeytoernooi. Via een column berichten ze over zaken die opvallen buiten de lijnen. Vandaag deel 3: het gelijk van bondscoach Max Caldas.

Een bericht aan alle vrienden en bekenden van Marco, Koen en mezelf: jullie hoeven niet over ons in te zitten, het sturen van bezorgde Whatapp-berichten is niet meer nodig. Het is hier namelijk geweldig.

Ik geef toe: bovenstaande opmerking komt misschien wat vreemd over. Maar we merken dat onze eerste column over de aankomst in Tokio, plus de horrorverhalen die via de media Nederland bereiken, voor de nodige bezorgdheid bij onze achterban zorgen.

Die bezorgdheid hadden we de eerste dagen zelf ook. De ellenlange lijst coronamaatregelen plus de waarschuwende, soms zelfs dreigende toon in de mails vanuit de organisatie boezemden ons angst in. Maar nu we anderhalve week in Japan zijn, vermaken we ons prima.

Max Caldas

Het gekke is: de strenge regels zijn in de periode helemaal niet veranderd. En die dreigende mails krijgen we nog steeds. Maar er is iets anders gebeurd en daar moeten we bondscoach Max Caldas voor bedanken.

Dat verdient wat uitleg. In de aanloop naar de Spelen was er een interviewmiddag met de Oranje-teams op het terras van Pinoké. Ik sprak daar Max Caldas. We hadden het over de voorbereiding op zijn zesde Spelen. Natuurlijk kwamen ook de strenge coronamaatregelen ter sprake. Max vond dat allemaal niet zo ingewikkeld. Wij Nederlanders moesten gewoon niet alles ter discussie stellen en ons niet druk maken over zaken die we toch niet kunnen veranderen. ‘Accept and adept’, zei hij. Accepteren en aanpassen. Ik geef eerlijk toe dat ik dacht: dit is een typische loze kreet waarmee coaches zich soms zo graag bedienen.

Maar ik betrapte mezelf er op de luchthaven van Narita al op dat ik tegen Koen en Marco tijdens het wachten ‘accept and adept‘ riep. Eerst wat gekscherend, maar steeds meer gingen we ons er naar gedragen en inmiddels weten we niet meer beter.

Bij deze geef ik toe: Max, je hebt gelijk.

Nog altijd mogen we ons hotel alleen verlaten om of naar het hockeystadion te gaan of om 15 minuten per dag boodschappen te doen. In Nederland hadden we moord en brand geschreeuwd en mokkend in ons hotel gezeten. Maar hier in Tokio hebben we het er onderling nooit meer over. We schrijven ons in bij de vriendelijke bewaker, noteren de tijd en zetten het op een lopen naar de 7Eleven. Niet dralen voor de schappen, maar pakken wat je nodig hebt en terug om je tijd te noteren. Zes minuten is het record, veertien minuten (toen moesten we er nog inkomen) het dichtst bij de tijdslimiet.

Culinaire chefs van UberEats

Een restaurant heeft ons hotel niet. Daar maakten we ons in het begin wel zorgen over. Ook een journalist in het buitenland moet eten. De culinaire chefs van UberEats bieden uitkomst. De lijst met restaurants met bezorgers op een brommer is legio. Donderdag na de voor ons late wedstrijd van de Oranje Dames tegen Groot-Brittannië waren we ver na twaalven in ons hotel. Geen probleem voor restaurant Denis, dat moeiteloos nog een heerlijke tagliatelle with iconic meat sauce kwam brengen.

Gezellig pasta eten in de gang van ons hotel. Foto: Koen Suyk

Onze maaltijden eten we gezamenlijk op de gang, onze kamers zijn namelijk te klein en in de lobby van het hotel mag je niet eten of drinken. Dus krukje in de deuropening, plastic bord op schoot en smullen maar. In Nederland hadden we dat onacceptabel gevonden. Hier accepteren we dat probleemloos en kunnen we er zelfs de lol van inzien.

Mister Marco

Waar we zelf in het begin wat minder vrolijk van werden, was het vervoer. Vol trots vertelde ik voor de trip dat ik erin was geslaagd bij de Japanse organisatie een hotel te regelen dat slechts een paar kilometer van het Oi Hockey Stadium lag. Dat was nog pre-coronatijd. Vanuit de Nederlandse gedacht redeneerde ik: we huren een fiets en trappen daar elke dag heen.

Nu we de eerste veertien dagen vanwege de quarantaineregels niet op straat mogen zijn, is dat geen optie (Overigens: Japanners fietsen over de stoep, dat was nog wel een uitdaging geworden). En dus stapten we de eerste dagen keurig in de mediabus. Die kwam na een slordige twintig minuten rijden langs het hockeycomplex, maar stopt daar niet niet. We werden eerst in veertig minuten naar het transportcentrum vervoerd om na tien minuten wachten met de hockeymediabus grotendeels dezelfde weg af te leggen in tegengestelde richting.

Al roep je nog honderd keer accept and adept tegen jezelf, dat is toch niet lekker met wedstrijden die vroeg in de morgen en later in de avond worden gespeeld.

Niet eten en drinken in de lobby. Foto: Koen Suyk

De taxivouchers van de organisatie bieden nu uitkomst. We hebben Marco gebombardeerd tot transportmanager en onder ‘Mister Marco’ (Een Japanner telefonisch uitleggen hoe je Van Nugteren spelt, is onbegonnen werk) boekt hij dagelijks onze heen- en terugreis van een kwartier. Alle taxi’s zijn uitgerust met elektrische deuren die automatisch open gaan. Geregeld zitten we in luxe fauteuils en kunnen we via de gratis wifi onze mails bijwerken.

Quarantainehotel

Is ons leven hier zorgeloos? Niet helemaal. Er is nog altijd corona. We moeten niet meer dagelijks, maar nog wel een keer in de vier dagen testen. Elke keer is er toch de vrees voor een positieve test. We zitten met z’n drieën – inclusief fotograaf Koen Suyk – in onze eigen bubbel, dragen steevast een mondkapje en houden afstand, maar toch. Wij kennen ook de verhalen uit het quarantainehotel. Ze boezemen angst in.

In de laatste week positief testen betekent dat je na de Spelen nog verplicht in Japan bent. Dag vakantie naar Italië.

Wij moeten nog twee keer testen voor we vertrekken. Fingers crossed.

Als het toch mis gaat, weet ik een ding zeker: dat wordt heel vaak tegen mezelf accept and adept zeggen.