Hoe de voetbalwachtlijst zorgde voor NK-goud voor De Goeij (14)

Hij wilde helemaal niet hockeyen. Sterker nog, hij baalde er zelfs een beetje van. De eerste acht jaar van zijn leven woonde Raphael de Goeij (14) in Parijs. Speelde hij op een aardig niveau voetbal. Maar toen hij met zijn gezin naar Nederland verhuisde, kon hij geen voetbalclub vinden. Dus ging hij maar op hockey. ‘En ja, daar ben ik nu heel blij mee.’

De aanvoerder van Klein Zwitserland moet lachen als hij terugdenkt aan toen. Terwijl hij net de schaal van het landskampioenschap aan zijn teamgenoten overgedragen heeft. Hij wilde zo graag voetballen. Was er best goed in. Had zelfs grote voetbaldromen. Maar in heel Den Haag en omstreken was er geen enkele plek voor De Goeij. Alles zat helemaal vol. Dus besloot hij maar voor hockey te kiezen. Second best dan maar. Hij probeerde het. En met succes. 

Want inmiddels hangt er een gouden medaille om de nek van De Goeij. De veertienjarige spelverdeler glundert van trots. ‘Vorig jaar stonden we ook in de finale. Toen speelden we tegen HDM. En ging het mis. Nu lukt het ons wel. Dat is echt onze verdiende loon’, vertelt hij. Inderdaad. Verdiende loon in positieve zin.

KZ-aanvoerder Raphael de Goeij in actie. Foto: Willem Vernes

Voetbalschoenen op het waterveld 

Tijdens de allereerste training op het veld van Klein Zwitserland verscheen De Goeij – toen een jaar of negen – op voetbalschoenen. Met noppen waar geen enkel waterveld gelukkig van wordt. Hij wist niet beter. ‘Ik had nog nooit gehockeyd. Deed eigenlijk maar wat’, blikt hij terug. ‘Had ik al gezegd hoe blij ik ben dat ik voor hockey gekozen heb?’

Ik heb afgelopen nacht bijna niet kunnen slapen. Had zoveel zenuwen. Ik heb heel veel nagedacht over hoe ik corners ging pushen. Raphael de Goeij

De Goeij probeert zich rustig te houden tijdens het interviewtje, vlak na de gewonnen finale. Maar zijn stem die af en toe overslaat, verklapt zijn enthousiasme. ‘Ik heb afgelopen nacht bijna niet kunnen slapen. Ik had zoveel zenuwen. Ik heb heel veel nagedacht over hoe ik corners ging pushen.’

Dat was verstandig, want in de halve finale tegen Gooische (4-2 winst) pushte de cornerschutter het eerste doelpunt binnen. In de finale maakte hij er nog een vanaf de rand van de cirkel. ‘Ongelofelijk hè’, stamelt hij. ‘We klapten er vandaag compleet overheen. Tijdens de finale waren mijn spanningen ook verdwenen. Het voelde zo goed.’

De Goeij glundert van trots. Foto: Willem Vernes

Gouden avondmaal? 

En wie weet had dat wel met de voorbereiding van de derdejaars gymnasiast te maken. Hij was vrijdagavond namelijk nog druk in de weer voor school. Met zijn klasgenoten was hij bezig aan een project voor – zijn beste vak – Frans. En koos daarna voor een bijzonder avondmaal. ‘Pasta en een beetje sushi. Eigenlijk was de pasta alleen voor mij. Dat moet je eten als je sport. Maar ik kon de sushi niet laten staan.’

‘Dit is de mooiste prijs ooit’, besluit de aanvoerder, terwijl hij ondertussen naar zijn ouders, zus, opa en oma zwaait op de tribune. ‘We gaan lekker feesten in de kleedkamer’, vertelt hij. Maar een volksfeest breekt er niet uit bij de Steenbokjes. Hoe mooi de euforie ook is, maandag wacht school. ‘Ik heb proefwerkweek. Ik moet nog zoveel leren. Maar dat gaat me vast beter lukken dan afgelopen week. Ik voel me echt geweldig.’

Kijk hier de JO14-finale terug!