Het NK Jeugd staat op het punt van beginnen. En daar zijn ze in huize Korner maar al te blij mee. Zusjes Malou (Rotterdam MO18-1) en Nanouk (Rotterdam MO16-1) spelen beiden – voor het eerst, zonder de zaal mee te rekenen – een landsfinale. En dat brengt de nodige spanning met zich mee. ‘Dit is echt een droom die uitkomt.’
De zussen zijn vriendinnen, die heel soms ook wat ruzie hebben. De oudste is zeventien jaar, de jongste is vijftien. Ze wonen op vijf minuten fietsen van de hockeyclub. De plek waar ze zeker al een jaar of tien rondlopen. Echte Rotterdammers dus. Ze combineerden het hockey tot een jaar of vier geleden met schaatsen en skeeleren, maar kozen uiteindelijk voor een teamsport. Een keuze die goed heeft uitgepakt. Want misschien hebben de Korners zaterdagmiddag wel allebei een gouden medaille om de nek hangen.
‘Het verhaal van Malou is eigenlijk het meest bijzonder’, vertelt Nanouk. ‘Zeg maar gerust bizar. Echt bizar.’
De jongste Korner heeft gelijk. Haar oudere zus zat dit seizoen namelijk in de O18-2. Sinds een paar maanden traint ze mee met het eerste team. De laatste drie weken is ze vast toegevoegd aan de selectie. En draait ze de hele route richting de NK-finale vol mee.
‘Moest ondertussen wel overgaan op school’
‘Ik ben zo blij hoe het is gelopen’, zegt Malou. ‘Beter dan dit kan eigenlijk niet.’ Eigenlijk zou haar seizoen er al lang en breed opzitten. Maar de afgelopen weken staat ze vaker dan ooit op het trainingsveld, terwijl ze ook nog druk is met haar proefwerkweek. Ze zit in het vijfde jaar van het vwo. ‘Vandaag had ik schoolexamens van Engels en Nederlands. Dat zijn mijn laatste toetsen. Ik ben blij dat het voorbij is. Met al dat trainen en al die video-analyses, was het best wel pittig. Je moet natuurlijk ondertussen wel gewoon overgaan. Maar ik heb het overleefd.’
De zusjes Korner. Links Nanouk, rechts Malou.
Het tweetal was de afgelopen tijd op school of op het veld te vinden. Aan de keukentafel ging het ook alleen maar over hockey. ‘Onze ouders hockeyen niet, maar zijn superfanatiek’, vertelt Nanouk, die twee weken geleden haar toetsweek had van het vierde jaar havo. ‘Je voelt de spanning hier’, gaat de jongste verder. ‘Als wij niet zenuwachtig zijn, zijn onze ouders dat wel’, vult haar oudere zus aan. ‘Ze vinden het supervet dat hun twee dochters finales gaan spelen. In ons eigen stadion.’
Als we de zusjes moeten geloven, komt de hele familie Korner zaterdag naar Rotterdam. ‘Ik denk dat onze moeder het aan de hele wereld heeft verteld’, concludeert Malou. ‘Ik liep laatst in de Albert Heijn en ik werd door verschillende mensen aangesproken over de finale. Grappig toch? Ze wisten het allemaal. En weet je, dat hebben ze niet van mij gehoord.’
Pannenkoeken op de vrijdag
Papa en mama Korner hebben het ook niet makkelijk gehad. Weliswaar zonder toetsweken, maar thuis aten ze de afgelopen vrijdagavonden standaard dezelfde maaltijd. Geen ossenhaas, zalmfilet een curry of pasta, maar… pannenkoeken. ‘Dat is ons ritueel geworden. Het brengt echt geluk hoor’, vertelt Malou. ‘Gelukspannenkoeken. En ik kan je vertellen, het gaat echt niet vervelen’, lacht Nanouk.
Aan de telefoon klinken de twee praktisch hetzelfde. Enthousiast, gezellig en met een licht Rotterdams accent. Maar als je de zussen in het echt ziet, zou je niet zeggen dat ze familie zijn. Malou heeft lichtblond haar en is een echte verdediger, Nanouk heeft bruine lokken en is op het veld meestal als rechtsmidden te vinden.
‘Malou is een heel sterke verdediger met een goed overzicht. Ze is sociaal en ligt goed in het team. Ze heeft ook leiderschap in zich. En ze wil altijd het beste’, omschrijft Nanouk haar oudere zus. Woorden waar Malou zelf een beetje verlegen van wordt. ‘Fijn om te horen. Nanouk is juist supertechnisch en goed aan de bal. Je kan haar overal neerzetten. Ze heeft een goed overzicht en is allround.’
Malou Korner.
Nanouk bijt zaterdag het spits af. Om tien uur speelt zij de finale tegen haar leeftijdsgenoten van Klein Zwitserland. ‘Of we gaan winnen? Honderd procent. Ik kan niet wachten.’ Later op de dag (om 14.15 uur tegen Kampong) is de oudste Korner aan de beurt. ‘We gaan er alles aan doen om de landstitel in Rotterdam te houden’, blikt Malou vooruit. ‘Dit is een droom die uitkomt.’
Maar kunnen de twee elkaar eigenlijk wel aanmoedigen? ‘Dat denk ik niet’, vertelt Malou. ‘Het advies van de staf is om niet te gaan kijken. Dan voel je hun spanning. Verliezen ze, dan zit je daar mee in je hoofd. Maar ik denk dat ik toch ga zien, vanuit het clubhuis. In ieder geval de eerste helft, daarna gaan we met ons team samen ontbijten.’
Medailles boven de open haard
En stel dat het duo twee gouden medailles haalt? ‘Dan hangen we ze op, aan de voordeur’, roept Nanouk enthousiast door de telefoon. Tot ze zelf tot de conclusie komt dat dat niet de handigste plek is. ‘Misschien bij al onze hockeyspullen’, bedenkt Malou. Een soort inloopkast waar ze zelf een puinhoop van hebben gemaakt. ‘Daar ruikt het niet best’, is Nanouk eerlijk. ‘Ach, dan boven de open haard’, bedenken ze samen. ‘Dat vinden onze ouders vast goed.’
Het is vrijdagmiddag. Bijna tijd voor het beslag, de poedersuiker en de stroop. Inderdaad, voor de laatste keer komen de gelukspannenkoeken ook deze week op tafel.
Nanouk Korner.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.