Kate en Helen Richardson-Walsh
Reading –> Bloemendaal
Jamie Dwyer. Christopher Zeller. Florian Fuchs. Aan buitenlandse sterren bij de mannen van Bloemendaal geen gebrek. Maar bij de vrouwen, dat is een ander verhaal. Het Britse echtpaar Kate en Helen Richardson-Walsh zorgde ervoor dat er twee vrouwelijke supersterren naar ’t Kopje kwamen. Ze tekenden, nota bene, vlak voor de Spelen van Rio die hen een gouden plak zou bezorgen. Ze waren de dertig al gepasseerd en zouden voor twee jaar blijven. Hun ambitie was om Bloemendaal mee te helpen uit de degradatiezone te klauteren en naar de middenmoot te helpen. So far, so good. Maar na een seizoen zat het opmerkelijke avontuur er alweer op. Bloemendaal stond toen, waar het voor de komst van de Britse legendes ook stond. In de kelder van de Hoofdklasse. Op het tandvlees handhaafde de ploeg zich in de play-offs, waarin de inzet van de olympische kampioenen broodnodig bleek. De winnende treffer in de beslissende wedstrijd tegen HGC kwam namelijk van de stick van Kate Richardson-Walsh.
Yibbi Jansen
Den Bosch –> Oranje-Rood
Als zestienjarige met een hockeytransfer de krantenkoppen halen. Yibbi Jansen deed het. Ze was aan de Oosterplas voorbestemd om de nieuwe Maartje Paumen te worden. De nieuwe sensatie van Den Bosch op kop cirkel. Er was echter één maar. Jansen moest achterin de rij plaatsnemen. Ze had vijf jaar geleden bij Den Bosch niet alleen Paumen, maar ook Van den Assem en Frédérique Matla voor zich. Bovendien kon ze bij Oranje-Rood op het middenveld spelen. Als klap op de vuurpijl liep cornergoeroe Toon Siepman in Eindhoven rond. Dit moest er allemaal aan bijdragen om Oranje te halen. Een weloverwogen keuze die Jansen ver bracht. Al snel sleepte ze in Eindhoven met scherp, totdat ze drie jaar later – als international – naar SCHC vertrok.
Anna Flanagan
Australië –> MOP
Op haar 22ste had ze al 106 interlands op haar naam staan. Was een aanstormende wereldtopper die al de FIH-prijs voor het grootste talent in ontvangst mocht nemen. Bovendien deed ze het met Australië goed op het WK in Den Haag, waar de Hockeyroos mede dankzij het goede en doeltreffende optreden van de flamboyante ‘Flanno’ de finale haalden. De verwachtingen waren dus hooggespannen toen middenmoter MOP in 2014 niemand minder dan Anna Flanagan verwelkomde. Haar harde, maar nog niet loepzuivere corner werd in Vught aangescherpt door – daar heb je ‘m weer – Siepman. Toch was haar sleep in de Hoofdklasse geen machtig wapen. In het veld bleek de verdediger veel kwetsbaarder dan bij de Australische ploeg. Flanagan was nooit zo imposant als in het groen-gele Kyocera Stadion. Ze kwam, zag, leerde veel en ging weer terug naar Australië. Een hero in de Hoofdklasse, dat werd ze helaas nooit.
Anne Veenendaal
Laren –> Amsterdam
Oké, oké. Er was inderdaad nog een speelster die op zeer jonge leeftijd voor opschudding zorgde met haar transfer. ‘Vrouwen Amsterdam krijgen zestienjarige in het doel’, kopte Nu.nl bijna negen jaar geleden, op een vroege ochtend in mei. Het is dan 2012. Joyce Sombroek is de onbetwiste eerste keus geworden bij het Nederlands elftal. En ook zij kan nog jaren mee. Anne Veenendaal keept net als Sombroek bij Laren en kiest haar eigen pad. Vanuit de A1 van de Gooise club gaat ze naar Amsterdam, waar ze de dertigjarige Floortje Engels opvolgt. Zonder Hoofdklasse-minuten in haar rugzak, maar wel met een enorme portie talent. Daardoor treedt ze uiteindelijk in de voetsporen van Sombroek bij het Nederlands elftal.
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
2 Reacties
arnoldS
7? Ik zie er 4!