De rollercoaster van Thomas Briels: ‘Wat betekent dit voor mij?’

Thomas Briels slingert deze weken van de ene naar de andere emotie. Hij kreeg eerst te horen dat hij, na vijf jaar aanvoerdersschap, slechts reserve zou zijn op de Olympische Spelen. Maar eind vorige week bleek dat die rol minder beperkend is, dan dat-ie in eerste instantie leek. 

Reservespelers mogen namelijk ook tijdens het toernooi worden ingezet. Per wedstrijd kunnen coaches kiezen welke (veld)spelers uit de groep van achttien worden opgesteld en wie op de tribune belandt. ‘De kans is dus toch heel groot geworden dat ik mijn vierde Olympische Spelen ga spelen’, klinkt het verheugd aan de telefoon. ‘Dat is natuurlijk een goed gevoel. Wellicht zal de bondscoach op bepaalde momenten spelers rust geven of tactische keuzes maken, waardoor ik toch mag spelen.’

Er klinkt naast die blijdschap ook voorzichtigheid in de stem van de spits van Oranje-Rood, die er dertien jaar geleden op de Spelen van Beijing al bij was. ‘Het voelt wat dubbel. Het is goed nieuws, mijn kansen op speeltijd zijn gegroeid. Maar wat dit nou precies voor mij betekent, dat weet ik ook nog niet precies. Het liefst had ik het vertrouwen gekregen dat ik bij de eerste zestien zou horen. Dat was toch anders geweest.’

Briels op het EK, als aanvoerder. Foto: Willem Vernes

Genoeg bedden

Hij is blij dat hij – evenals de andere reserve Augustin Meurmans – geen status aparte meer heeft binnen de groep. Niet meer degene is die alleen aan komt waaien voor trainingen. ‘Dinsdagochtend hoorde ik van het Belgisch olympisch comité dat er voor ons genoegen bedden beschikbaar zijn. Dat houdt in dat ik toch in het olympisch dorp mag slapen. Eerst zou dat voor reserves niet mogelijk zijn. Het is fijn om bij de groep te mogen zijn en dit samen met mijn vrienden mee te maken. Anders was het wellicht een lange maand geworden.’

Zijn hoofddoel is niet veranderd. ‘Ik wil de groep zo veel mogelijk helpen om een medaille te krijgen. Op wat voor manier dan ook. Daarom heb ik de reserverol ook geaccepteerd. Natuurlijk was het niet wat ik wilde. Alles in mijn leven was en is afgestemd op de Spelen. Dus ik vroeg bedenktijd aan de bondscoach. Moet ik dit doen? Wil ik dit?’

Briels na de prijsuitreiking op het EK, waar België brons won. Foto: Koen Suyk

'Het was voor mij geen optie om het team – jongens die ik al mijn hele leven ken – in de steek te laten.' Thomas Briels

‘Ja’, was na een paar dagen het antwoord van Briels. ‘Ik heb de ploeg altijd op nummer één gezet. Dat moet ik nu ook doen. Helaas is het niet op de manier die ik voor ogen had, maar ik kan nog wel wat bijdragen. Ook dat is een verantwoordelijkheid. Daarvoor wilde ik, ondanks alles, niet weglopen. Na veel nadenken en praten met mijn naasten wist ik het zeker. Het was voor mij geen optie om het team – jongens die ik al mijn hele leven ken – in de steek te laten. Want zo voelde het, als ik het niet had gedaan.’

Zijn positie in het team is hoe dan ook veranderd. De band met de Belgische driekleur zit niet meer om de arm van Briels, maar op die van zijn boezemvriend Felix Denayer. ‘Ik houd me iets meer afzijdig van het tactische deel. Maar ik probeer de groep wel te motiveren, een goed gevoel te geven. Positief te zijn, complimenten te geven. En daarnaast natuurlijk zelf keihard te werken, zodat ik er sta wanneer het nodig is.’

Foto: Willem Vernes

Normen en waarden

Deze rol goed invullen is een van zijn grootste uitdagingen in zijn lange carrière. ‘Zoiets hoort bij topsport. Je weet dat het niet altijd van een leien dakje gaat. Teleurstellingen horen er ook bij. Die momenten vormen je.’ Even is het stil aan de lijn. ‘Ik denk dat ik hier uiteindelijk veel van leer. Dat ik hier sterker uitkom. Dat geloof ik echt.’

Hij blijft dus vechten. Hoopt op de minuten die sinds vrijdag dichterbij zijn gekomen. ‘Iets anders doen past niet bij mijn normen en waarden. Het is vast nog nooit gebeurd dat iemand zo snel van aanvoerder naar reserve ging, op zo’n moment. Voorbeelden heb ik dus niet. Laat ik er maar zo professioneel mogelijk mee omgaan.’