Dit is Carlos Retegui, de temperamentvolle Argentijnse bondscoach

Eigenlijk zou er een livestream moeten bestaan met een camera gericht op hem alleen. Carlos Retegui (51) is de temperamentvolle bondscoach van Las Leonas, vrijdag tegenstander van Nederland in de strijd om olympisch goud. Voor de derde Spelen op rij staat Retegui met een team van Argentinië in de finale. In 2012 veroverde hij met de vrouwen zilver, in 2016 met de mannen goud. 

Toen woensdag in de halve finale tegen India (2-1 winst) een flats van de Argentijnse Sofía Toccalino door een tegenstander werd onderschept en Delfina Merino in scoringspositie niet werd bereikt, verloor Retegui zijn zelfbeheersing. Met zijn vuist sloeg hij woest tegen de dug-out. In het lege olympisch hockeystadion in Tokio galmde de dreun hard na.

‘Carlos is erg gepassioneerd. Vrijwel de hele wedstrijd staat hij langs de lijn te schreeuwen. Hij weet als geen ander zijn passie op het team over te brengen. Carlos is echt een winnaar’, waren na de gewonnen halve finale de lovende woorden van oud-SCHC-aanvaller Merino, voormalig Wereldspeelster van het Jaar.

Carlos Retegui aan het coachen tijdens de halve finale van de Olympische Spelen in Tokio. Foto: Koen Suyk

Retegui coacht in Tokio zowel de mannen als de vrouwen van Argentinië

Retegui is als bondscoach van Argentinië een attractie op zich. Zelden zit hij langer dan tien seconden rustig op zijn stoel. Meestal ijsbeert hij heen en weer, maakt hij driftige armgebaren of brult hij als een leeuw over het veld. Befaamd zijn zijn speeches voorafgaand aan een wedstrijd. Spelers stellen zich in een kring om hem heen op, terwijl hij zittend op zijn knieën en met vuur in zijn ogen de laatste aanwijzingen overbrengt. Argentijnser dan Retegui bestaat er bijna niet.

Retegui, als speler actief op drie Olympische Spelen, coacht in Tokio zowel de mannen als de vrouwen van Argentinië. Hij is als een vader die zijn tijd probeert te verdelen tussen een zoon en een dochter. ‘Carlos is er altijd voor ons wanneer hij er moet zijn. We merken geen verschil’, complimenteerde Merino hem.

Tijdens het wereldkampioenschap van 2014 in Den Haag had Retegui dezelfde dubbelrol. Op een vraag van een journalist of hij niet te veel hooi op zijn vork nam, antwoordde hij destijds: ‘Rusten doe ik wel als ik dood ben.’

Ik hou van mijn land. Ik ben trots op mezelf.

Toen woensdag na de zenuwslopende slotfase van de halve finale de zoemer klonk en de finaleplaats was bereikt, bestormde Retegui niet het veld, wat je met al dat theatrale van hem misschien zou verwachten. Nee, integendeel. Voordat hij zich in het feestgedruis van zijn speelsters stortte, wandelde hij in alle rust het blauwe kunstgras op en gaf hij elke international van India een bemoedigend schouderklopje. Ook dát is Retegui.

Met zijn dochter Micaela, speelster van Las Leonas, smolt hij even later samen in een lange knuffel. ‘Deze overwinning is een erkenning voor de Argentijnse sport, voor het Argentijns Olympisch Comité en voor de Argentijnse hockeyfederatie, die ons altijd onvoorwaardelijk hebben gesteund. En ook voor onze families en voor de mensen die ons hebben aangemoedigd’, zei Retegui.

‘Na de finale de Argentijnse vlag omhoog zien worden gehesen, is het mooiste wat me kan overkomen. Ik hou van mijn land. Ik ben trots op mezelf. Na duizenden uren trainen is het ons gelukt de finale te bereiken. Ik heb een innerlijke rust, maar ben nog niet tevreden. Ik wil olympisch goud winnen.’

4 Reacties

  1. Eelco Houwink

    Fijn dat de man innerlijke rust heeft (die indruk maakte hij op mij nu niet echt…)

  2. misha-van-oostveen

    Wij hadden een Argentijn als coach met veel innerlijke rust. Sloeg ook ‘over’ op de mannen 😏. Wat heb je liever?

  3. jobe

    Als je deze stijl van coachen in Nederland hebt, word je uitgekotst en krijg je meteen een stigma. Mooie gepassioneerde coach. Eentje die je altijd zal onthouden.

  4. robdux

    Deze coach is geweldig. Zijn gepassioneerdheid en fanatisme slaat over op zijn teams. Ik hoop dat Nederlandse coaches ook wat meer maling krijgen aan wat anderen van ze vinden en niet meer als ideale schoonzoon staan te begeleiden, omdat dat door KNHB, Bobo’s, kakkers (lees: ouders) en verenigingen wordt verwacht.

Wat vind jij? Praat mee...