Wat gaat er mis bij de Oranjemannen? (En wat moet er anders?)

Dat het moeizaam gaat bij de Oranjemannen in Tokio, dat is geen geheim meer. Maar wat is er aan de hand bij de Europees kampioen? En wat moet er anders? Bob de Voogd, Jaap Stockmann, Rob Reckers en Jacques Brinkman geven antwoord op deze twee vragen. 

Bob de Voogd, 146-voudig international en deelnemer aan twee Spelen (’12-zilver, ’16-vierde)

‘Het is dubbel. Oranje laat absoluut niet het mooiste spel zien, maar aan de andere kant, ze gaan die kwartfinale wel halen. Er zijn genoeg verbeterpunten, maar ze winnen wel gewoon. Ze hebben bevrijding nodig. Even een hele lekkere wedstrijd. Ik mis de energie. De trots om op de Spelen te staan. Dat stukje extra. Het oogt wat gelaten. Ze stralen niet uit dat ze het heel leuk vinden. De koppies ogen gespannen. Teleurgesteld.’

‘Er is absoluut nog geen man over boord. Het lukt nu telkens net niet. Je ziet ook hoe ze doelpunten met elkaar vieren. Alsof er een stukje frustratie loskomt. Al die fouten stapelen zich op. Daar word je onzeker van. Het frivole moet loskomen. Misschien is een prachtgoal of strakke sleep al voldoende. Zo’n doelpunt van Joep de Mol, dat hebben we nodig. Rushes, acties, durf. Lef en onbevangenheid. Niet eindeloos breed en terug. Alles volgens het boekje is niet goed genoeg. Kijk naar het EK. Daar ging ook niet alles goed, maar lag de ondergrens veel hoger.’ 

Bob de Voogd met OS-ganger Mink van der Weerden en Sander Baart, die een paar maanden voor de Spelen afviel. Foto: Koen Suyk

‘De ommekeer moet wel zo snel mogelijk komen. Je hebt nu twee wedstrijden waar je je prefect kan testen. Twee fijne potten tegen Groot-Brittannië en Duitsland om je voor te bereiden. Je te laten zien. Vooral aan elkaar. Vertrouwen krijgen in elkaars kwaliteiten. Iedereen die daar staat, heeft zijn plek zelf afgedwongen. De kwartfinale gaan ze redden, wie weet lukt een tweede plek in de poule nog. Die jongens hebben voldoende kwaliteit. Ze blijven hoe dan ook een van de kanshebbers, maar een ding is zeker: het moet echt niet slechter dan dit. Als ze straks in de halve finale staan, is er niemand die nog begint over Zuid-Afrika, hoor.’

Die jongens hebben voldoende kwaliteit. Ze blijven hoe dan ook een van de kanshebbers, maar een ding is zeker: het moet echt niet slechter dan dit Bob de Voogd

Jaap Stockmann, 139-voudig international en deelnemer aan twee Spelen (’12-zilver, ’16-vierde)

‘Het loopt stroef en het is totaal niet fris en frivool. Op het EK ging ook niet alles goed, maar toen camoufleerden de resultaten dat. Daar leken ze vrijer in hun hoofd. Dat het in de eerste wedstrijd niet loopt, dat kan nog een kwestie van wennen zijn. Maar ze hebben dat gevoel niet omgezet. Sterker nog, het ging slechter tegen Zuid-Afrika. Dan is er iets aan de hand. De laatste lijn is zowel aanvallend als verdedigend zwak. Sander de Wijn is van wereldklasse, maar ook hij zit nog niet lekker in het toernooi en leek last van een blessure te hebben in de tweede wedstrijd. Verder worden er heel veel fouten gemaakt, waaruit grote kansen en goals ontstaan. Ze laten het als collectief afweten.’

Stockmann met Mirco Pruyser en Billy Bakker op de Spelen van Rio, na de nederlaag om het brons. Foto: Sean M. Haffey/Getty Images

‘De wedstrijd tegen Canada bracht weer een paar lichtpuntjes, maar Oranje  nog ver verwijderd van waar ze willen zijn. Hopelijk lukt het om nu steeds een stapje beter te worden. Dat je dan vertrouwen krijgt, dat het dan loskomt. Om de frisheid erin te laten komen, zou ik in ieder geval zo min mogelijk overleggen houden. Tijdens zo’n toernooi kijk je scheel van de meetings en word je volgestouwd met informatie. Daar komen nu ook nog alle coronaprotocollen bij, blijer word je er niet van. Ik zou niet weten wat kan en mag binnen de regels, maar zoek wat afleiding. Doe wat anders dan hockey. Houd een bespreking van een kwartier voor de wedstrijd en ga niet plichtmatig spelen, maar op gevoel. Zoals je dat vroeger in de C’tjes deed.’

Speel meer op gevoel, zoals je dat in de C'tjes deed Jaap Stockmann

Rob Reckers, 209-voudig international en deelnemer aan twee Spelen (’04-zilver, ’08-vierde)

‘De vorm ontbreekt. Dat is een feit. Dan ziet het er vaak heel erg dramatisch uit, maar eigenlijk is er niet heel veel aan de hand. Vorm kan terugkomen. Dat kan door kleine dingen. Bijvoorbeeld door toch je resultaatjes te blijven boeken. Op de Olympische Spelen in Sydney won Oranje vrijwel niks, maar eindigden ze toch met een gouden plak. Je hoeft niet altijd je beste spel te spelen. Het gaat om het resultaat.’

‘Wat ik zorgelijker vind, is hoe makkelijk de ploeg tegengoals te verwerken krijgt. Je kunt slecht spelen in aanvallend opzicht. Weinig kansen creëren en moeilijk goals maken. Dat is vervelend, maar overkomelijk. Dan houd je de nul en werk je voor minimaal een punt. De tegengoals vallen nu verdomd makkelijk. Dat heeft niks met vorm met maken. Dat is een kwestie van goed staan en met de juiste mindset. Op dat vlak moet er echt een tandje bij.’

Rob Reckers tijdens het WK in 2006.

‘Vorm is geen knopje waar je op kunt duwen. De teamgeest is nu belangrijk. Ik ben benieuwd hoe de chemie is. Het is Max Caldas z’n laatste toernooi met dit team. Hoeveel impact heeft hij nog om de jongens naar de juiste vorm te praten? De ploeg moet op zoek naar de teamgeest. Als het niet moet zoals het kan, dan gaat het maar zoals het moet. Ploegen die niet in vorm zijn, gaan in de denkstand. En zijn dan altijd een stap te laat. Er wordt naar grote spelers gekeken op grote toernooien. Die kunnen immers beslissend zijn in wedstrijden, waarin het gelijk opgaat. Ik vind het belangrijker hoe de middenmoot van de selectie presteert. Als die goed zijn, dan win je wedstrijden.’ 

‘Ik blijf positief gestemd. Oranje heeft een complete ploeg. Als in de kwartfinale een paar jongens kippenvel krijgen en de geest uit de fles komt, dan wil ik het nog wel eens zien.’

Jacques Brinkman, 339-voudig international en deelnemer aan vier Spelen (’88- brons, ’92-vierde, ’96-goud, ’00-goud)

‘De rode draad van eerste drie wedstrijden is dat ze niet vrij spelen. Dat het angstig is. Ik dacht heel even dat we loskwamen tegen Canada, maar bij de eerste tegenslag schoot het krampachtige alweer in de ploeg. Ik schrok er niet van, omdat dit team vaker door de ondergrens is gezakt. Bijvoorbeeld tegen Pakistan, in de strijd om olympische kwalificatie. Ze moeten veel meedogenlozer verdedigen, daar zijn we te kwetsbaar. De ‘tweede bal’, dus de bal die tussen beide teams in valt, is veel te vaak voor de tegenstander. We geven achterin ook te veel ruimte weg. Al jaren worden te makkelijk goals weggegeven. Het is te wisselvallig, dat geldt voor het hele team.  De corner loopt natuurlijk nog niet, maar ook dat is een kwestie van vertrouwen. Ze kunnen het echt wel.’

Jacques Brinkman met zijn zoon en international Thierry. Foto: Koen Suyk

‘Laten ze het maar lekker simpel houden. Neem het laatste doelpunt tegen Canada maar als voorbeeld. Zij gaven druk, Robbert Kemperman passte naar Lars Balk en die speelde naar Mirco Pruyser. Doelpunt. Nou was dat natuurlijk een makkie, omdat er geen keeper stond. Maar zo simpel moet het wel. Toch geloof ik dat ze het ook om kunnen draaien. Er staat gewoon heel veel kwaliteit in het veld. Jeroen Hertzberger die een prachtige goal maakt tegen België, Mink van der Weerden die – terwijl hij slecht speelt – een belangrijke strafbal benut. Het hockeyen zijn ze nog niet verleerd. Al is er wel een wonder nodig om goud te pakken. Misschien doen de jongens er goed aan om zich helemaal af te sluiten. Telefoons weg, niet meer op social media, niets meer lezen. Dan kan je het je ook niet aantrekken als iemand negatief is.’

Misschien doen de jongens er goed aan om zich helemaal af te sluiten. Telefoons weg, niet meer op social media, niets meer lezen. Jacques Brinkman