Emotionele Van Puffelen: ‘Ben zo trots dat ik hier heb gestaan’

Halverwege het gesprek stopt Diede van Puffelen even met praten. Zijn ogen worden waterig en met een gebroken stem zegt de middenvelder van Oranje: ‘Het is zo emotioneel dat ik vandaag op dit wereldniveau heb gestaan. Ik heb net in de kleedkamer ook een paar tranen gelaten. Max (Caldas, red.) heeft me gecomplimenteerd, zei dat hij enorm trots op me is. Dat deed wat met me.’

Van Puffelen vertelt zijn verhaal een half uur na afloop van het bizarre FIH Pro League-duel tussen Australië en Nederland. Daarin kwamen de Kookaburras met 5-2 voor, trok Nederland door drie treffers binnen een kwart in het vierde kwart de stand gelijk en nam uiteindelijk de shoot-outs beter. Van Puffelen speelde op het middenveld, zijn eerste interland na drie jaar afwezigheid. Dat op zich is al bijzonder. Maar het is nog bijzonderder als je zijn voorgeschiedenis kent. In juli 2017 krijgt Van Puffelen een verschrikkelijk ongeluk met zijn motor. Hij belandt op de intensive care, voor zijn leven wordt gevreesd. Van Puffelen overleeft het en herstelt volledig. ‘Toen lag ik daar in het ziekenhuis in mijn bedje, nu sta ik hier een interland te spelen. Dat geeft een emotionele lading, maakt me trots.’

Vol zelfvertrouwen

Het ongeluk blijkt achteraf een keerpunt in zijn leven. Van Puffelen is sindsdien losser, geniet en staat met meer zelfvertrouwen in het leven. Dat komt zijn hockeyprestaties ten goede. Dat de balvaardige middenvelder kan hockeyen, daaraan twijfelt al jaren niemand aan. Maar Van Puffelen twijfelde te vaak aan zichzelf en liet zich zowel binnen als buiten het veld te veel ondersneeuwen. ‘Ik geloof sinds het ongeluk meer in mijn eigen kracht.’

Diede van Puffelen is de Australiër Trent Mitton te snel af. Foto: Grant Treeby

Van Puffelen herstelde binnen twee maanden volledig en gooide zijn leven radicaal om. Hij durfde ook zijn ambities uit te spreken. Durfde weer van Oranje te dromen. Op dat niveau wilde hij terugkeren, bij die elf interlands tussen mei 2014 en juli 2015 mocht het niet blijven. Caldas name hem op in de Pro League-selectie, als beloning voor zijn goede eerste seizoenshelft bij zijn club Rotterdam. Hij is twee weken met Oranje mee op de trip naar Nieuw-Zeeland en Australië. Hij voelt er zich thuis. Er is een heel andere dynamiek in de ploeg gekomen, constateert Van Puffelen. ‘Het is heel positief, heel open en iedereen accepteert elkaar. Iedereen is superaardig. Het is geweldig om in deze ploeg te zijn.’

Na het ongeluk lag ik daar in het ziekenhuis in mijn bedje, nu sta hier een interland te spelen. Diede van Puffelen

Zijn goede gevoel is op de trainingen te zien. Van Puffelen lacht, geniet en laat bovenal zien dat hij heel goed kan hockeyen. Handig aan de bal, secuur in de passing en met een scherp oog voor de vrije ruimte en man. In de negende minuut van het duel tegen Australië laat hij een echt Van Puffelen-balletje zien: met een snelle stickbeweging langs een Australiër zet hij Terrance Pieters vrij op de kop van de cirkel. Een bal met gevoel gegeven, precies op maat. Zijn handelsmerk. Pieters is net niet scherp genoeg en laat de bal van zijn stick tegen zijn been stuiteren.

Wennen

Het is een van de weinig momenten in de eerste helft dat Van Puffelen zich onderscheidt op het middenveld van Oranje. ‘Ik moest erg wennen. Zeker aan de enorme snelheid. Mijn handelingssnelheid was in het begin veel te laag. Ik heb drie jaar lang niet op dit niveau gespeeld. Dit is wel Australië – Nederland. Wereldniveau. Ik had van tevoren ook geen idee wat me te wachten stond. Echt niet. Ik wist totaal niet wat het niveau was. Ik dacht: gewoon in de diepe zee springen en dan zien we wel. Natuurlijk maakte die onwetendheid me een beetje onzeker. Zou ik op dit niveau mee kunnen?’

Het antwoord is volmondig ja, zo toonde Van Puffelen in de loop van de tweede helft. ‘Ik kwam er lekkerder in, raakte gewend aan het niveau.’ Bij een duik voor het doel, is hij nog dicht bij een treffer. Het had zijn rentree nog meer glans gegeven, maar eigenlijk straalde die al aan alle kanten.

Het prachtige decor van het State Netball & Hockey Centre tijdens Australië-Nederland. Foto: FIH/Getty Images

Van Puffelen had genoten. Van elke minuut. Hij hield vertrouwen in een goede afloop, net als zijn ploeggenoten. Zelfs bij een 5-2 achterstand, met nog slechts een kwart te gaan, zegt hij. ‘We speelden goed. En in de Pro League zijn tot nu toe al meer ploegen op spectaculaire wijze teruggekomen. We zeiden telkens tegen elkaar: dat kunnen wij ook. We hielden geloof. Als je er geloof in hebt, gebeurt het ook. Als die eerste valt, komt er meer energie in en gaat het lopen.’

Van Puffelen kreeg gelijk. Van 5-2, werd het 5-3 en via Billy Bakker zelfs 5-4. Van Puffelen: ‘Toen wist ik zeker dat we minimaal gelijk gingen spelen. Uiteindelijk wonnen we hem zelfs nog bijna.’

Diede 3.0

Het heerlijke duel eindigde in 5-5, door een treffer van Bjorn Kellerman. De shoot-outs, een vast onderdeel bij een gelijke stand in de Pro League, bekeek Van Puffelen vanaf de kant. Gespannen. Na de beslissende shoot-out van Billy Bakker was er de ontlading. De Oranje-spelers vielen elkaar in de armen. Van Puffelen kreeg een paar extra dikke knuffels. Toen kwam het besef en vloeiden de eerste tranen. ‘Ik heb blij dat ik de eerste stappen heb mogen zetten. Ik weet nu dat ik dit niveau aan kan, maar ik kan nog veel beter. Dat gaat Diede 3.0 laten zien.’