Boegbeeld Fleur Kok is terug bij Laren: ‘Nu ben ik spits’

Eigenlijk had ze haar hockeystick al definitief aan de wilgen gehangen. Na negen jaar in Laren Dames 1 en tal van succesvolle hoofdklasseseizoenen bleef Fleur Kok haar club nog één jaar trouw na de degradatie naar de Promotieklasse. Daarna was het tijd voor andere dingen. Een lange reis door Australië en Azië. Nieuwe sporten. Meer focus op werk. Meer ruimte voor haar sociale leven. Uit loyaliteit kreeg Kok wel een plekje op de spelerslijst. Voor noodgevallen. Echt meedoen leek ver weg, tot een paar weken geleden.

Het begon met een telefoontje van Laren-coach Steven van Tijn. Hij belde Kok op, een aantal dagen voor de wedstrijd van 24 maart tegen Klein Zwitserland. ‘Of ik die zondag kon meespelen. Ze kampten met meerdere blessures. Lynn Vasterink, Cécile Knuvers en Jolijn van Vuuren stonden alle drie langs de kant.’

Lang hoefde Kok (28) niet na te denken. ‘Voor dit soort gevallen ben ik op de lijst gezet. Ook al had ik een jaar geen stick aangeraakt, ik wilde graag helpen. Die zondag was echt een vuurdoop. Ik had niet één keer meegetraind. Met een groot deel van het team had ik nooit eerder samengespeeld. Bovendien stond ik in de spits. Mijn laatste zeven jaar als speelster was ik altijd verdediger. Kijk maar hoe het gaat, zei Steven.’

Foto: Sportinpixels

Aanslag

Laren, dat met nog zes wedstrijden te gaan elfde staat, won het duel tegen de hekkensluiter met 2-1. ‘Het was superleuk om weer op het veld te staan. Fysiek was het wel wennen. Ik fitness, padel en loop hard, maar dat is toch totaal iets anders dan alle intervallen en het laagzitten tijdens het hockeyen. Maar keihard werken kon ik in ieder geval wel. Energie leveren, ook al was ik niet aan de bal. En mijn ervaring in het veld en op de bank overbrengen.’

De ochtend erop zat Kok, die fulltime werkt, gewoon weer op kantoor. ‘De wedstrijd was best een aanslag op mijn lijf, merkte ik. Niet alleen aan de spierpijn, maar ook aan mijn knieën. De laatste vijf jaar dat ik hockeyde, speelde ik altijd met een flinke dosis pijnstillers. Ik heb kraakbeenschade aan mijn knieën en kon in die jaren door de pijn en de belasting bijvoorbeeld geen dubbeltrainingen doen. Mede daardoor ben ik gestopt. Het was dus even afwachten wat de impact van de wedstrijd was.’

Die impact was er dus wel. Het weerhield Kok er niet van om vanaf dat moment twee keer per week mee te trainen. Ook afgelopen zondag stond ze tegen koploper MOP in het veld (3-3). Sterker nog, Kok scoorde prachtig door na een interceptie de bal met haar backhand strak in de verre hoek te schieten. ‘Ik was ontzettend blij’, lacht Kok. ‘In de Hoofdklasse heb ik in totaal twee keer gescoord. Dat waren beide frommelgoals. Deze was daarom extra lekker.’

Foto: Michel van Vuuren

Haar moeder is nog steeds de manager

Haar terugkeer in het Laren-shirt betekende ook het weerzien met een paar teamgenoten, waaronder haar vriendinnen Cécile Knuvers en Djoeke Vogel, én haar moeder. Want zelfs bij het stoppen van haar dochter, bleef Desiree Kok aan als manager. Een rol die ze de jaren daarvoor ook al vervulde. ‘Ze vond het ontzettend leuk. Mijn vader ook trouwens. Die stond als vanouds langs de lijn bij beide wedstrijden. Sowieso voelt het als thuiskomen om weer op de club te zijn. Dat is waar ik het voor doe.’

Of Laren tot het einde van dit seizoen steeds een beroep doet op Kok is nog onduidelijk. De terugkeer van geblesseerde speelsters en Koks eigen fysieke toestand spelen mee. Feit is daarnaast dat de ploeg punten moet pakken om niet naar de Overgangsklasse te degraderen. ‘Als ik zie hoe goed we de eerste helft speelden tegen MOP, dan ben ik ervan overtuigd dat we boven de tiende plek eindigen. We spelen als team. Er zit veel talent in de groep. Het is een kwestie van tijd voordat die punten er komen. Met of zonder mij.’

Zien we Kok volgend seizoen terug in het Gooise vaandelteam? De Amsterdamse lacht weer. ‘Ik sluit een comeback niet uit, maar de kans van niet is groter dan wel. Toen ik stopte, heb ik nog meegetraind met Pinoké Dames 2. Daarin spelen oud-teamgenoten als Lisanne de Lange, Klaartje de Bruijn en Macey de Ruiter. Maar dat is nog steeds een hoog niveau. Sinds mijn reis naar Australië en Azië en de tijd erna voel ik hoeveel hockey mij mentaal en fysiek kost. De vrijheid die ik heb teruggekregen om andere sporten te ontdekken, fulltime te werken en met vrienden af te spreken, is ook veel waard. Ik weet niet of ik die nog wil opgeven.’

Kok tijdens haar ‘laatste’ wedstrijd voor Laren, bijna twee jaar geleden. Eigen foto