Ze hebben de moeilijkste dagen van hun hockeyloopbaan achter de rug. De mannen van Laren moeten verder zonder hun teamgenoot Sebastiaan Bos, die vorige week op negentienjarige leeftijd overleed. Een onbeschrijfelijk verlies voor de jonge groep, die kracht put uit hun gezamenlijke passie: hockey.
‘Emotioneel, zwaar en moeilijk’, zo beschrijft Laren-coach Nanco Jansonius de afgelopen dagen. Zijn leven en dat van zijn ploeg staat sinds vorige week donderdag – de dag waarop het vreselijke nieuws tot hen kwam – op de kop. ‘Een grote groep van het team speelt al jaren samen. Al vanaf de E’tjes. Die jongens zijn allemaal samengekomen bij een van de ouders thuis. Uiteindelijk zat het hele team daar. We waren er allemaal voor elkaar. Het was verdrietig en tegelijk ook warm.’
Een vriend van iedereen
Bos had een bijzondere plek in de groep. Het kind van de club werd in 2019 met de A1 landskampioen. Een groot deel van die succesploeg stootte door naar het eerste herenteam. ‘Hij was een vriend van iedereen’, vertelt Jansonius. ‘Een lieve jongen, die voor andere klaarstond. Op het veld was hij kneitersnel. Een vuurpijl. Explosief in de goede zin van het woord.’
De aanvaller was helaas ook vaak geblesseerd, waardoor hij in april stopte bij de Promotieklasser. ‘Sebas is echter altijd onze teamgenoot gebleven. Zo voelde dat. Hij had nog veel contact met de groep en we hebben ‘m bewust op de spelerslijst gezet. Hij hoefde maar een keer te bellen en hij kon weer meetrainen. Spijtig genoeg is dat er nooit meer van gekomen.’
Hij speelde niet meer. Maar hoorde nog helemaal bij het hechte team.
Als coach kan ik niets anders doen dan er te zijn voor de jongens Nanco Jansonius
Het is een woord dat vaak valt in het gesprek. Hechtheid. ‘Je merkt dagelijks dat de jongens elkaar steunen. Helpen. Erdoorheen sleuren. Ik coach al een tijdje en weet dat het niet vanzelfsprekend is dat een team echt een team is. Altijd zijn er groepjes, klitten delen samen. Bij deze jongens is dat anders. Ongeacht de leeftijd en herkomst is dit een eenheid.’
Donderdag voor de training liet heren 1 van Laren blauwe en witte ballonnen de lucht in, ter nagedachtenis aan hun overleden teamgenoot. Foto: Laren
Ze zagen elkaar bijna dagelijks de afgelopen week. Om te eten. Praten. Luisteren. Verdriet te delen. Elkaar een klap op de schouder te geven. ‘Het was al heel snel duidelijk dat we vorig weekend niet konden spelen. Maandag hebben we weer een beetje op het veld gestaan. Ze deden het geweldig. Echt knap, hoe ze er weer stonden na alles wat er vlak daarvoor gebeurd was. Als coach kan ik niets anders doen dan er te zijn voor de jongens. En ze weer een beetje richting proberen te geven.’
Donderdag, na de training, keken ze voor het eerst weer een beetje vooruit. ‘Hoe gaan we nu verder? We kunnen niet wedstrijden blijven uitstellen. Misschien staat ons hoofd er nu niet naar, maar op de een of andere manier moeten we weer door. Er zondag weer staan. Niet gewoon, want dat zal het niet zijn. Is het hockey nu belangrijk? Nee. Natuurlijk niet. Het draait nu om de mensen. Om ieders gevoel en emoties. Ik begrijp heel goed dat gedachten kunnen afdwalen. Of dat iemand net wat anders reageert. Daar geven we elkaar alle ruimte voor.’
Sebastiaan Bos. Foto: Laren
Hockey als hulpmiddel
Hockey kan een hulpmiddel zijn in deze zware periode, denkt Jansonius. ‘Dat is wat ons bindt. We zijn hockeydieren. Stonden tijdens de coronaperiode vier keer per week te trainen, zonder dat er wedstrijden waren. We hebben passie, zijn competitief ingesteld. Sport maakt je hoofd vrij. Geeft je plezier en voldoening. Ik hoop dat de jongens daaruit geluk kunnen halen, dat de pijn verlicht.’
Natuurlijk krijgt de wedstrijd van zondag tegen Schaerweijde een bijzondere, extra lading. ‘We zijn altijd serieus met onze sport bezig. Op het veld eis ik het uiterste van de jongens. Maar zondag vind ik het resultaat niet belangrijk. Ik ben er al trots op dat ze er weer staan. Die hechte groep, die het de afgelopen dagen ongelooflijk zwaar heeft gehad.’
