Na 27 seizoenen is het nu écht klaar voor ‘Ronnie’ Brouwer

Stoppen. Een woord dat maar niet bij hem leek te passen. Maar zaterdag lijkt het moment toch daar voor Ronald Brouwer. Op z’n 42ste zegt de aanvaller het tophockey vaarwel. De oud-international wordt feestelijk uitgeluid bij zijn laatste club, Schaerweijde.

‘Ik zou wel eeuwig kunnen doorgaan, ik vind het veel te leuk’, appt Brouwer een paar dagen voor zijn afscheidswedstrijd. Hij heeft dan het ongelooflijke aantal van 27 (!!) seizoenen in de senioren erop zitten. Een schitterende rit, die op z’n vijftiende van start ging op Deventer. In een tijdperk dat buitenspel nog bestond.

Z’n verhaal is bekend. ‘Ronnie’ werd een topper, die bij HGC en Bloemendaal uitgroeide tot een van de beste spitsen van het land. Ondertussen was hij international geworden. In totaal trok hij 220 keer het shirt van Oranje aan, waarmee hij één EK en drie Champions Trophies won. Paul van Ass wees hem eind 2010 de deur bij het Nederlands elftal. ‘Meer dan tien jaar geleden…’, verzucht Brouwer, beseffend dat hij over een compleet ander tijdperk praat.

Brouwer op z’n laatste toernooi voor Oranje, het WK van 2010. Foto: Koen Suyk

Menig oud-international haakt vlak na zo’n moment af. Misschien nog een paar seizoenen clubhockey en dan is het mooi geweest. Het leek bij Brouwer ook zo te lopen, nadat hij in 2014 vertrok op ’t Kopje. Grandioze loopbaan, de handen op elkaar. Een buiging en veel dank. Hij zou nog wel training blijven geven, op Almere. En voor hij het wist, had-ie zijn stick weer in handen.

Het bleek geen bevlieging.

Er volgden nog zes seizoenen in het tophockey, bij het Belgische Braxgata en Schaerweijde. De veteraan begon aan zijn tweede hockeyleven.

Nooit met tegenzin

‘Die ‘extra’ jaren hebben mij heel veel gebracht’, blikt Brouwer terug. ‘Ik heb daarin mijn sport op een andere manier beleefd. Toen ik jonger was, was ik veel meer bezig met zelf de beste te zijn. Maakte ik me druk wat anderen van me vonden. Dat veranderde in iets moois met elkaar neerzetten en dan pas te kijken naar het resultaat. Ik was in die latere fase veel meer bezig hoe ik het team en andere spelers kon helpen en genoot van elke training. Echt, ik ben de laatste jaren nooit met tegenzin naar training gegaan. Ik werd gewoon heel blij van wat ik deed.’

In 2018: blijdschap bij Schaerweijde met teamgenoot Hidde Phijffer. Foto: Willem Vernes

Natuurlijk, ook voor Brouwer waren de afgelopen twee corona-seizoenen verre van ideaal. Hij mocht lange tijd niet meetrainen met zijn team, omdat hij ietsjes ouder was dan de leeftijdsgrens van 27 jaar. Dus hield hij zichzelf fit, drie keer per week. Hij zorgde goed voor zijn lichaam, dat hem nooit echt in de steek liet. In juni was al bekend dat hij Schaerweijde zou verlaten, al wist Brouwer toen nog niet of hij definitief zou stoppen. Na de Spelen, waar hij als video-analist betrokken was bij de Oranjemannen, hakte hij de knoop door.

‘Omdat het zo voelt’

‘Ieder jaar zijn er voor mij redenen geweest om te stoppen en door te gaan’, probeert Brouwer zijn keuze te onderbouwen. ‘Het wordt nu tijd om voor mijn gezin te kiezen. Ik was elke zondag de hort op, waardoor we nooit een weekendje weg konden. Mijn kinderen worden stiekem ook al wat ouder. De oudste is al vijftien. Ik wil ook tijd hebben om met hen iets leuks te doen. Maar waarom ik die keuze nu maak en niet een jaar geleden? Ik weet het eigenlijk niet. Omdat het zo voelt. Dat het goed is zo. En ergens is dat ook gek, omdat mijn lijf zich nog prima houdt.’

Brouwer in 2011 bij Bloemendaal met Teun de Nooijer (midden) en Roel Bovendeert (links). Foto: Koen Suyk

Hij wil dan ook niet al te veel denken aan zaterdag. De dag waarin in Zeist deze bijzondere sportman wordt geëerd in een wedstrijd tussen Schaerweijde en De Batavieren (voor de liefhebbers: aanvangstijd 12.30 uur), een selectie van oud-internationals en andere spelers die veel hebben betekend voor het Nederlandse hockey. ‘Ergens wil ik het nog niet onder ogen zien dat het straks echt klaar is. Ik zie het liever als een leuk potje hockey met een heleboel leuke mensen. Alsof het niet mijn afscheid is.’

Van Lomans tot Bovendeert

De rij met aanwezigen markeren de bijzondere en lange loopbaan van Brouwer. Zo zijn Stephan Veen, Guus Vogels, Bram Lomans erbij uit zijn HGC-tijd. Roderick Weusthof, met wie Brouwer jaren samenspeelde bij Oranje. Maar ook voormalige Bloemendaal-kopstukken als Teun de Nooijer, Rogier Hofman en Eby Kessing. Glenn Schuurman en Roel Bovendeert vertegenwoordigen de huidige generatie tophockeyers.

Nog voordat hij afscheid heeft genomen, klinkt alweer de vraag wanneer Brouwer terugkomt. ‘Die hoor ik vaak de laatste tijd. Ik sluit niet uit dat ik weer ergens iets in de begeleiding ga doen. Ik vind zo veel dingen leuk. Wil zo veel tegelijk doen. Maar misschien moet ik eerst even merken hoe dit me bevalt, zonder zelf te hockeyen. Het zal raar zijn. Maar het moest er een keer van komen.’