Andere tijden bij Rotterdam: ‘Prinsesjesmentaliteit is gekild’

Ze hebben nu al meer punten dan in het hele afgelopen seizoen. Voor het eerst sinds mensenheugenis staan ze na elf wedstrijden weer in het linkerrijtje. De dames van Rotterdam hadden de afgelopen jaren een abonnement op de play-outs, maar gaan zondag als een keurige middenmoter de laatste speelronde tegemoet. De breuk met het verleden is daarmee niet alleen in woorden, maar ook in daden gerealiseerd. 

‘We praten niet meer over elkaar, maar met elkaar.’

In een zin in beschreef Rotterdam-aanvoerder Emma van Santbrink zondagmiddag de cultuuromslag bij haar team. Ze is op dat moment net een beetje bijgekomen van de heerlijke hectiek die losbarstte na de 0-0 tegen Amsterdam. Die werd – en terecht – gevierd als een overwinning. Net als Den Bosch een paar weken eerder (ook 0-0), liep ook de kampioenskandidaat uit de hoofdstad zich vast op de muur van Rotterdam.

Emma van Santbrink. tweede van links, tussen haar teamgenoten. Foto: Willem Vernes

Van confetti naar tweedeling

Het leidde zondagmiddag tot mooie taferelen op het veld. Natuurlijk zweepte coach Jorge Nolte het publiek nog eens op. Knuffelde iedereen met elkaar alsof ze beste vriendinnen waren. En werd er zelfs een kampioensachtige teamfoto gemaakt. ‘Daar leek het wel op hè’, zegt Van Santbrink met een megagrote glimlach op haar gezicht. ‘Zo voelde het ook wel een beetje.’

De ploeg die de afgelopen drie seizoenen zich via play-offs – dus op het nippertje – veilig speelde, was nu opeens een stel idolen. Meiden voor wie de handtekeningjagers in de rij stonden en de toeschouwers hun handen stuk klapten. ‘Het is echt heel anders dan de afgelopen jaren’, benadrukt de middenvelder. ‘Er zit heel veel positiviteit in de groep en bij de club. We voelen dat iedereen achter ons staat. Net als onze coach, die je overal hoort.’

Kind-van-de-club Van Santbrink maakte al die moeizame jaren mee, waarin ze steeds met het mes op de keel speelden. Het constant kantje-boord was. Vooral vorig seizoen was loodzwaar voor Rotterdam. De club nam voortijdig afscheid van coach Jordy van der Waart, keepster Iris Nikerk stopte tussentijds. De gewonnen zaaltitel zorgden eerst voor confetti, maar later vooral voor een tweedeling in de groep. Nog maar een half jaar geleden bleven ze met hangen en wurgen – op shoot-outs nota bene – in de Hoofdklasse tegen promotieklasser Nijmegen. 

Coach Jorge Nolte leeft zich uit na het gelijkspel tegen Amsterdam. Foto: Willem Vernes

Geen gesneer meer

‘Bizar om te beseffen hoe snel dat kan gaan’, zegt Van Santbrink. ‘We nu weten van elkaar hoe we in elkaar zitten. Daardoor werk je ook harder voor elkaar. Lost een ander het op, als je een duel verliest. In eerdere jaren lieten we daar weleens het hoofd hangen. Die omslag was moeilijk om te maken. In het begin was het even schrikken hoe direct we waren, hoeveel gesprekken er gevoerd werden. Nu spreek je conflicten uit, die vorig seizoen doorsudderden. Er is, ook door de goede resultaten, meer plezier in de groep. Dan ben je ook positiever, in plaats van dat je sneren uitdeelt.’

Een bijzondere factor in dat succes is coach Nolte, die vorig seizoen instapte bij de play-offs. We hebben het al vaker vermeld. Het zou de moeite waard zijn om een hele zondag een camera op hem te zetten. Hij jut het publiek op en jaagt zestig minuten per wedstrijd zijn spelers op. Van Santbrink: ’Wij denken soms ook: wat zegt hij nou allemaal? Dan hoor je hem in een keer, naar Merel Boekhorst: doe de Boekie-show. Dan moeten we allemaal lachen. Maar het helpt echt.’

‘Ik maak soms ook wel een karikatuur van mezelf’, geeft Nolte toe. ‘Je moet om jezelf kunnen lachen. Ik vind het leuk om mensen te vermaken en zwem weleens tegen de stroom in. Maar niet zomaar. We hebben hier het doel dat we kei- en keihard werken. De prinsesjesmentaliteit is gekild. Daarmee bedoel ik dat niemand zich aangesproken voelde, als in de groep iets gevraagd werd .’

Van Santbrink gaat met Rotterdam als zesde de laatste speelronde in. Foto: Willem Vernes

Meer begrip voor elkaar

De coach maakte bij zijn entree meteen korte metten met de ‘lulcultuur’ die hij signaleerde. Geen ‘ja-maars’ meer, maar luisteren en je taak uitvoeren. In aanloop naar het seizoen ging het in het teamweekend in Venlo vooral om het smeden van een hechte band. ‘Iedereen heeft daar een kwetsbaar verhaal over zichzelf verteld. Je snapt dat daar wat emoties loskwamen. Iemand vertelde bijvoorbeeld dat ze vroeger gepest was. Als je elkaar dieper leert kennen, in een veilige omgeving, heb je meer begrip voor elkaar. Stel je eerder een vraag dan dat je je oordeel al klaar hebt.’ 

‘Laatst zat een speelster van ons er helemaal doorheen, op de dag dat we twee keer trainden. Het was helemaal niet fijn voor haar om het veld op te gaan. Samen besloten we dat ze beter anderhalf uur kon wandelen. Even uitwaaien hier door de weilanden.’ Met een tevreden blik. ‘En ze speelde de zondag daarop een hartstikke goede wedstrijd. Het gaat om ruimte krijgen en geven. Zit je buiten het veld niet lekker in je vel, dan raak je geen kokosnoot.’

Ze zijn bij Rotterdam gewend geraakt aan die spannende ontknopingen van de laatste jaren. Ze staan op plek zes, op vijf punten van de playout-plekken. Maar ze blazen nog niet hoog van de toren. Daardoor is het verleden nog net wat te dichtbij. Ook dit seizoen is erin blijven – op welke manier dan ook – het doel. 

‘Maar ik denk wel dat we onze doelen een beetje kunnen herformuleren’, lacht Van Santbrink. Nog wat voorzichtig: ‘Als we het zo goed blijven doen, moeten we voor directe handhaving gaan. Wellicht moeten we daar in de winter even over praten.’