Eva Drummond sleept weer corners: ‘Maar ik ben geen Yibbi Jansen’

International Eva Drummond pusht eindelijk weer strafcorners, na jarenlange problemen met haar lies. Over haar tweede leven op de kop van de cirkel, haar comeback in Oranje, haar laatste maanden als tophockeyster en emigreren naar Zuid-Afrika. ‘Alles wat ik nu nog meemaak in het shirt van Oranje, is voor mij een feestje.’

De beelden lijken afkomstig uit het vorige decennium, maar dateren toch echt van 2024. Voormalig aanvoerder van het Nederlands elftal Eva Drummond (35) die strafcorners pusht. Jarenlang deed ze dat niet meer vanwege aanhoudende klachten aan haar lies. Maar in de laatste maanden van haar carrière, sinds de hervatting van de competitie begin maart, vuurt ze weer ballen op het doel van de tegenstander af. Alsof de tijd een jaar of tien is teruggedraaid. En ze doet het ook nog met succes. In de eerste vier wedstrijden na de winterstop verzilverde Drummond drie corners, een gemiddelde waarmee een doorsnee Hoofdklasseclub niet ontevreden zou zijn.

‘Ik ben geen sleepkanon zoals Yibbi Jansen’, zegt Drummond direct maar over zichzelf. ‘Maar in het verleden heb ik natuurlijk wel veel gesleept. Ik beheers de techniek nog steeds. Maar elke training honderd ballen pushen, daar begin ik niet meer aan. Dat doe ik mijn lijf niet meer aan.’

Eva Drummond in gesprek met scheidsrechter Olivier Burgering tijdens de wedstrijd Hurley-HGC (0-0). Foto: Koen Suyk

Tweede leven op de kop van de cirkel

In haar periode bij Amsterdam (2010-2021) was Drummond lange tijd de sleepspecialist op de kop van de cirkel. Destijds scoorde ze 49 keer uit een corner. Haar lies, die jarenlang overbelast was, bleek uiteindelijk haar achilleshiel. In haar laatste jaren als speelster in het Wagener Stadion liet De Goede het slepen over aan teamgenoot Michelle Fillet. ‘Corner na corner pushen op de training, was voor mij echt een aanslag op mijn lies.’

Aan haar tweede leven op de kop van de cirkel ligt het vertrek van Lola Riera bij HGC ten grondslag, de Spaanse verdediger die vorig seizoen uit alle hoeken en standen raak pushte. Na de winterstop keerde het sleepfenomeen niet meer terug in Wassenaar. Haar olympische vlam, die na haar laatste interland in 2021 was gedoofd, laaide met een uitnodiging voor het Spaanse nationale team plotseling weer op. Dus verhuisde Riera terug naar Spanje, om wekelijks met de Spaanse selectie op het trainingsveld te kunnen staan. ‘Voor ons is dat natuurlijk zuur, maar ik begrijp het volkomen dat ze deze keuze heeft gemaakt’, zegt Drummond, voor wie ‘Parijs 2024’ haar vijfde Olympische Spelen kunnen worden.

Tweeënhalf jaar geleden scoorde de sierlijke middenvelder voor het laatst in clubverband uit een strafcorner. Tegen Pinoké, in de eerste competitiewedstrijd na de winterstop, demonstreerde Drummond direct haar klasse door gelijk raak te pushen. Daarna verzilverde de 266-voudig international eerst tegen SCHC en vervolgens ook tegen Oranje-Rood een strafcorner. Afgelopen zondag bij het gelijkspel tegen Hurley bleef de teller steken op nul, ondanks dat ze twee keer mocht aanleggen.

‘De afgelopen weken wilde ik vooral aankijken hoe het ging met mijn lies. Maar het gaat hartstikke goed. Het scheelt dat ik er minder tijd in steek dan vroeger. Daardoor kan ik dit nu doen. Bovendien ben ik niet de enige die ze neemt, maar spelen we ook vaak een variant’, vertelt Drummond.

Eva Drummond en Lidewij Welten in 2022 na het winnen van de wereldtitel in Spanje. Foto: Willem Vernes

Haar comeback in Oranje

Dit kalenderjaar staat tot nu toe op wel méér vlakken dan alleen de strafcorner in het teken van haar revival. Drummond was afgelopen februari voor het eerst in het hockeygekke India. Na een afwezigheid van een klein jaar keerde ze terug in de selectie van het Nederlands elftal, voor het blok met Pro League-wedstrijden in het Aziatische land. Ongetwijfeld moet het voor haar wennen zijn geweest dat zij de aanvoerdersband niet droeg, al zegt Drummond zelf dat het aannemen van een andere rol haar best natuurlijk afging.

‘Misschien was ik nu iets meer op de achtergrond dan vroeger, maar het is niet zo dat ik een heel ander persoon ben. Bovendien, bij HGC ben ik óók geen aanvoerder. Ik vind het heel normaal dat er een nieuwe lichting is opgestaan en dat andere meiden nu de leiding nemen.’

Garanties had Drummond in zeventien jaar Oranje nooit, maar sinds bondscoach Paul van Ass haar een jaar geleden uit de selectie zette, weet de oud-speelster van Kampong dat de Olympische Spelen van Parijs haar allerminst komen aanwaaien. ‘Ik kijk uit naar de komende maanden, ook al weet ik dat het spannend wordt. Alles wat ik nu nog meemaak in het shirt van Oranje, is voor mij een feestje. Ik ga er honderd procent voor. Ik heb ook vertrouwen in mezelf, maar ik bekijk het nu training voor training.’

Eva Drummond afgelopen zondag tijdens de wedstrijd Hurley-HGC (0-0). Foto: Koen Suyk

Emigreren naar Zuid-Afrika

Een vierde gouden olympische medaille moet het sluitstuk worden van haar indrukwekkende interlandloopbaan, die al begon in 2006. Na dit seizoen stopt ze met tophockey en emigreert ze naar Zuid-Afrika. Samen met haar man Tim Drummond – oud-international van Zuid-Afrika – verhuist ze naar Hermanus, een kustplaatsje vlakbij Kaapstad. Hij is daar nu al aan het werk.

‘Suzan [Veen-van der Wielen] zei onlangs tegen me dat dit mijn laatste wedstrijden zijn voor HGC. Daar sta ik nog niet zoveel bij stil. Dat besef komt waarschijnlijk pas later. Of ik in Zuid-Afrika nog ergens ga hockeyen, daar ben ik nog niet over uit. Ik denk het niet. Een baan heb ik daar bijvoorbeeld ook nog niet. Pas als ik daar ben, zie ik wel hoe ik mijn dagen daar ga inrichten. Tot die tijd wil ik vooral nog genieten van mijn laatste maanden hier.’