Ireen van den Assem bezorgt Tilburg kippenvel bij haar afscheid

Voor de laatste keer in haar topsportloopbaan stond oud-international Ireen van den Assem (33) zondagmiddag op het veld, op de dag dat ook Maddie Hinch, Donja Zwinkels en Jeske van Bavel hun laatste wedstrijd speelden, tegen Bloemendaal (1-0). Het werd een emotioneel afscheid. Van den Assem maakte het enige doelpunt.

Het voelt bijna als een sprookje. Daar ligt Ireen van den Assem bij de tweede paal, om uit een strafcorner vlak voor het einde van het derde kwart de bal binnen te tippen, de 1-0. Het is haar echt, de nummer zeven van Tilburg. De aanvoerder. De 82-voudig international, die twee seizoenen geleden de overstap maakte naar haar oude liefde, nadat ze met topclub Den Bosch acht landstitels en zes Europa Cups won. Trots gaan haar armen de lucht in.

Dit is het moment waarop iedereen langs de kant al 45 minuten hoopt. Er rolt vanachter de boarding een klaterend applaus over het veld. Teamgenoten vallen Van den Assem in de armen, wisselspeelsters springen op. Speaker Senna Bombach zweept het publiek nog eens extra op, brullend in de microfoon. Een orkaan van geluid klinkt een paar seconden lang op het pittoreske complex van Tilburg. Dit is een afscheid zoals je dat elke hockeyer gunt.

‘Normaal gesproken roep ik niet zo snel dat ik denk dat ik ga scoren. Maar deze week had ik een bepaald voorgevoel. In mijn laatste wedstrijd met Den Bosch scoorde ik ook, op dezelfde manier. En in Londen pikte ik tijdens mijn laatste interland ook een doelpunt mee. Ik vind het prachtig dat het ook vandaag is gelukt om te scoren’, glimlacht Van den Assem na haar laatste wedstrijd in haar topsportloopbaan.

Ireen van den Assem heeft in haar afscheidswedstrijd de 1-0 gemaakt. Het blijkt uiteindelijk de winnende goal te zijn. Foto: Willem Vernes

Een uitzwaaimoment van een half uur

Er zijn clubs die hun grootste speelsters na afloop van hun laatste wedstrijd bedanken met een bos bloemen. Meer niet. Tilburg is duidelijk niet zo’n club. Het klinken van de toeter, om 14.14 uur, is het startschot voor een opvallend lang uitzwaaimoment. Een uitzwaaimoment dat pas om 14.45 uur is afgelopen. Waarschijnlijk puur en alleen omdat dan de wedstrijd van Heren 1 op het punt van beginnen staat.

Eerst zijn daar de warme taferelen op het veld. Verdediger Mikki Roberts overhandigt de vier speelsters die hun stick aan de wilgen hangen een uniek wit T-shirt. Ze zijn alle vier van onder tot boven volgekliederd. Teamgenoten hebben er lieve woorden op geschreven. Van den Assem trekt het shirt meteen aan. Er staat bijvoorbeeld op: ‘Ga je heel erg missen toppertje, x Iris.’ Of: ‘Kijk met trots terug en geniet! Edwin.’

Van links naar rechts: Donja Zwinkels, Ireen van Assem en Maddie Hinch. Foto: Willem Vernes

Van den Assem is benoemd tot lid van verdienste

De voltallige selectie loopt een ereronde over het veld, en opnieuw klinkt er een daverend applaus. Speaker Senna Bombach roept de spelersgroep vervolgens naar het terras bij het clubhuis. Daar is het voorzitter Rob Kluyt die de microfoon in zijn hand neemt. Hij begint aan een acht minuten durende speech. Hij heeft zoveel te zeggen dat hij de belangrijkste punten op een blaadje heeft geschreven.

Hij bedankt de Argentijnse internationals Vicky Sauze en Julieta Jankunas, die terugkeren naar hun vaderland om zich voor te bereiden op de Olympische Spelen van Parijs. Hij zet zaalfenomeen Donja Zwinkels en drievoudig Wereldkeepster Maddie Hinch in het zonnetje. Hij overhandigt kind van de club Jeske van Bavel de ‘Tophockey Career Award’ van Tilburg, nadat zij negen jaar in Dames 1 heeft gespeeld. En hij prikt een speldje op het shirt van Van den Assem, met het logo van Tilburg. Hij benoemt haar tot lid van verdienste.

Tilburg-voorzitter Rob Kluyt prikt Van den Assem een speldje op. Ze wordt benoemd tot lid van verdienste. Foto: Willem Vernes

Ik denk dat ik me pas over een paar dagen realiseer hoe bijzonder dit afscheid is Ireen van den Assem

Het einde van het uitzwaaimoment lijkt de ideale kans om Van den Assem aan te schieten voor een interview, maar dat is het niet. Eerst is het assistent-trainer Maartje Paumen die Van den Assem om haar hals vliegt. Daarna volgt coach Ageeth Boomgaardt. Vervolgens staat alweer de volgende in de rij Van den Assem op te wachten. Het is oud-international Malou Pheninckx, met wie zij samen in het Nederlands elftal speelde. Daarna geeft Van den Assem nog zeker acht knuffels, en twee handtekeningen. Ook gaat ze met een kind op de foto. ‘Sorry hoor’, verontschuldigt ze zich. Vervolgens vliegt er weer iemand om haar nek.

‘De afgelopen week is voor mij heel emotioneel geweest. Ik heb superveel lieve berichtjes gehad. Ik heb ook veel teruggedacht. Aan alle mooie herinneringen die ik als hockeyster heb opgedaan. Aan wat ik heb bereikt, maar vooral: met wie allemaal. Het moet nog even indalen dat dit echt mijn laatste wedstrijd was. Ik denk dat ik me pas over een paar dagen realiseer hoe bijzonder dit afscheid is’, zegt Van den Assem, die in 2018 haar hoogtepunt met het Nederlands elftal beleefde. Toen veroverde Oranje in Londen de wereldtitel.

Als speelster kenmerkte de verdediger zich altijd door voorop in de strijd te gaan. Iets dat de afgelopen jaren, door een slepende blessure aan haar achillespees, steeds zwaarder voor haar werd. ‘Het was voor mij moeilijk om niet altijd meer tot het gaatje te kunnen gaan. Natuurlijk heb ik op een andere manier van waarde kunnen zijn voor het team. Maar ik blijf iemand die altijd volle bak wil gaan. Het beste voorbeeld dat je aan je teamgenoten kunt geven, is niet door iets tegen ze te zeggen, maar door het te laten zien. In elk duel. In elke sprint. Dat ik dat niet meer kon, heeft me gefrustreerd. En is ook een reden dat ik nu een stap terug doe.’

Ireen van den Assem valt in de armen van Donja Zwinkels. Foto: Willem Vernes

Plotseling komen bij Van den Assem de tranen

Dan luidt de vraag of ze nog een paar lieve woorden heeft voor Maddie Hinch, Donja Zwinkels en Jeske van Bavel. Het is een vraag die haar raakt. Plotseling laat Van den Assem een stilte vallen. Haar ogen worden nat, ze bijt op haar lip. Ze is even niet meer in staat om iets te zeggen. Het is alsof alle emotie van deze middag samenkomt op dit moment.

Dan herpakt ze zich: ‘Wat me zo raakt aan deze vraag, is dat ik het met hen samen heb kunnen doen. Jeske heb ik vroeger nog gecoacht. Zij is een teamplayer pur sang. Zij is een kind van de club. Ze droomde er altijd van om te promoveren, met de club die ze altijd trouw is gebleven. Dat dit vorig jaar is gelukt, is voor haar iets om trots op te zijn.’

Van den Assem: ‘Maddie is van een extreem hoog niveau. Ik wist vooraf dat zij goed was, maar niet dat zij zó goed was. Zij is een geweldig persoon. Elke keer als zij praat, is dat zo inspirerend voor de groep. Ik vind het bijzonder dat zij twee jaar geleden in het diepe is gesprongen om dit avontuur bij Tilburg aan te gaan. Net als Donja. Ik ben ontzettend blij met haar als teamgenoot. Zij is een meester in het blijven benoemen dat hockeyen draait om het maken van plezier. Dat is de belangrijkste les die ik de laatste jaren van mijn carrière heb geleerd. Om die oogkleppen af te zetten en meer te genieten van wat ik meemaak. Nu is het voorbij. Ik heb een geweldige tijd gehad. Ik ga iedereen ontzettend missen.’