Iris Nikerk stopt per direct: ‘Ik was aan het opbranden’

Haar beslissing was verrassend. De timing misschien nog wel gekker. Vlak voor het begin van de spannendste fase van het seizoen. Rotterdam-keepster Iris Nikerk, pas 25 jaar, stopte afgelopen week ineens met hockeyen. ‘Iedereen mag dit heel raar vinden. Maar dit is beter voor mezelf en het team.’

Ze is zaterdagmiddag gewoon op Rotterdam. Alsof ze een paar dagen eerder niet een heel radicaal besluit over haar toekomst heeft gemaakt. Alleen staat Nikerk niet meer onder de lat, maar ziet ze leunend tegen het hek hoe haar teamgenoten verliezen van titelkandidaat Den Bosch (2-0). Na afloop loopt ze het veld op voor wat knuffels van teamgenoten en het afsluitende kringetje. Er klinkt applaus voor Nikerks opvolger Olivia van der Knaap, de tiener die haar basisdebuut maakte.

‘Ollie heeft het fantastisch gedaan’, klinkt Nikerk bewonderend. Ze staat in de gang van de club waar ze alweer sinds 2019 speelt. Achter haar lopen haar teamgenoten de kleedkamer in. Nikerk hoeft voor de eerste keer niet mee. Staat daar niet in haar keepersoutfit, maar in haar normale kleren. En dat heeft natuurlijk een reden.

‘Ik ben een open boek over mijn beslissing’, vertelt Nikerk. ‘Ik ben blij dat ik vragen krijg over waarom ik gestopt ben. Ik heb vorige week de knoop doorgehakt. Ik struggle al maanden met mijzelf. Merkte dat het hockey veel meer van mij vroeg dan dat ik ervoor terugkreeg. Ik belandde in een negatieve spiraal, waardoor ik weinig kon hebben. Het hockey liet me niet meer los, ik bleef erover piekeren.’

Nikerk (derde van rechts) met haar teamgenoten na de verloren wedstrijd tegen Den Bosch. Foto: Bart Scheulderman

In tranen na een piepklein vraagje

‘Ik ben ooit gaan hockeyen omdat ik het een fantastische sport vond. Dat is nog steeds zo. Maar ik ben het plezier kwijtgeraakt. Hockey nam een veel te groot deel van mijn leven in beslag. Niet zozeer door de uren op de club. Ook niet om de uitslagen of tegengoals. Dat hoort erbij als je in de Hoofdklasse speelt. Maar vooral door de zorgen en gedachten eromheen. Staat de verdedigende corner goed? Was mijn maaltijd wel gezond genoeg? Heb ik goed genoeg geslapen om op mijn best te zijn?’

Perfectionistische vragen die bleven malen in haar hoofd. ‘Ik werd een minder fijne, leuke en goede Iris. Hier bij het team. Maar ook voor mijn vriend en op mijn werk. Daar barstte ik vorige week in tranen uit, door een piepklein vraagje van mijn manager. Mijn emmer zat vol. Er kon niets meer bij. En dat kwam door een groot deel door hockey, hoe jammer ik dat ook vind.’

‘Ik reed daarna als een malle weg van mijn werk naar de training. Haastig, zoals altijd, om op tijd te zijn. Ik sjeesde gefrustreerd door Rotterdam. Knalde door het verkeer, het was bijna gevaarlijk. Het woord burn-out ging door mijn hoofd. Ik was aan het opbranden. Wilde en kon de combinatie tussen hockey, werk en privé niet meer maken. Binnenkort is het vijf jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Daar wil ik ook ruimte voor maken in mijn hoofd. Maar die ruimte was er amper.’

Ik was een gefrustreerd meisje geworden, dat ik helemaal niet wilde zijn. Terwijl ik juist altijd van mijn sport genoot. Lachend alles ervoor opzij zetten en genoot van succesmomentjes Iris Nikerk

Daarom maakte ze die lastige keuze. ‘Ik heb er vaker over gedacht. Wil ik nog door? Hoe is hockey nog leuk voor mij? Het is fijn en goed dat er meer aandacht is voor deze mentale kant. Welke impact tophockey op je leven heeft, terwijl je daarnaast ook nog een mens bent en – in mijn geval – veertig uur werkt en je je eigen struggles hebt. Ik las de verhalen van Justen Blok en Maria Verschoor. Ik herkende me in hun woorden. Over het kiezen voor jezelf. Bepalen van je grenzen.’

Na vorig seizoen dacht ze er hardop over om te stoppen. In de winter ook nog, vlak nadat ze landskampioen werd in de zaal nota bene. ‘Ook dat bracht me niet het geluk, waar ik zo naar verlangde. Ik voelde me leeg de dag daarna. Het had de speciaalste dag uit mijn carrière moeten zijn, maar ik haalde er weinig voldoening uit. Toch ging ik steeds door, misschien tegen beter weten in. Maar nu voelt het alsof ik een limiet heb bereikt. Dit was niet meer houdbaar. Ik was een gefrustreerd meisje geworden. Terwijl ik juist altijd van mijn sport genoot. Lachend alles ervoor opzij zette en genoot van succesmomentjes, zoals de EK-titel met de hockey5s. Ik zal nooit vergeten hoe ik daar het Wilhelmus zong.’

Nog geen tweede maanden geleden: Nikerk viert met Rotterdam het zaalkampioenschap. Foto: Willem Vernes

De dappere keuze, op een ongewoon moment

Natuurlijk schrok haar team van de beslissing van Nikerk. ‘Ik weet ook wel dat het niet normaal is om middenin het seizoen te stoppen. Dat mag iedereen raar vinden. Ik vond het ook lastig om het te vertellen. Maar de reacties van de meiden vielen heel erg mee. Ze waren vooral heel erg lief voor me. Stelden me meteen op mijn gemak. Vonden het zelfs dapper dat ik dit deed.’

Voor het eerst in het gesprek zoekt Nikerk naar woorden. Ze is geëmotioneerd door de warme herinnering aan het moment, van afgelopen donderdag. ‘Ze hadden heus wel gezien dat ik niet op mijn best was de laatste maanden. De manier waarop ze met mijn keuze omgingen, dat raakte mij. Het was zo ontspannen, dat ik niet het idee heb dat ik hen in de steek laat.’ 

Sinds het hoge woord eruit is, voelt Nikerk zich opgelucht. ‘Er viel een last van mijn schouders. Ik maak me niet meer druk om al die randzaken, die zoveel tijd en energie wegnamen. Ik ben weer gelukkig en dat ben ik een tijd niet geweest. Ik wil en kan het nog niet helemaal loslaten. We hebben vanavond een etentje. Ik hoopte dat ik daar alsnog welkom was. Gelukkig was dat zo.’

‘Ik sta voor mijn beslissing. Ook al is die ongewoon. Het is het beste voor mij en daardoor ook voor het team. Mag ik nog zeggen dat ik heel trots ben op de meiden, de club en de staf? En eigenlijk ook wel op mezelf.’

Foto: Bart Scheulderman