Almere neemt mentaal al afscheid: ‘Het gat is zó groot geworden’

Hij speelt al negen jaar in het eerste van Almere. Maar dit seizoen is veruit zijn zwaarste jaar. Bram Cornelisse kwam, zag en overwon met zijn cluppie. Maar nu even niet.

Veertien wedstrijden, veertien nederlagen. Cijfers om heel erg ongelukkig van te worden. Almere had zondag een uitgelezen kans om aan die droevige reeks een eind te maken. Klein Zwitserland, de nummer elf van de Tulp Hoofdklasse, kwam namelijk op bezoek. De uitkomst was hetzelfde als vorige week. Als het hele seizoen. Nul punten.

In de catacomben van het clubhuis van Almere staat Cornelisse er vlak na de wedstrijd vrij monter bij. Hij, als één van de laatst en langst overgebleven monumenten van deze selectie. Die ‘Ally’ zag opklimmen en de laatste twee seizoenen ook weer zag afglijden.

In de wedstrijd tegen Klein Zwitserland, met tegenstander Marco Miltkau op de achtergrond. Foto: Bart Scheulderman

Boos worden

‘Voor ons is iedere pot even belangrijk’, stelt Cornelisse. ‘Het is mentaal van belang dat we een keer winnen. Dat dit nog niet lukt, is nu vooral killing. Dat doet wat met je. In het begin van het seizoen ben ik een paar keer flink boos geworden omdat simpele dingen niet lukten.’

Maar later bedacht de verdediger dat die boosheid weinig zin had. ‘We hebben veel minder te besteden – ik denk drie keer zo weinig – dan ploegen die boven ons staan. Daardoor staan nu jongens in ons team, die met een normaal budget niet in deze ploeg of niet in de basis zouden staan. Maar wel jongens die hard hun best doen. Moet je dan boos worden? Dan kan je het beter positiever aanpakken. Hen helpen. Een hart onder de riem steken. Met dertien nieuwe jongens maken we het beste ervan.’

Het beste was niet goed genoeg om zondag tegen Klein Zwitserland een punt te pakken. Om een stap te zetten naar handhaving. Na vijftien duels staat de teller daardoor nog steeds op nul. De achterstand op de nummer elf – nu Hurley – is wel gelijk gebleven: negen punten.

Een spaarzaam moment van vreugde met de talentvolle Daan Bonhof, na de 1-1 tegen KZ. Foto: Bart Scheulderman

Vijf prachtige jaren

‘Het wordt heel lastig’, erkent Cornelisse, rustig en zonder zichtbare emotie. ‘We hebben alles verloren wat er te verliezen viel. Als je realistisch bent, is de kans heel klein geworden dat we het halen.’ Even wordt de optimist in hem wakker. ‘Twee jaar geleden pakten we tien punten in de laatste vijf wedstrijden. Maar goed, toen stond er een heel ander team.’ Een zucht. ‘Laten we alles doen om er een goed einde van te maken. Halen we het, dat is het supermooi. Lukt dat niet, dan hebben we vijf prachtige jaren in de Hoofdklasse gehad.’

Kleedkamerdeuren gaan open en dicht. Typische zondagmiddag-na-de-wedstrijd-geluiden. Ergens klatert een douche en ratelen de wieltjes van een keeperstas over de tegels. Ondertussen worden de vlaggen opgeruimd. Cornelisse beseft dat het Hoofdklasse-avontuur, dat hij vanaf het begin maakte, op z’n eind loopt. Aan zijn woorden lijkt het alsof hij dit deel van zijn tophockeybestaan al mentaal aan het afsluiten is.

‘Ja, dat klopt wel’, geeft de maker van de 1-1 tegen KZ eerlijk toe. ‘Het gat met de rest is inmiddels zó groot geworden. Ik heb meer zoiets van: laten we het nog zo leuk mogelijk proberen te maken. Misschien zijn het wel onze laatste wedstrijden in de Hoofdklasse. Alles wat daar achteraan komt, is een bonus. Je verdient het ook niet om erin te blijven, als je alles verliest.’

Foto: Bart Scheulderman

Geen dagdromers of excuuszoekers

De witte vlag is nog niet gehesen. Maar Cornelisse en zijn teamgenoten zijn geen dagdromers of excuuszoekers. Ze zitten niet in een hoekje te treuren. Ze proberen iedere zondag, donderdag of op welke dag dit seizoen ook gespeeld wordt, kleine doelen te bereiken. Eerst een corner halen. Vervolgens een doelpunt maken. Dan pas denken aan een wedstrijd winnen. De stand is geen doel, maar een resultaat.

Ze zien al ‘m al van mijlenver aankomen, dat kruisje op Teletekst. Dat kruisje, dat aantoont dat er geen nieuw Hoofdklassejaar meer komt. Almere kijkt al weken, zo niet maanden in de lichten van een aanstormende vrachtwagen. Totdat hun lot wordt bezegeld.

Ze zijn de slechtsten. So what? Degradatie voorkomen lijkt al geen doel meer. Een roemloze aftocht voorkomen, dat is veel belangrijker. Als minstens die nul maar verandert in een één.

Foto: Bart Scheulderman

‘In Heren 2 zitten al mijn vrienden’

Cornelisse denkt voorzichtig na over de toekomst. ‘We hebben tijd nodig om hier weer wat op te bouwen’, zegt de cultuurdrager, die al een aantal A’tjes door heeft zien schuiven naar het eerste herenteam. ‘Op korte termijn hebben we vrij weinig nieuwe aanwas vanuit de eigen jeugd. Een aantal lichtingen daaronder komt ‘het’ wel weer. Voor mezelf? Ik zie het wel. Ik ga door met hockeyen.’

Maar in welk team dat is? ‘In Heren 2 zitten al mijn vrienden. Jongens met wie ik jaren gespeeld heb. Ik weet het nog niet.’

Cornelisse pakt zijn stick en loopt de kleedkamer in. De kleedkamer van een team dat nog zeven wedstrijden Hoofdklasser is.