Jolie weer de ouderwetse aanjager: ‘Dat zit in mijn aard’

Het was vlak voor de start van het laatste kwart van de eerste finale tegen Kampong dat Bloemendaal-veteraan Wouter Jolie het woord nam in het kringetje. Een mooi moment. Hij deed een stapje naar voren. Praatte met gebaren. Gepassioneerd. Getergd. Gedreven.

De oude leider, die jarenlang aanvoerder was van Bloemendaal, stond op toen zijn ploeg het zwaar had en met 2-1 achter stond. Alsof de klok even een paar jaar werd teruggedraaid. De peptalk van de verdediger zorgde er (mede) voor dat de Mussen in de slotfase nog eens vol gas gaven en weer helemaal terugkwamen in de wedstrijd.

Wat waren de magische woorden van Jolie die Bloemendaal schijnbaar zo veel energie gaven? ‘Nou…dat waren héél belangrijke tactische aanwijzingen natuurlijk’, lacht Jolie. Iets serieuzer: ‘Ik vertelde hoe ik van achteruit zag wat er beter kon. De aansluiting op de spitsen bijvoorbeeld. Het druk zetten. En ook dat onze uitstraling beter kon. Het begon in de tweede helft onze kant op te kantelen. Er zat dus meer in, vond ik. Dat moesten we laten zien.’

Jolie in duel met Jip Janssen, die voor Kampong de 1-1 maakte zaterdag. Foto: Koen Suyk

Hij kroop daarmee dus weer in zijn oude rol, als aanjager. ‘Het zit in mijn aard om op zo’n belangrijk moment iets te zeggen’, geeft Jolie toe. ‘Toen ik terugkwam, begon ik in de luwte, op de achtergrond. Als invaller houd je automatisch meer je mond. Op het moment dat het bekend werd dat ik het hele seizoen zou blijven, zijn die coachende kwaliteiten ook meer gekomen. Soms gebeurt dat in de kleedkamer, nu in het veld. Naar wat ik begrijp, vindt het team dat fijn.’

Zenuwachtig op de middenlijn

Tevreden nipt hij aan zijn chocomelletje. Want zijn woorden sorteerden blijkbaar dus effect. Dankzij de rake cornervariant op Arthur Van Doren, Jolie z’n compagnon in het hart van de defensie, sleepte Bloemendaal een gelijkspel en dus een shootout-serie uit het vuur.

‘Als de wedstrijd een paar minuten langer had geduurd, hadden we het misschien nog wel eerder kunnen afmaken’, stelt Jolie. ‘Aan de andere kant: we wisten vooraf ook dat dit echt close zou worden. Die 2-2 uitslag was ook wel terecht. Baas (Maurits Visser, red.) maakte een wereldredding, een bal kwam bij ons op de paal en ook wij misten een paar mooie kansen.’

Jolie in de achtervolging op Bjorn Kellerman, de gevaarlijkste spits van Kampong. Foto: Koen Suyk

Het duel draaide dus uit op shoot-outs. Jolie heeft er weleens eentje genomen. Hij maakte zelfs de winnende voor Bloemendaal in de halve finale van de EHL in 2013, tegen Amsterdam. ‘Ik heb er ook ooit een gemist, hoor. Maar ik vind mezelf geen typische shootout-nemer. De jongens kunnen dat beter. Dus nu stond ik op de middenlijn. Zenuwachtig, natuurlijk. Dan ga ik altijd – uit nervositeit – een beetje kletsen met de gasten bij wie ik in de buurt sta. Een beetje roepen, oppeppen. Meer kan je ook niet doen. Alleen heel hard duimen en juichen.’

De Bloemendaalse bitjes

De eerste finale-ontmoeting stond bol van opmerkelijke momenten. Van het verlate begin wegens de communicatieproblemen tussen de scheidsen en de video-ref tot de shoot-outs, waarin het alle kanten op ging. Tussendoor, tijdens de wedstrijd, gebeurde er ook nog iets aparts.

De geblesseerde Bloemendalers Sam Figge en Daan Dullemeijer werden naar de kleedkamers gestuurd om bitjes te halen. Floris Wortelboer, Roel Bovendeert en ook Jolie zelf hadden hun mondbeschermer niet meegenomen naar het veld. Wortelboer werd door de wedstrijdleiding gesommeerd om te wisselen, omdat hij geen bitje in had.

‘Blijkbaar waren we te gefocust voor de wedstrijd’, zegt Jolie met een knipoog. ‘Maar nee, natuurlijk mag dat niet gebeuren. Ik was het vergeten. Het was terecht dat daar iets van gezegd werd. Een leermomentje dus voor mij. En dat op mijn 36ste…’