Leurink geniet van unieke titel met de SCHC-jonkies

Met Laurien Leurink in een hoofdrol verzekerden de vrouwen van SCHC zich zondagmiddag van het allereerste landskampioenschap in de zaal. In een broeierig Topsportcentrum Rotterdam was zíj het die de Bilthovense ploeg rust en richting gaf tegen een onmachtig HDM (3-0). ‘Dat we dit met zoveel jonkies hebben bereikt, is heel bijzonder.’

Donald Drost, haar trainer in de jaren dat ze bij Laren speelde, plakte ooit het etiket gogme op de hockeyster Leurink. Wie zondagmiddag met speciale aandacht naar haar keek, zag meteen wat Drost daarmee bedoelde: pure slimmigheid. Leurink zorgde voor rust aan de bal in de fases dat de wedstrijd daar om vroeg en was als vanouds de spil in het aanvalsspel van de ploeg van coach Lucas Judge.

Volle concentratie bij Laurien Leurink tijdens de finale tegen HDM om de landstitel. Foto: Willem Vernes

De verbinding zoeken

In die rol had Leurink tegen HDM in alle SCHC-goals een belangrijk aandeel. De openingstreffer van Trijntje Beljaars ontstond uit de strafcorner die door een listig backhandballetje van Leurink werd geforceerd. Bij de 2-0 bediende ze Beljaars op maat nadat ze slim uit de rug van haar tegenstander was weggelopen. En ook in de aanval die leidde tot de rake strafbal van Mette Winter speelde ze als verbindingsspeelster een cruciale rol.

‘Ja, ik heb best een lekkere finale gespeeld’, zegt Leurink lachend, vlak na de prijsuitreiking op het speelveld. ‘Ik ben niet bezig om de shining star te zijn. Ik ga niet onnodig met een bal lopen. Ik scoor ook niet bijzonder veel, al ben ik in de zaal wel wat productiever dan op het veld. Ik geniet ervan om te creëren, te combineren, de laatste pass te geven. Zoals bij die tweede goal van Trijntje. De verbinding zoeken, dat is hoe ik graag speel.’

Laurien Leurink en Trijntje Beljaars kunnen hun geluk niet op na de 2-0 in de finale tegen HDM. Foto: Willem Vernes

Bijzondere titel

Meer nog dan van haar eigen spel genoot Leurink zondag van het optreden van haar team. Op het moment dat we haar spreken loopt de ene na de andere teamgenoot voorbij, genietend van alle aandacht en felicitaties van vrienden en familie op de tribunes.

‘Kijk ze nou… we hebben meiden van zeventien, twintig en 21 jaar in ons team. We zijn echt een jonge ploeg. Alleen Anna [de Geus], Famke [Richardson], Ginella [Zerbo] en ik zijn wat ouder. Dat we dit met zoveel jonkies hebben bereikt, maakt deze titel heel bijzonder. Het laat de ontwikkeling zien die we als ploeg doormaken. Zo’n titel is weer een belangrijke stap in het proces om het finalesyndroom van ons af te schudden’, zegt Leurink, doelend op de verwoede pogingen van SCHC om de duels om de knikkers – zoals die om de landstitel op het veld – te winnen.

Leurink (links) mengt zich in de SCHC-feestvreugde. Foto: Willem Vernes

Onderlinge verbinding

Leurink miste dit zaalseizoen drie van de twaalf wedstrijden, onder meer in december vanwege haar huwelijk met Robbert van de Peppel. Voor de rest was ze altijd van de partij, strooide ze met assists en was ze goed voor zeven doelpunten. Wel miste ze in aanloop naar het finaleweekend alle trainingen omdat ze de hele week van huis was.

Leurink: ‘We hebben het zaalhockey dit seizoen heel serieus genomen. Dat past precies in de visie van Lucas. Onze internationals melden zich straks weer bij de ploeg met veel nieuwe ervaringen, maar intussen hebben de zaalhockeyende thuisblijvers ook veel stappen gemaakt. De onderlinge verbinding is daardoor gegroeid.’

Felicitaties van Mariette Boot aan Leurink, onder toeziend oog van tweevoudig doelpuntenmaker Trijntje Beljaars. Foto: Willem Vernes

Nieuw shirt

Het zou zomaar kunnen zijn dat we Leurink zondag in Rotterdam voor het laatst als zaalspeelster hebben zien schitteren. Of volgt er komend jaar weer een nieuw zaalavontuur? ‘Oef… dat durf ik nog niet te zeggen. Ik kan me niet voorstellen dat ik het hierna nog eens ga proberen. Ik heb nu een landstitel gewonnen bij alle clubs waar ik heb gezaalhockeyd: eerst met Kampong in 2015, daarna met Laren in 2018 en nu met SCHC. Misschien dat ik het nog eens probeer bij een andere club… ik weet het niet’, twijfelt ze hardop.

Opvallend was dat Leurink haar derde zaaltitel veroverde met haar eigen achternaam op het shirt, en dus niet die van haar kersverse echtgenoot. Lachend: ‘Ik kon al vanaf eind december met die naam op mijn rug spelen, maar ik heb een drukke maand gehad en het is er nog niet van gekomen. Maar het komt er echt aan: dat shirt met Van de Peppel is in de maak.’