Dubbele mokerslag voor Dicke: streep door Tokio en een flinke blessure

Het was een emotioneel gesprek bij bondscoach Alyson Annan thuis. In één week tijd kreeg Pien Dicke twee mokerslagen te verwerken: de 21-jarige goaltjesdief gaat niet mee naar Tokio en moet maandenlang herstellen van een voetbreuk die de aanvalster een tijd geleden opliep.

Na het competitieduel bij Bloemendaal, begin april, kreeg de spits van SCHC last van pijn aan haar enkel. Een paar wedstrijden later volgden pijntjes bij haar teen. Met een ingetapete voet stonden alle seinen op groen om ‘gewoon’ te kunnen spelen, zo legt Dicke rustig uit, terwijl ze in een koffietentje in haar woonplaats Amsterdam een blik werpt op het lichtblauwe gips om haar rechterenkel.

Met de kennis van nu had de medische staf en Dicke zelf misschien veel eerder moeten ingrijpen, vertelt ze. Op de eerste MRI was de blessure niet goed zichtbaar. Later bleek een stuk van haar hielbeen te zijn afgebroken. Daar zijn drie à vier cysten omheen gaan vormen. Dat zijn holtes in het lichaam die gevuld zijn met lucht, vocht of andere lichaamsstoffen.

Ik sta er soms te weinig bij stil dat het eigenlijk niet normaal is dat ik überhaupt nog op het hockeyveld sta. Pien Dicke

‘Door zo lang door te gaan heb ik het erger gemaakt’, vertelt Dicke, die door de pijn de laatste maanden meer op haar voorvoet liep. ‘Daardoor zijn er ook stressfacturen in mijn teen ontstaan. Daar geef ik niemand de schuld van, dat ligt ook aan mezelf. Ik speelde met pijnstillers, dus voelde de pijn minder.’

Een hoge pijngrens

Wie Dicke een beetje volgt, weet dat ze wel tegen een stootje kan. Zelfs jeugdreuma weerhoudt de liefhebber niet om op het hockeyveld te staan. ‘De dokter zei dat het door de jeugdreuma misschien beter was om te stoppen met hockey. In de C1 bij hdm heb ik al een keer mijn afscheidswedstrijd gespeeld.’

Pien Dicke tijdens de halve finale van het EK tegen België. Foto: Soccrates Images

Na een jaar zonder hockey bleef de pijn in haar gewrichten maar aanhouden. ‘Toen ben ik maar weer gaan hockeyen’, lacht Dicke, die jaren later als supertalent bij de selectie van de Oranje Dames werd toegevoegd. ‘Het maakt toch geen verschil. Ik sta er soms te weinig bij stil dat het eigenlijk niet normaal is dat ik überhaupt nog op het hockeyveld sta. Ik wil altijd meer. Door de medicatie voel ik tijdens wedstrijden nooit pijn. Na afloop soms wel.’

Ook kampte Dicke drie jaar geleden met hartritmestoornissen. ‘Ik heb niet zo’n kastje (een zogenoemde ICD, een inwendige defibrillator die ingrijpt bij hartritmestoornissen, red.) die Daley Blind en Christian Eriksen hebben’, verduidelijkt Dicke. ‘Door de adrenaline in wedstrijden haalde ik soms een hartslag van 250. Dat is operatief opgelost, waardoor ik zo weer kon hockeyen.’

Pien Dicke, spelend met een tulband, in de competitiewedstrijd tegen Bloemendaal. Foto: Koen Suyk

Zelfs een hoofdblessure houdt de speelster van SCHC niet tegen. Dan maar met een tulband spelen. Toevallig in die wedstrijd bij Bloemendaal, het begin van die slepende voetblessure. ‘Ik heb een hoge pijngrens. Dat heb ik van vroeger uit gecreëerd. Ik zeg het niet snel wanneer ik pijn heb.’ Een dag na de gewonnen EK-finale tegen Duitsland (2-0) liet Dicke haar voet toch even controleren bij de orthopeed. ‘Vanaf dat moment wist ik dat het er niet goed uitzag.’

Te vroeg gepiekt

Een tweede grote domper volgde kort daarna. Dicke werd woensdag gebeld door bondscoach Annan: ze gaat niet mee naar de Spelen in Tokio. De aanvalster zag het slechte nieuws aankomen: ‘Ik heb geen goed EK gespeeld. Zenuwachtig voor het telefoontje was ik dan ook niet. Ik wist van tevoren dat mijn kansen heel klein zouden zijn. Misschien heb ik wel te vroeg gepiekt.’

Desondanks een enorme dreun in de stormachtige carrière van Dicke. Vorige maand werd de kleine spits nog door onder meer coaches, aanvoerders in de Hoofdklasse Dames en het stemmende publiek verkozen tot speelster van het seizoen. Na een teleurstellend EK en een voetblessure ziet de wereld er heel anders uit voor de aanvalster van Stichtsche.

Pien Dicke tijdens de EK-finale tegen Duitsland. Foto: Koen Suyk

Toch heerst vooral berusting bij Dicke. De spits, normaal gesproken opvallend met haar doelpunten, is kritisch over het doelpuntloze optreden van haar eerste toernooi voor Oranje. ‘Toen ik voor het eerst meedeed bij Oranje (januari 2020 in China, red.) was ik heel onbevangen. Naarmate ik dichter bij de olympische selectie zat, had ik ineens wat te verliezen. Dat nam een bepaalde druk met zich mee. Als ik kritisch naar mijn eigen spel op het EK kijk, zag ik die onbevangenheid niet meer terug.’

Bij het Nederlands elftal cijfer ik mezelf te veel weg. Pien Dicke

Waar was dan die Dicke die bij de Bilthovense club dit seizoen haar tegenstanders keer op keer het bos in stuurde? ‘Bij SCHC ben ik één van de speelsters die belangrijk moet zijn, bij Oranje zijn er nog zo’n twintig anderen die belangrijk zijn. Bij het Nederlands elftal cijfer ik mezelf te veel weg.’

Emotioneel gesprek met Annan

Dat is ook de reden geweest voor Annan om haar pupil af te laten vallen, zo blijkt uit de toelichting die ze thuis bij de bondscoach kreeg. ‘Alyson vertelde dat ik mij moest beseffen dat ik in sneltreinvaart bij het Nederlands elftal ben gekomen en dat de Spelen net iets te vroeg voor mij komen. Ze zei dat ze hockeyend niet te veel aan mij wil sleutelen. Dat geeft toch wel vertrouwen voor in de toekomst.’

Pien Dicke tijdens de EK-finale tegen Duitsland. Foto: Soccrates Images

De bondscoach gaf ook aan dat ze vond dat Dicke geen hoogte- en dieptepunten beleefde op het EK. ‘Daar geef ik Alyson wel gelijk in. Telkens wanneer een teamgenoot opstormde richting de cirkel, stond ik heel braaf bij de tweede paal.’

Het was beter geweest wanneer Dicke deed alsof ‘de cirkel van haar was’, zoals ex-international Kim Lammers haar als tip meegaf tijdens het EK. ‘Dat vond ik zo lief van haar. Ik ken Kim persoonlijk helemaal niet. Na het kritische interview op hockey.nl stuurde zij mij via Instagram een bericht dat ik mezelf niet gek moest laten maken.’

Het hoort erbij om beter te worden. Het kan niet alleen maar goed gaan. Pien Dicke

Desondanks verliep het gesprek met de bondscoach anders dan Dicke van tevoren had verwacht. Boos op Annan is de Haagse spits niet. ‘Ik had goed nagedacht over de vragen die ik wilde stellen en ik heb ook alles gevraagd wat ik wilde vragen, maar toch kwam ik mezelf tegen in dat gesprek. Ik werd heel erg emotioneel. Mijn perfectionisme en prestatiedrang kwamen ter sprake. Ik ben soms bang om fouten te maken. Als tip kreeg ik mee om een mental coach te zoeken. Daar kan ik denk ik heel veel van kan leren.’

Anne Veenendaal, Pien Dicke en Stella van Gils na het behaalde EK-goud. Het trio behoort niet tot de 16-koppige olympische selectie van bondscoach Alyson Annan. Foto: Willem Vernes

Net zoals de spits het als leermoment ziet dat ze voor de aankomende Spelen in Tokio is afgevallen. ‘Ik ben blij dat dit nu gebeurt’, klinkt Dicke, waarna ze het woord ‘blij’ direct nuanceert. ‘Het is meer dat ik ervan overtuigd ben dat je dit als speler in je carrière een keer nodig hebt. Het hoort erbij om beter te worden. Het kan niet alleen maar goed gaan.’

Even geen hockey

De komende zomer komt Dicke dus niet in actie op het hockeyveld. Ergens vindt ze dat ook wel fijn. De hockeyster volgt naast haar topsportcarrière twee universitaire studies. ‘Ik heb zoveel gehockeyd de afgelopen periode. De komende tijd hoef ik even niet aan hockey te denken. Natuurlijk ga ik vanuit Nederland de meiden in Tokio volgen. Ergens is dat heel dubbel, want ik had er natuurlijk graag tussen willen staan, maar nu hoop ik dat zij met een gouden plak terugkomen.’

Ik mis sowieso een groot gedeelte van de eerste seizoenshelft bij SCHC. Daarna is het weer tijd om te vlammen. Pien Dicke

Dicke zet zelf haar zinnen op de volgende toernooien met Oranje. In eerste instantie richt zij haar pijlen op het WK volgend jaar. Op de Spelen in Parijs belooft ze wel van de partij te zijn. Voor nu geldt eerst het herstel van haar voetbreuk. ‘De komende vier weken zit ik in ieder geval nog in het gips. Daarna laat ik mijn voet waarschijnlijk opereren. De revalidatie wordt geschat tussen de vier tot zes maanden. Ik mis sowieso een groot gedeelte van de eerste seizoenshelft bij SCHC. Daarna is het weer tijd om te vlammen.’