Zeven stellingen voor opper-verdediger Lars Balk

Hij vreet spitsen met huid en haar op. Hockeyt met het mes tussen de tanden. De stick als wapen om elke aanval onschadelijk te maken. Lars Balk is de opper-verdediger van Oranje. We legden hem zeven prikkelende stellingen voor over zijn ambacht. Inderdaad, het verdedigen.

Er is niets mooiers dan een bal afpakken.
‘Poeh. Da’s meteen een moeilijke. Daar kan ik niet direct ja of nee op zeggen. Voor mij is een bal afpakken natuurlijk mooi, als ik ‘m aan een ploeggenoot kan geven en het uiteindelijk leidt tot een goal. In the end moeten we wel scoren, met alleen maar ballen afpakken red je het niet. Ik haal er wel veel voldoening uit. Maar het is ook goed, als ik het iemand zo moeilijk maak dat hij er niets meer mee kan. Dat een teamgenoot van mij ‘m kan afpakken. Of dat ik mij zou positioneer dat de aanvaller alleen nog maar een voorspelbaar schot kan lossen.’

 Verdedigers krijgen minder waardering dan aanvallers.
‘Hierop zeg ik heel snel ‘ja’. Maar ik moet er ook meteen bij zeggen dat dit alleen voor de buitenwereld geldt. In het team is dat absoluut niet zo. Ik heb er een beetje aan moeten wennen, hoe ‘men’ tegen verdedigers aankijkt. Ik vond het eerst weleens ondankbaar. Dan was er een samenvatting en zat er alleen dat stomme shootje van mij in. Kreeg ik berichtjes dat ik slecht heb gespeeld. Ik kan er nu wel om lachen, maar eerst zat ik daar best mee. Zo’n foutje valt op, terwijl een heleboel andere verdedigende acties geen aandacht krijgen. Het hielp voor mij enorm dat ik vertrouwen kreeg van Aal Cox (bij Kampong) en Max Caldas (bij Oranje). Inderdaad, zij waren vroeger ook verdedigers. Ik ben mijn taak daardoor meer gaan waarderen. Bovendien hoef ik niet zozeer de held te zijn. Laat dat maar aan anderen over.’

Een stevig duel met de Belgische aanvaller Nicolas De Kerpel in de halve eindstrijd van het EK. Foto: Koen Suyk

Er wordt te weinig aandacht besteed aan het opleiden van verdedigers.
‘Moeilijk. Bij Kampong is het belang van verdedigen er onder Aal wel ingestampt. Dat was de eerste taak. Eerst de ballen uit de broek rennen, de bal – en soms de man – pakken en daarna verder. Ik heb het idee dat die waardering waarover we het net hadden steeds meer komt. Natuurlijk blijven de pieldozen opvallen, maar als je kampioen wil worden heb je ook beukers nodig. Kijk maar naar de ploegen die de laatste jaren prijzen wonnen. Ik weet niet hoe het nu is bij de Nederlandse jeugdteams, maar toen ik daarin speelde waren wel een paar echte verdedigers bij. Schavers, zoals wij ze noemen. Ik speelde toen trouwens nog op het middenveld, maar wel in een verdedigende rol.’

Ik kijk liever naar Chiellini en Bonucci dan naar Cristiano Ronaldo.
‘Ik heb heel veel respect voor Ronaldo, maar ik kies echt voor de Italianen. Echt schitterend hoe zij staan te juichen bij een verdedigende actie. Hoe ze daarvan kunnen genieten. Dat ‘vieren’ van een tackle of het veroveren van een bal, dat is natuurlijk ook superirritant voor een aanvaller. Dat mogen we wat mij betreft wel wat meer doen aan het hockey. Als ik naar die boys van Italië kijk, is dat vooral omdat ik de sport heel leuk vind. Ik analyseer ze niet om te kijken wat ik er zelf uit kan halen. Ik doe het meer op intuïtie.’

Balk is de Duitser Constantin Staib te slim af tijdens de EK-finale. Foto: Willem Vernes

Daarover gesproken: verdedigers doen minder op intuïtie dan aanvallers.
‘Dat denk ik niet. Dat doen we allebei, maar op een andere manier. Natuurlijk weet ik van sommige aanvallers wat ze gaan doen. Dan gaat het vooral om timing. Wanneer kom je wel of niet voor de man? Dat is een kwestie van doen. Gooi je jezelf wel of niet in dat schot? Stap je in of wacht je? Als het goed is, maak je steeds vaker de juiste beslissing. Ik ben geen geboren verdediger. Pas bij Kampong ben ik achterin gaan staan. Bij mijn oude club Vianen stond ik zelfs voorin. Mijn broer Ilmar was ook een aanvaller bij USHC en Schaerweijde. Maar mijn vader Frank stond vroeger ook in de verdediging bij Kampong. Misschien zit het ergens dus wel in mijn bloed.’

Ik hou ervan om een spits te irriteren.
‘Dat spelletje tussen een spits en een verdediger is gewoon mooi. Maar of irriteren nou helemaal het goede woord is? Ik kan best een klootzakje zijn in het veld. Vroeger was dat nog wat erger dan nu. Ik pak nu vaker ballen clean af. Ik ben minder geniepig en praat ook minder tegen mijn spits. Maar ik vind een verhit duel of een opstootje soms wel lekker hoor. Ik zit ook altijd dicht op mijn man. Dat hij me voelt. Hier ben ik. Ik zit in je nek, ik raak je aan. Dus ik ben mijn trucjes niet helemaal kwijt. Als een spits er langs wil, komt hij mij echt wel een paar keer tegen. En als ik niet de bal heb, dan wel de man.’

Balk met de beker na de EK-finale. Foto: Koen Suyk

Tot slot. Een kaart pakken hoort erbij.
‘Ik kreeg er vroeger meer dan de laatste tijd. Kijk, de ene kaart is de andere niet. Ik vind een kaart voor praten echt heel stom. Dat mag niet gebeuren. Die krijg ik gelukkig ook niet vaak. Ik ben meer van het poetsen dan van het lullen. Ook fysiek kan je soms stomme kaarten krijgen. Dat je net te gretig het duel ingaat. Zelf al weet dat je net niet helemaal goed zit en dan…shit. Een kaart hoort er af en toe bij, al is het soms heel moeilijk om te bepalen waar de grens ligt. Het verschilt per competitie, soms per scheidsrechter. In de Hoofdklasse mag bijvoorbeeld meestal minder dan op internationaal niveau. Maar ook het vorige EK werd juist weer heel streng gefloten. Kreeg ik groen voor een overtreding waarin ik mijn man amper aanraakte. Dat je een kaart geeft voor shirtje trekken, helemaal prima. Maar laten we verder zo veel mogelijk proberen door te spelen. Die harde duels toestaan, zo lang we elkaar maar heel houden. Laat het gaan, zou ik zeggen. Het hoort erbij in het heetst van de strijd.’