HGC droomt met Veen-Van der Wielen stiekem van de oude glorietijd

Familieclub HGC won met de vrouwen ooit acht landstitels in vijftien jaar. Stiekem dromen ze van een terugkeer in de absolute top. De aanstelling van de nieuwe coach Suzan Veen-Van der Wielen (51) is de eerstvolgende stap op jacht naar de oude glorietijd.

Als je het clubhuis van HGC binnenloopt, hangt daar aan de muur links van de bar de ‘Eregalerij’, het bord met naamplaatjes van legendarische oud-spelers en ereleden van de club. Onder ‘oud-internationals van HGC met 25 of meer caps’ hangt het naamplaatje van Veen-Van der Wielen. Helemaal bovenaan. Ze is de trotse koploper van de vrouwen, met 191 interlands. Rechts van haar hangt de naam van de oud-speler van Heren 1 die de meeste caps heeft: haar echtgenoot Stephan Veen (277 interlands).

Wanneer je je blik over de lijst met vrouwen naar beneden laat glijden, kom je illustere namen uit het verre verleden tegen, zoals Carina Benninga (158 interlands), Noor Holsboer (146 interlands), Wietske de Ruiter (134 interlands) en Florentine Steenberghe (115 interlands). Maar uit de recente geschiedenis vind je helemaal niemand op de lijst terug. Al meer dan een decennium is er geen enkele nieuwe speelster meer bijgekomen. De naamplaatjes zijn zelfs al zo oud dat de nummer één nog altijd wordt aangeduid als ‘Suzan van der Wielen’. Enkel met haar meisjesnaam.

Maar de grootste kwakkeljaren van HGC liggen inmiddels wel achter de rug. Het kan niet lang meer duren of de kwaliteitsinjectie die het elftal de afgelopen jaren heeft gekregen, begint zich ook te vertalen naar de ‘Eregalerij’. Met Eva de Goede (258 caps) en Margot van Geffen (240 caps) heeft HGC twee speelsters in huis die zodra ze hun interlandcarrière beëindigen hun coach in één klap van de troon stoten. Veen-Van der Wielen begint te lachen als ze daarnaar wordt gevraagd. Subtiel wijst ze erop dat zij tien jaar in Dames 1 heeft gespeeld en De Goede en Van Geffen pas bezig zijn aan hun tweede en eerste seizoen. ‘Hoeveel jaar moet je eigenlijk in het eerste hebben gespeeld om überhaupt in die galerij te mogen staan?’ Ze vraagt het met een knipoog, want als er iemand is die blij is dat HGC eindelijk weer over topspeelsters beschikt, dan is het clubicoon Veen-Van der Wielen wel.

Suzan Veen-Van der Wielen legt op de training van HGC iets uit aan speelster Lisa Harteveld. Foto: Koen Suyk

Na al die kwakkeljaren kan er weer worden gedroomd van de play-offs

Tot en met eind jaren negentig was HGC een topclub. Veen-Van der Wielen maakte in 1991 als twintigjarige international van MOP de overstap naar HGC, midden in de gloriejaren. Vijf landstitels stonden er toen al in de prijzenkast. ‘Ik kom oorspronkelijk uit Brabant, maar voordat ik bij HGC speelde, zat de club al in mijn hart. Omdat zij het mooiste hockey van Nederland speelden’, zegt de voormalige aanvallende middenvelder en spits over haar liefde voor de club.

Drie keer veroverde ze de landstitel (1993, 1996, 1997). Ook won ze de Europa Cup I (1991, 1994) en de Europa Cup II (1993). Na de Olympische Spelen van Sydney (2000, brons) hing ze op haar 29ste haar stick aan de wilgen.

Haar tien seizoenen op de Roggewoning markeren de laatste jaren van HGC als topclub. In haar laatste twee seizoenen werden de play-offs al niet meer gehaald. Daarna gleed het team verder af. De trotse HGC-ziel werd pas echt geknakt in 2005, toen de club het seizoen als nummer twaalf afsloot en degradeerde naar de Overgangsklasse. Een snelle terugkeer volgde, maar ook een snelle degradatie. Pas in 2019 promoveerde HGC weer naar het hoogste niveau van Nederland, maar het seizoen daarop werd geen wedstrijd gewonnen. De beslissing van de KNHB om vanwege de coronapandemie geen enkele club te laten degraderen, vormde uiteindelijk de ommekeer.

Krachten binnen de club stroopten hun mouwen op in een poging de oude tijden te laten herleven. Zij zorgden ervoor dat speelsters als Eva de Goede en Margot van Geffen geloofden in het project om snel terug te keren in de subtop van de Hoofdklasse. In hun kielzog haakten buitenlandse internationals als Cécile Pieper (Duitsland), Dirkie Chamberlain (Zuid-Afrika) en Lola Riera (Spanje) aan. Zodoende kan er na drie seizoenen voorzichtig weer van de play-offs worden gedroomd. En waarom zouden ze dat niet doen, nu HGC op de vijfde plaats aan de tweede competitiehelft begint?

De trotse ouders Suzan en Stephan Veen met hun zoon Lucas op NK Zaal van 2017. Foto”: Koen Suyk

Als ik deze meiden over het veld zie rennen, dan beginnen mijn handen te jeuken. Zoveel potentie zie ik

‘Ik kan echt genieten van het feit dat wij nu met elkaar over HGC zitten te praten en ineens het woord play-offs valt’, lacht Veen-Van der Wielen. ‘Dat was een paar jaar geleden echt onmogelijk geweest. In die jaren kwam ik ook nooit meer op de club. Stephan en ik zijn naar Zeist verhuisd en onze kinderen gingen bij Schaerweijde hockeyen. Daar heb ik de afgelopen jaren bestuursfuncties vervuld en ben ik coach van Heren 1 geweest. Maar sinds onze zoon Lucas anderhalf jaar geleden naar HGC overstapte, kom ik hier weer. Ik heb vaak bij de vrouwen langs de lijn gestaan. Ik zag hun niveau met sprongen omhoog gaan. Ik keek er echt weer naar uit om naar HGC Dames 1 te gaan kijken.’

Wat óók iets zegt over de ontwikkeling die HGC sinds een paar seizoenen doormaakt, is het feit dat in de winterstop plotseling afscheid werd genomen van coach Robbert-Jan de Vos, ondanks de hoge plaats op de ranglijst: vijfde. Er was geen klik meer met de spelersgroep. Veen-Van der Wielen wil er geen woorden aan vuil maken. Terugblikken wil ze best doen, maar dan alleen op de wedstrijden van Dames 1 die ze heeft gezien. Over de botsingen van de spelersgroep met De Vos heeft ze niets te zeggen. Over de prestaties van Dames 1 in de eerste competitiehelft des te meer. Als toeschouwer hield zij een dubbel gevoel over aan de eerste twaalf competitiewedstrijden, vertelt ze. Ze was blij met de vijfde plaats op de ranglijst, maar vanaf de zijlijn bekroop haar het gevoel dat lang niet elke wedstrijd het onderste uit de kan werd gehaald.

‘Als ik deze meiden over het veld zie rennen, dan beginnen mijn handen te jeuken. Zoveel potentie zie ik. We hebben veel snelheid in huis en spelen technisch verzorgd hockey. Ik hoop een samenstelling te vinden waarin ze elkaar nog meer versterken. Dan wil ik nog weleens zien waar het plafond ligt. Intern moeten we onze ambities nog uitspreken, maar er gaat natuurlijk niemand zeggen dat ze niet voor de play-offs willen gaan. Als blijkt dat die te vroeg komen, dan is dat maar zo. We lopen niet te hard van stapel. Maar we gaan wel bouwen aan een manier van spelen waarvan ik denk dat we er ver mee kunnen komen.’

Suzan Veen-Van der Wielen deelt hesje uit op de training van HGC. Foto: Koen Suyk

Vertrouwen kweken is de volgende stap op weg naar de top

De achtste en laatste landstitel van HGC stamt uit 1997. Het winnen van de negende landstitel lijkt dit seizoen nog een brug te ver, maar Veen-Van der Wielen voorziet dat het team in de toekomst voorzichtig weer stappen in de goede richting kan zetten. ‘Als je kijkt naar waar de club vandaan komt, dan gaat het nu heel hard. De volgende stap is om vertrouwen te kweken. Wij waren vroeger vrijwel altijd de bovenliggende partij. Deze ploeg is nog niet gewend aan de nieuwe status die het zelf heeft opgebouwd. Dat is een proces waar we doorheen moeten. Maar als dat eenmaal is gelukt, kunnen hier hopelijk mooie dingen gaan gebeuren.’