Telgenkamp over solo: ‘Dit had ik voor de winter niet gekund’

Hij had natuurlijk zondagmiddag jubelend met zijn teamgenoten in de kleedkamer willen staan na de belangrijke 1-0 zege met Kampong op Rotterdam. Maar in plaats daarvan was matchwinnaar Duco Telgenkamp veroordeeld tot een bezoekje aan de dopingcontroleur. En dat duurde zo lang, dat hij prima tijd had om even bij te praten.

‘Wil je Duco hebben? Dat is pech, die is bij de dopingcontrole.’

Kampong-manager Ruben Kragten deelde na de wedstrijd keurig mee dat we niet bij de kleedkamer op Telgenkamp moesten wachten. De spits bleek vlak na de wedstrijd in een afgelegen kamertje te zitten, op de allerhoogste verdieping van het clubhuis van Kampong. De maker van de enige en bizar mooie goal van de middag kreeg geen tijd om van zijn succes te genieten.

In tenue moest hij al mee naar een bestuursruimte, die heel even dienst deed als dopingtestkamer. Hij was daar niet als enige, overigens. Ook zijn teamgenoot Boet Phijffer en Rotterdammers Thijs van Dam en Guus Jansen zaten daar aan een tafel, met minstens vijftien flesjes water erop. Ze werden vergezeld door een medewerker van de dopingautoriteit, achter een aparte tafel, verderop in de kamer.

Er ging een kwartier voorbij. Een half uur. Er werden broodjes naar boven gebracht, door Tijs van der Wielen, de teammanager van Rotterdam. Phijffer kwam na bijna drie kwartier als eerste naar beneden. ‘Duco is hierna aan de beurt’, klonk het door de gang. Maar hoeveel later het ook werd, de spits kwam niet naar beneden.

Foto: Willen Vernes

Een schot met venijn van vrijdag

‘Kom maar naar boven’, zei Van der Wielen nadat ook hij voor de zoveelste keer naar het kamertje was gelopen. De wedstrijd was inmiddels al bijna anderhalf uur voorbij. De deur van het hokje stond al op een kier. Telgenkamp, Van Dam en Jansen keken geamuseerd om. ‘Ja joh, we kunnen prima hier het interviewtje doen. Graag zelfs. We hebben hier al even bijgekletst’, zei Telgenkamp gastvrij, lurkend aan zijn zoveelste waterflesje. ‘Ik heb er al vijf op. Maar het was nog niet genoeg’, zegt hij met een schuine blik naar het bureau van de dopingtester. Daarop staan twee mager gevulde plastic bekertjes met een gele vloeistof erin. ‘Ik moet het straks voor een derde keer proberen.’

Dat die dopingtest niet zo voorspoedig verliep was de enige tegenvaller van de middag voor de doelpuntenmaker. Want oh, wat was zijn treffer schitterend in de zesde minuut van de wedstrijd. Een ziedend backhandschot na een solo van zo’n zestig meter. ‘Ik heb ‘m al teruggezien op Instagram’, vertelt Telgenkamp in die merkwaardige setting in dat kamertje. ‘Maar ik vond die hoek een beetje moeilijk om het goed te zien. Ik wil ‘m graag van bovenaf bekijken. Dan zie je nog mooier hoe alles ging. Maar dat komt vast nog wel. Geen stress.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)

Met plezier haalt Telgenkamp het moment terug, toen hij de bal kreeg vlak na de 23-meterlijn. Zijn ogen beginnen te glimmen als hij die film nog eens afdraait. Hij weet nog precies hoe het allemaal ging. ‘Lars Balk passte de bal in. Ik had Menno Boeren nog in mijn nek en die pakte de bal bijna af. Dat ging net goed. Daarna wilde Jonas de Geus er bijna mee vandoor gaan’, lacht Telgenkamp over het net-niet misverstand met zijn teamgenoot. ‘Om op te bouwen ofzo. Maar ik pakte ‘m snel mee. Ik liep ermee naar de zijkant. Justen Blok wilde nog instappen, maar ik rende door, met grote passen. Wilde de bal netjes in de cirkel leggen en dan uithalen. Naar de korte hoek en schieten.’

Een schot waar alles inzat. Kracht. Energie. Maar ook de frustratie van de verloren wedstrijd tegen Bloemendaal (3-1), twee dagen daarvoor. ‘Ik was nog pissig van die vrijdag. Over hoe kansloos we waren. We hadden meer moeten leveren daar. Zonde hoe we daar eraf gingen. En ik kan er dan al helemaal niet tegen dat de conclusie dan is, dat zij effectiever waren. Dat is mijn taak juist. Om zo effectief mogelijk te zijn. Dus ik vatte dat best persoonlijk op. Ik ben blij dat ik dat venijn vandaag kon gebruiken.’

Foto: Willem Vernes

Een solo met een verhaal

Het was een rush die achteraf ook meer was, dan alleen maar een prachtige solo. Er zit een verhaal achter. Telgenkamp werd in de winterstop geopereerd aan zijn amandelen, waar hij al jaren last van had. ‘Zo het veld oversteken, dat had ik in de eerste seizoenshelft echt niet gekund’, zegt de international goudeerlijk. ‘Nou, misschien had ik het een keertje gekund. Maar dan alleen zonder bal en ook niet met een schot op het einde. Dan had ik direct doorgemoeten naar de dug-out.’

Hij vertelt het zoals hij hockeyt. Direct, zonder aarzeling. ‘Ik voel me echt heel veel beter nu. Kan veel beter ademhalen. Op een gegeven moment was ik zo vaak ziek, dat ik moe was voordat de wedstrijd begon. In de tweede helft was het soms helemaal lastig. Na een sprintje was ik al op. Als je lichaam niet meewerkt, is hockey zo moeilijk. En dat terwijl mijn lichaam juist een kwaliteit is van mij.’ Hij zucht even diep. ‘Dit speelt al vanaf mijn vijftiende. De laatste jaren werd het erger.’

Het herstel van die operatie duurde een paar weken. ‘In die tijd heb ik allemaal babyvoedsel gegeten. Van die potjes. In drie weken heb ik zo’n driehonderd ijsjes gehad. Ik moest wat binnenkrijgen. In die tijd ben ik ook veel afgevallen, gelukkig zitten de spieren er inmiddels weer aan.’ Met gezonde bravoure: ‘Er is nu geen limit meer voor mij. Natuurlijk moet je blessures altijd afkloppen, maar ik voel nu dat mijn lijf nog veel meer stappen kan maken.’

Hij neemt een laatste slok van zijn flesje. Is weer terug in het heden. In dat dopingkamertje. Van Dam en Jansen kijken samen naar een filmpje op een telefoon. De dopingman wacht geduldig af. Dat is ook het enige dat Telgenkamp kan doen. ‘Eerst even de focus hierop. Ik hoop dat ik snel weg ben.’