Waar zijn de grote dribbelaars in het hockey gebleven?

De solo van international Valentin Verga langs vier man van Kampong maakte iets los bij de hockeyliefhebbers. Het voelde ouderwets wat de Argentijnse Nederlander deed met zijn weergaloze dribbel. Want: waar zijn de Grote Dribbelaars in het hockey gebleven?

Shahbaz Ahmed, Taco van den Honert, Teun de Nooijer, Jamie Dwyer. Eens vlogen zij over de hockeyvelden. Ze konden als geen ander een mannetje passeren. Eén, twee, drie man. Soms vier. Bij uitzondering vijf.

View this post on Instagram

Wat een heerlijke goal van @valentinverga met @ahbchockey tegen @kamponghockey 💪😱. Hoeveel tegenstanders dolt hij? Vier? Vijf? 😎#hkhoofdklasse #fieldhockey #hockeygoals Vanavond alle goals bij Ziggo Sport vanaf 22.45 uur en maandag 18.00 uur bij hockey.nl.

A post shared by hockey.nl (@hockeynl) on Nov 10, 2019 at 10:59am PST

Bijna tien jaar geleden zei slangenmens en groot dribbelaar Van den Honert tegen Hockey.nl, toen het ook nog een magazine was – echt lang geleden – het volgende: ‘Tegenwoordig heb ik het gevoel dat er minder pieldozen zijn dan vroeger. Hockey is fysieker en sneller geworden, waardoor je niet meer zo snel één tegen één komt te staan. Veel teams hockeyen met veel mensen achter de bal en tegen zo’n handbalverdediging is het lastig pielen. Ik vind dat die tijd van pieldozen wel weer een beetje terug mag komen.’    

Fast forward naar 2019. Geslaagde solo’s zijn nog steeds een uitzondering op de regel, zeker bij de mannen. Een blik op de spelers en speelsters die wereldspeler van het jaar werden, is genoeg.

Tussen 2001 tot 2013 was het acht keer Luciana Aymar, die de ‘Maradona van het hockey’ werd genoemd. Supertechnisch. Een sieraad op de velden. De afgelopen jaren waren begaafde aanvallers of dribbelaars als Lidewij Welten, Ellen Hoog, Naomi van As en Delfina Merino wereldspeelster van het jaar.

Arthur van Doren op dit moment de beste speler van de wereld

Bij de mannen was de Pakistaan Shahbaz Ahmed in de jaren negentig de ‘Maradona van het hockey’, de dribbelaar die iedereen zijn hielen liet zien. Vanaf 1998 tot 2011 domineerden pijlsnelle middenvelders en aanvallers de verkiezing tot beste speler van de wereld. Drie keer Teun de Nooijer. Vijf keer de Australische aanvaller Jamie Dwyer.

Sinds 2012 zijn het centrale verdedigers en middenvelders die de verkiezing tot beste speler van de wereld winnen. Strategen als Moritz Fürste, Mark Knowles en Robert van der Horst. De laatste twee jaar is het de machtige Belgische verdediger Arthur van Doren. De pass is zijn kracht. De machtige flats van achteren, die het spel van Bloemendaal dat beetje peper gaf om voor het eerst sinds negen jaar weer landskampioen te worden. Heerlijk om naar te kijken.

Maar geen dribbelaars.

Worden ouderwetse slaloms zoals die van Verga straks als video afgespeeld in een hockeymuseum? Voor het hockey zou het mooi zijn als er de komende jaren een echte dribbelaar de beste speler van de wereld wordt.

De vraag is of dat mogelijk is in een spel dat almaar sneller wordt en steeds meer op atletiek gaat lijken. Ook daarom ontroert de goal van Valentin Verga tegen Kampong. Het was alsof de Argentijnse Nederlander de tijd terugdraaide.

De waanzinnige goal van Florian Fuchs (toen nog UHC Hamburg) tegen Kampong, in de EHL.

Verdedigers zijn fitter, teams trekken zich massaal terug in eigen 23-metergebied

Dribbelen voorbij tegenstanders is tegenwoordig moeilijker. Dat komt niet alleen omdat teams zich tegenwoordig helemaal terugtrekken in eigen 23-metergebied en verdedigers ongelofelijk goed zijn geworden in het clean afpakken van de bal. Hockey is sinds de uitspraken van Van den Honert nóg sneller geworden. Niet de scheenbeschermers gaan als eerste om, maar de hartslagmeter.

Er wordt de hele tijd doorgewisseld en er staan daardoor alleen maar fitte spelers op het veld, vaak in een zoneverdediging. Het hockey is professioneler geworden, de verdedigers zijn fysiek oersterk. Balverlies ligt altijd op de loer. De counters zijn geperfectioneerd, waardoor solisten minder snel op avontuur mogen gaan.

Opperdribbelaar Taco van den Honert. Foto: KNHB/Jeroen van Bergen

Op de Klapperboom gebeuren schitterende dingen

Ballen de cirkel inflatsen en dan bij de tweede paal intippen is eindeloos te trainen. Wat Verga deed, is niet op deze manier te oefenen. De solo, niet op snelheid, maar op techniek, met wat tempowisselingen. Tovenarij met bal en stick. In het kalenderjaar 2019 is die gekke Klapperboom, het veld met de naam die aan knalvuurwerk doet denken, vruchtbare grond gebleken voor de twee mooiste goals van het jaar.

Eerst was daar Jorrit Croon, de straathockeyer uit Leiderdorp, die in de finale om de landstitel tussen Kampong en Bloemendaal, met een heerlijke 3D-actie, de misschien wel beste verdediger en beste keeper van de wereld dolde. Verdediger Sander de Wijn kon niet alle lucht afdekken die Croon beroerde, en zelfs gigant David Harte wist niet dat een hockeyer vanuit de lucht met zijn puntje de bal langs de keeper kon prikken.

View this post on Instagram

Weergaloze goal van Croon🔥Bloemendaal won gister de eerste slag om de landstitel🏆 . . #finale #hockey #hkhockey #playoff #kampong #bloemendaal #hockeynl #fieldhockey #goals #goal #solo #po2019

A post shared by hockey.nl (@hockeynl) on May 23, 2019 at 2:46am PDT

Er zijn zeker nog wat dribbelaars over

Voorlopig mag het hockey nog genieten van dribbelaars als Florian Fuchs, Jorrit Croon en Verga. Van spelers als Seve van Ass en Xavi Lleonart, levensgevaarlijke solisten die meerdere verdedigers gek kunnen draaien. Lidewij Welten en Frédérique Matla doen dat wekelijks bij de vrouwen. Uit het niets íéts creëren, een spoor van spartelende verdedigers achterlatend.

Misschien is de tijd van echte pieldozen in het hockey wel voorbij. Misschien niet. Toch moet de jeugd het vooral blijven proberen. Balletje aannemen, mannetje voorbij spelen, verdedigers gek maken en glorieus weglopen, zoals Verga zondag deed.

Wil de volgende Grote Dribbelaar opstaan?