Zaakwaarnemer Guido Albers: vanaf Schiphol rechtstreeks naar het Wagener

Wesley Sneijder of Frank de Boer kan altijd als inkomende oproep in zijn telefoonscherm verschijnen, maar anders doet de drukbezette spelersmakelaar Guido Albers, de vader van Felice, zoveel mogelijk zijn best om op zondagmiddag langs het hockeyveld te staan. ‘Het interesseert me niet als ik om 3.00 uur mijn bed uit moet om mijn vlucht naar Schiphol te halen. Als ik maar om 12.45 uur in het Wagener Stadion ben.’

Twee uur lang had de Amsterdamse zaakwaarnemer onlangs in de auto naar Antwerpen gezeten, om zijn dochter een oefenduel in het tenue van Jong Oranje te zien spelen. Maar uitgerekend toen de wedstrijd op het punt van beginnen stond, begon zijn telefoon weer eens te rinkelen. Niet opnemen zat er in deze belangrijke periode van de transferwindow helaas niet in. De fotocamera waarmee Albers al jarenlang de belangrijkste momenten van zijn dochter en haar teamgenoten vastlegt, kon uiteindelijk de hele middag in de tas blijven.

‘Ik had al m’n spullen bij me om foto’s te maken, maar toen kreeg ik dat telefoontje over die transfer. Dat móést ik dat moment afhandelen. Ik was helemaal naar België gereden, maar ik heb geen minuut van de wedstrijd gezien. Ik heb ook nul foto’s gemaakt. Ja, eentje. Na afloop.’

Guido Albers aan het fotograferen tijdens het onlangs gespeelde EK-21 in Valencia. Foto: David Aliaga/Get Ready Images

Van het WK vrouwenvoetbal naar het Wagener Stadion

Albers probeert in zijn drukke bestaan als zaakwaarnemer van onder meer Wesley Sneijder, Frank de Boer en Donny van de Beek zoveel mogelijk tijd vrij te maken voor het hockey. Tijdens het onlangs gespeelde WK vrouwenvoetbal bezocht hij op een zaterdagmiddag eerst de kwartfinale van de Oranjeleeuwinnen tegen Italië in Valenciennes (Noord-Frankrijk). Daarna reed hij linearecta door naar Limburg, waar hij ’s avonds een hapje at in Meerssen met de gezinnen van twee voetbalcoaches. Na in Limburg te hebben overnacht, stond hij zondagochtend alweer langs de lijn in Duitsland, voor een oefenwedstrijd van Jong Oranje. En dat duel viel toevallig zó gunstig dat hij ’s middags alweer bij het volgende sportevenement op de tribune zat: de finale van de Pro League in het Wagener Stadion. Net op tijd.

Het is het leven van de man die regelmatig op zondag in het buitenland erg vroeg is opgestaan zodat hij op tijd terug naar Schiphol kon vliegen, om om 12.45 uur in het Wagener Stadion te zijn om zijn dochter te kunnen zien hockeyen.

‘Die vroege vluchten heb ik vaak genomen. Als het me lukt om naar hockey te kunnen gaan, dan ga ik. Ik vind het een prachtige sport. Ik bezoek niet alleen wedstrijden van mijn dochter, maar ook van andere teams in de Hoofdklasse. SCHC-Den Bosch is zo’n wedstrijd die ik laatst heb gezien. Rijd ik op zondag naar Bilthoven toe. Allemaal leuke mensen daar. Hartstikke gezellig. Daarna ben ik naar de Kuip gegaan. Voor de afscheidswedstrijd van Giovanni van Bronckhorst. Ook leuk. Dat maakt mijn dag helemaal compleet.’

Een jonge Felice Albers tijdens de Olympische Spelen van 2012 in Londen naast Margot van Geffen, die op 9 juni 2019 ook in het veld stond toen Albers debuteerde voor het Nederlands elftal. Foto: Guido Albers

Zat ik allerlei video’s te kijken van hoe je bepaalde oefeningen moet doen. Dan zei ik tegen Fé: doe jij het effe voor in de tuin. Anders sta ik voor joker. Guido Albers over zijn tijd als coach van Felice

Als ‘man uit het voetbal’ maakte Albers kennis met het hockey toen Felice in de jeugd bij Qui Vive ging spelen. Ze was een jaar of zeven toen haar team een coach nodig had. Albers wierp zich op als bereidwillige ouder. ‘Terwijl ik nog nooit een stick in m’n handen had gehad. De eerste keer dat ik ‘m vasthield, hield ik ‘m als een ijshockeystick vast. Ik werd meteen uitgelachen.’

Zonder enige kennis van zaken – hij had alleen ervaring met het geven van voetbaltraining – maar vol goede moed begon Albers enthousiast aan zijn klus als coach van zijn dochter, die jaren later in Oranje zou debuteren. Maar dat was toen nog verre van een zekerheid. Haar coach zat namelijk het internet af te struinen, op zoek naar hockeytrainingen die hij makkelijk kon uitleggen. Lachend: ‘Zat ik allerlei video’s te kijken van hoe je bepaalde oefeningen moet doen. Dan zei ik tegen Fé: doe jij het effe voor in de tuin. Anders sta ik voor joker. Want ik kan helemaal niet hockeyen. Maar een bal stoppen of slaan is natuurlijk wel belangrijk. Dus dat liet ik een andere vader voordoen, die zelf hoog had gehockeyd.’

‘Ik was vooral met de structuur bezig. Ik had bedacht: in welke teamsport je ook coacht, je wilt altijd een overtal creëren. Dát is waar het om gaat. Ik moest er dus voor zorgen dat ze iemand konden passeren. Niet alleen de meiden die snel waren, maar iedereen uit het team. Dus wat deed ik? Eén-tegen-één-oefeningen. Alleen maar! En het werkte. Op een gegeven moment had ik tien speelsters in het veld staan die initiatief namen.’

Ik riep blijkbaar zó hard dat m’n vrouw tegen me zei: we staan langs een hóckeyveld, hoor.

Albers moet er zelf om lachen. Het jaar daarop kwam Felice in een team terecht dat wel over een coach beschikte, waardoor zijn begeleidende rol was uitgespeeld. Hij was gewoon weer vader. En dat was in het hockey toch net iets anders dan in het voetbal, ontdekte hij. Op een dag las hij op de website van Pinoké het verontrustende bericht dat een ouder langs de lijn weer veel te veel lelijke dingen naar de scheidsrechter had geroepen. Albers was vanuit het voetbal wel wat krachtermen gewend, maar nu keek hij toch vreemd op. Dat bericht ging over hem!

‘Tja, dat was stom van me. Ik had het niet moeten doen. Ik was zo’n fanatieke voetbalvader die bij het keurige hockey veel te hard stond te schreeuwen. De bal was uit, de scheidsrechter zag het niet, daar kwam een doelpunt uit voort en daar zei ik wat van. Alleen deed ik dat blijkbaar zó hard dat m’n vrouw tegen me zei: we staan langs een hóckeyveld, hoor. Toen heb ik die camera maar gekocht. Ik moest afleiding hebben. Sinds die dag heb ik nooit meer wat tegen de arbitrage gezegd. Ik ben van een schreeuwende vader een fotograferende vader geworden en ik maak foto’s voor het hele team.’

Tijdens de Olympische Spelen van 2012 in Londen ging Felice Albers ook op de foto met Lidewij Welten, die op 9 juni 2019 ook in het veld stond toen Albers debuteerde voor het Nederlands elftal. Foto: Guido Albers

Ontmoeting met Maartje Paumen

Langzamerhand begon Albers zich steeds meer thuis te voelen in de hockeywereld. Het was tijdens de wedstrijd Roda JC-Ajax dat hij opeens de hand schudde van een vrouw die hij herkende als Maartje Paumen. ‘Felice was toen net landskampioen geworden met Amsterdam Meisjes C. Ik vroeg aan Maartje of ze een videoboodschap wilde inspreken voor het team van m’n dochter. Ze zei toen: nou, ik wil haar best feliciteren, maar het woord Amsterdam ga ik niet zeggen. Haha, ik wist helemaal niet hoe gevoelig dat lag.’

Albers en Paumen hielden sindsdien contact. Uiteindelijk haalde hij de tweevoudig Wereldspeelster van het Jaar over om zich als eerste hockeyster aan te sluiten bij zijn bedrijf Players United, dat tot die tijd alleen voetballers begeleidde. Sindsdien is Players United het management van acht andere hockeyers gaan doen: Lidewij Welten, Robbert Kemperman, Margot van Geffen, Anne Veenendaal, Ginella Zerbo, Thierry Brinkman, Jip Janssen en Kitty van Male. Players United – of eigenlijk zijn de niet-voetballers sinds kort ondergebracht in Athletes United – gaat mee naar de contractbesprekingen, denkt mee over de commerciële mogelijkheden van de spelers en is beschikbaar voor andere vragen.

Guido Albers. Foto: David Aliaga/Get Ready Images

‘Ik vind het prachtig om te zien met hoeveel intrinsieke motivatie en het aantal trainingsuren per week de heren en dames in de Hoofdklasse met hun sport bezig zijn zonder daar top voor betaald te worden. Ze doen het puur uit passie voor hun sport. Dan stel ik graag mijn backoffice ter beschikking om een aantal spelers en speelsters te helpen om het maximale uit hun carrière te halen’, zegt Albers.

‘Ik weet dat er naar mij gekeken word van: daar heb je die bekende vader weer die overal zijn gezicht laat zien. Maar ik doe het vanuit goeie wil. Vanuit liefde voor de sport. Felice wil één ding niet: dat de schijn wordt gewekt dat ze door haar vader geholpen wordt. Dat heeft ze vanaf dag één irritant gevonden. Dat begrijp ik heel goed. Ze is op eigen kracht zo ver gekomen. Laat dat duidelijk zijn.’