Memorabele wedstrijd: hoe derdeklasser Barneveld tóch niet kampioen werd

Duels die lang in de herinnering blijven, worden niet enkel gespeeld op de Olympische Spelen, maar ook in de Derde Klasse of de reserve Zevende Klasse. In de serie ‘Memorabele wedstrijden’ krijgen zij alsnog de spotlights die ze verdienen. Deze week de ‘kampioenswedstrijd’ van Barneveld H1, uit tegen Zevenaar in juni 2009.

De pijn is ouder dan de selfpass is toegestaan. Toch is bij Robert-Jan Lubbers – toenmalig keeper van Barneveld Heren 1 – de wond nog niet volledig geheeld. ‘Goh’, zegt hij. ‘Nu ik aan die wedstrijd terugdenk, lopen de rillingen weer over mijn rug.’

Normaal gesproken stond bij een uitwedstrijd van Barneveld een handjevol meegereisde supporters langs de lijn. Deze keer was elke vierkante centimeter van de lange zijde bezet. De speelsters van Dames 1 hadden na hun eigen wedstrijd snel het gaspedaal in getrapt om op tijd aanwezig te zijn. Zelfs een met supporters uitpuilende touringcar was vanuit Barneveld richting Zevenaar gestuurd, bij de Duitse grens. Iedereen die de selectie een warm hart toedroeg, wilde getuige zijn van deze historische dag. Wat kon er misgaan? Tijdens deze laatste speelronde van de competitie hoefde er alleen maar gewonnen te worden van Zevenaar, een middenmoter. Dan was Heren 1 kampioen van de Derde Klasse.

De supporters van Barneveld hadden er vertrouwen in.

Barneveld had de titel voor het grijpen. Tot de laatste minuut aanbrak.

Geheel in lijn met de feeststemming was de eerste kans van Barneveld meteen raak. Nog voor rust werd ook een strafcorner binnengeslagen en de voorsprong uitgebouwd naar 0-2. Er was niets aan de hand. Zelfs toen Zevenaar terugkwam tot 1-2, was er gezien het aantal kansen voor Barneveld geen vuiltje aan de lucht.

De tijd tikte door, zonder dat de koploper in gevaar kwam. Het ging gebeuren. Er zou vijftig kilometer verderop in het clubhuis van Barneveld een volksfeest losbarsten waar zelfs carnaval in Rio de Janeiro niet aan tippen kon.

Maar toen gebeurde het. Het mag dan elf jaar geleden zijn geweest; Robert-Jan kan zich die laatste minuut van de wedstrijd beter voor de geest halen dan wat hij eergisteren gegeten heeft. ‘Wat er gebeurde, is dat er een jongen van Zevenaar over hun rechterflank aan kwam rennen. Hij haalde de achterlijn en gaf de bal voor. In mijn ogen speelde hij ‘m hoog de cirkel in. Gevaarlijk spel, dacht ik. Maar dat zag de scheidsrechter anders. Die zag vooral dat een van onze spelers de bal tegenhield met zijn hand. Ik kon het niet geloven. Hij gaf een strafbal.’

Barneveld-keeper Robert-Jan Lubbers,

Keeper Robert-Jan Lubbers moest zich focussen op het belangrijkste moment van het seizoen

Van dichtbij zag ook Barneveld-routinier en maker van de 0-2 Maarten Kievits het gebeuren. ‘Van het doelpunt dat ik heb gemaakt, herinner ik me niets. Maar wat ik nog wél weet, is dat in die laatste minuut het horloge van de scheidsrechter begon te piepen. Pas daarná kreeg die jongen – ik geloof dat het onze linksachter was – de bal op zijn hand. Die strafbal had dus nooit gegeven mogen worden. Het was al lang tijd!’

Als een zwerm bijen vlogen de spelers van Barneveld op de scheidsrechter af. Ook keeper Robert-Jan mengde zich in het gedruis. Maar nadat hij zijn gal had gespuwd, onttrok hij zich weer aan de menigte woedende spelers en nam hij geconcentreerd plaats in zijn doel. Hij moest zich focussen op het belangrijkste moment van het seizoen. Het moment dat zou bepalen of het jaar wel of niet geslaagd was.

Hield hij zijn doel schoon, dan moest hij oppassen dat hij geen hernia opliep wanneer zijn teamgenoten hem hondsdol zouden bespringen. Liet hij de bal door, dan volgde juist een drama van Shakespeare-achtige proporties. Zelfs voor een keeper van het Nederlands elftal zou de druk immens groot zijn, laat staan voor een doelman uit de Derde Klasse.

Barneveld-speler Maarten Kievits, die de 0-2 maakte.

Zevenaar speelde nergens meer om, ze konden niet promoveren en niet degraderen. Maar ze vierden feest alsof ze landskampioen waren geworden.

‘Ik had besloten naar de rechterkant te duiken. Ik was ervan overtuigd dat de bal daar heen zou gaan. Op het moment dat die speler van Zevenaar die strafbal nam, bewoog ik al een beetje naar rechts. Maar ik zag de bal de andere kant op gaan. Ik heb nog geprobeerd mijn duik af te breken. Ik heb mijn linkerarm nog zo ver mogelijk naar links gestrekt. Maar er was niets meer aan te doen. Het was 2-2. Klaar. Er is niet eens meer afgeslagen.’

Bloemen hoefden niet uit te worden gedeeld. In plaats daarvan vloog de helm van Robert-Jan door de lucht. Net als zijn stick. En zijn handschoen. En de rest wat binnen een straal van een paar meter voorhanden was.

‘Ik was niet eens zozeer boos over het feit dat we niet gewonnen hadden. Natuurlijk, daar was ik ook pissig over, maar dat kon nog gebeuren. Waar ik vooral moeite mee had, was de reactie van de tegenstander. Zij speelden nergens meer om, ze konden niet promoveren en niet degraderen. Maar ze vierden feest alsof ze landskampioen waren geworden. Daar kon ik met mijn verstand niet bij.’

Het clubhuis van Barneveld.

Onze trainer zei dat hij van één moment van die wedstrijd spijt had gekregen

Wat restte, was een laatste kans in de play-offs. Maar het geknakte team herpakte zich niet en moest genoegen nemen met wéér een seizoen in de Derde Klasse.

Keeper Robert-Jan: ‘Later heb ik het met onze trainer nog eens over die strafbal gehad. Hij zei dat hij van één moment van die wedstrijd spijt had gekregen. Toen die strafbal werd gegeven, had hij direct naar me toe moeten lopen en tegen me moeten zeggen welke kant ik op moest duiken, vond hij achteraf. Zodat de druk meer op zijn schouders was komen te liggen – in plaats van alleen op die van mij.  Want dat ik ervoor gekozen heb niet naar links, maar naar rechts te duiken, dat blijft zeer doen.’

Dan zucht hij eens diep.

‘En het wás niet eens een strafbal.’

Lees uit deze serie ook:

• Rechtsback Fabian kwam speciaal van vakantie terug