Memorabel: de wedstrijd die begon met een strafcorner

Duels die lang in de herinnering blijven, worden niet enkel gespeeld op de Olympische Spelen of een WK, maar net zo goed in de Derde Klasse of de reserve Zevende Klasse. In de serie ‘Memorabele wedstrijden’ krijgen zij alsnog de spotlights die ze verdienen. Deze keer MEP Dames 1-HOD Dames 1 uit 2012.

Het mag inmiddels dan wel achtenhalf jaar geleden zijn dat de wedstrijd is gespeeld, nog altijd kan Roel Arnold, coach van HOD Dames 1 in het seizoen 2012/2013, zich er hoofdschuddend over verbazen. ‘Wat er toen gebeurde, heb ik tot op de dag van vandaag niet meer meegemaakt’, zegt hij. ‘Het was zó gek. Ik dacht bij mezelf: je begint een wedstrijd toch niet met een corner?!’

Het begint allemaal op zondag 4 november 2012. In de Eerste Klasse staat een weinig sprankelend affiche op het programma: degradatiekandidaat HOD uit Valkenswaard gaat op bezoek bij titelkandidaat MEP uit Boxtel. Een potje zoals zovelen. Bovendien is het een grauwe dag. De eerste regendruppels dwarrelen al naar beneden. ‘En het veld waarop we moesten hockeyen, wás al niet best’, herinnert Roel zich, met een intonatie in zijn stem die doet vermoeden dat MEP-HOD niet werd gespeeld op een versleten waterveld, maar op kiezelsteentjes in de binnenlanden van India.

Roel Arnold, coach van HOD Dames 1 in het seizoen 2012/2013

Op de plek waar voor rust nog een hockeyveld lag, lag na rust een vijftigmeterbad

Wanneer de wedstrijd eenmaal begonnen is, en MEP zoals verwacht op 1-0 voorsprong is gekomen, begint het harder en harder te regenen. In de rust wordt de vraag opgeworpen of verder hockeyen nog wel zin heeft. ‘Als het aan ons had gelegen, waren we ermee gestopt. Maar de scheidsrechters hadden vastgesteld dat we door konden spelen’, zegt Roel. ‘Bovendien wilde ook de tegenstander niets van stoppen weten. Logisch. Zij hadden ons de eerste helft alle hoeken van het veld laten zien, haha!’

Als beide teams de kleedkamer hebben verlaten, blijkt een nieuwe hoosbui de situatie verder te hebben verslechterd. Op de plek waar voor rust nog een hockeyveld lag, ligt nu een vijftigmeterbad. Er wordt nog wel even doorgespeeld, maar op een gegeven moment rolt de bal echt niet meer. Achttien minuten voor tijd, op het moment dat HOD een strafcorner mag nemen, dirigeren de scheidsrechters de teams naar binnen. Even later, als de regen met bakken uit de hemel blijft komen, wordt de wedstrijd definitief gestaakt.

De KNHB besluit dat het duel drie weken later op vrijdagavond 23 november wordt hervat. Een historisch moment. Voor misschien wel de eerste keer sinds men ontdekte dat je met een stick tegen een bal kunt slaan, begint een wedstrijd met het nemen van een strafcorner. ‘Die week hebben we natuurlijk de hele week op de strafcorner getraind’, zegt Roel. ‘Eerlijk gezegd konden we dat ook wel gebruiken. Ik herinner me nog dat we dat seizoen tegen Basko speelden. We kregen twintig corners. Er ging er niet één in.’

Een foto uit het seizoen 2012/2013 van HOD Dames 1, dat na een bewogen jaar degradeert en afscheid neemt van coach Roel.

Speelster Christel Dekkers is degene op wie de druk komt te liggen. ‘Normaal gesproken trainden we misschien één keer per week op de corner’, zegt ze. ‘En dan niet eens met het hele team. Iemand gaf de bal aan, iemand stopte ‘m, en ik sloeg ‘m op goal. Dat was het eigenlijk wel. Maar nu draaide het heel de week om de corner. Ineens trainde het hele team mee. We wilden namelijk ook scherp op de rebound zijn.’

Ik heb lang in Dames 1 gehockeyd, maar weinig momenten waren de ogen zo op me gericht als toen. Christel Dekkers, die de strafcorner op doel zou gaan slaan

En dan is het plotseling zover. Ze zijn op vrijdagavond helemaal naar Boxtel gereden, ze hebben nog snel wat rek- en strekoefeningen gedaan en dan neemt Christel haar plek op de kop van de cirkel in. ‘Ik vond het heel spannend. We hadden er veel tijd in gestopt en vervolgens moest ik het gaan doen. Er lag behoorlijk wat druk op me. Ik heb lang in Dames 1 gehockeyd, maar weinig momenten waren de ogen zo op me gericht als toen.’

Dan wordt de bal aangegeven. Het voelt even alsof de olympische finale begonnen is in plaats van een wedstrijdje in de Eerste Klasse. Met haar stick geeft Christel de bal een harde klap. De bal vliegt richting het doel, buiten het bereik van de keepster. Maar toch lijken de vele trainingsuren voor niets te zijn geweest. Het schot spat uiteen op de linkerpaal.

Aan de bal Christel Dekkers van HOD.

De tegenstander vreesde natuurlijk dat wij ‘m er meteen in zouden leggen Roel Arnold, toenmalig coach van HOD

Gelukkig voor HOD gebeurt er iets bijzonders. Aangeefster Rebecca Oostveen duikt op bij de paal. Ze weet de bal onder controle te krijgen en speelt snel een teamgenoot in. Die staat zo’n beetje op de doellijn, met in geen velden of wegen een tegenstander te bekennen. Het missen van een kans zo groot als deze blijkt zelfs in de Eerste Klasse onmogelijk. Het wordt zowaar 1-1.

‘Het verschil met de rest van het seizoen was dat de speelsters deze keer veel meer overtuiging hadden dat die corner erin zou gaan’, luidt de verklaring van Roel voor het heroïsche tafereel. ‘Voor ons was de situatie bovendien makkelijker om mee om te gaan dan voor de tegenstander. Zij vreesden natuurlijk dat wij ‘m er meteen in zouden leggen. Ze begonnen aan die wedstrijd met poep in de broek.’

Als de feestvierende speelsters van HOD eindelijk zijn uitgeknuffeld en er met nog achttien minuten op de klok nog lang niets is beslist, is MEP – volgens de verhalen dan – zó in de war dat een doelpunt er voor de titelkandidaat geen moment meer in zat. Al helpt het waarschijnlijk ook niet mee dat HOD met elf man een muur optrekt alsof het geen hockeydoel aan het verdedigen is, maar een fort.

Opvallende climax van het verhaal

Toch blijkt achtenhalf jaar later dat het niet veel had gescheeld of MEP tóch had gewonnen. ‘Ik weet het niet helemaal zeker meer, het is natuurlijk al lang geleden’, zegt aangeefster Rebecca, degene die bij de strafcorner attent reageerde op de rebound bij de paal (1-1). ‘Maar het is zeer goed mogelijk dat de bal toen per ongeluk op mijn voeten kwam.’