Zandvoortsche Hockey Club, nét buiten het circuit

Het was zondag 25 augustus 1985 toen bij de Zandvoortsche Hockey Club de aandacht voor één keer niet ging naar wat er óp het veld gebeurde, maar daarboven, in de lucht…

In het kader van de serie Onze club brengen we een bezoek aan de club waar op die bewuste dag enkele helikopters de daling inzetten en midden op het verder lege veld landden. Vanuit de lucht hielden ze een groot evenement in de gaten. De nog altijd laatste Grand Prix die in Nederland verreden is.

Maar Zandvoort is meer dan de club die bijna tegen het ruim vier kilometer lange circuit aan ligt. Het is ook de vereniging die de afgelopen jaren flink is gegroeid, die omringd is door duinen en die een authentiek clubhuis heeft, waarvan de ouderwetse kleedkamers een lust voor het oog zijn. Wie zich wil omkleden, stapt een andere wereld binnen.

Geniet van de prachtige foto’s van Koen Suyk.

Het begon allemaal in 1935 met een episch verhaal. Tijdens een bestuursvergadering van de nog maar kort bestaande Zandvoortsche Cricket en Hockey Club, zinspeelden enkele ontevreden hockeyers op een breuk met ZCHC.

Maar de voorzitter wilde daar niets van weten. Hij pakte een kristallen asbak op, liet het onbreekbare ding op tafel vallen en zei: ‘Zo min als deze asbak breekt, zo min zal ook ZCHC uiteenspatten’. Daarop kwam een van de ontevreden hockeyers naar voren. Ook hij pakte hij de asbak vast – en smeet hem met al zijn kracht op de grond. In stukken.

Tegen zoveel symboliek was ZCHC niet bestand. De hockeyers scheidden zich af en richtten hun eigen club op: ZHC, ook wel Zandvoort genoemd.

In het seizoen 1955/1956 verhuisde Zandvoort naar de huidige locatie, Sportpark Duintjesveld, waar zich later ook onder meer een voetbal- en een honkbalvereniging vestigden.

Nog altijd is Sportpark Duintjesveld een unieke locatie. Jarenlang lag de hockeyvereniging binnen het circuit, in plaats van, zoals nu, er net buiten. Wanneer niemand minder dan drievoudig wereldkampioen Ayrton Senna in 1985 tijdens een van zijn zeventig rondjes ter hoogte van Tunnel Oost een blik opzij wierp, kon hij zomaar de contouren van het clubhuis van de Zandvoortse Hockey Vereniging zien.

Tunnel Oost liep onder het circuit door en was de toegangsweg naar de hockeyclub. Als je je auto nu op de parkeerplaatsen boven het lager gelegen clubhuis parkeert, sta je op de plek waar vroeger de racebaan was.

Inmiddels is het circuit verbouwd. Hij maakt nu een kortere bocht, waardoor de hockeyclub net aan de buitenkant van de baan ligt. Tijdens een race schalt het geluid van de motoren nog wel over de velden heen.

Dit is voorzitter Judith van Gelder. Toen haar dochtertje enkele jaren geleden lid van Zandvoort werd, wilde Van Gelder, ondanks het feit dat ze zelf nooit heeft gehockeyd, betrokken bij de club raken. Ze nam plaats in de sponsorcommissie en zag de reclameborden rondom het hoofdveld  toenemen van vier naar dertig. Het gaat dus goed met de club, die het ledenaantal de afgelopen tien jaar zag toenemen van 80 naar ruim 400.

Inmiddels is Van Gelder bezig aan haar tweede jaar als voorzitter.

Dit is het clubhuis. Het witgeschilderde deel, waarin de kleedkamers zich bevinden, waarover zometeen meer, is gebouwd in 1955. Begin jaren zeventig werd het clubhuis uitgebreid met de linkerhelft, dat sindsdien als kantinegedeelte functioneert.

Bij binnenkomst gaat de aandacht meteen uit naar deze gezellige open haard, waar volgens Van Gelder tijdens feesten en toernooien al behoorlijk wat romances zijn ontstaan. De open haard is gefabriceerd op een molensteen, waarvan de groeven van het malen nog duidelijk te zien zijn.

Een paar jaar geleden is Zandvoort begonnen met het opknappen van het clubhuis. Het resultaat mag er zijn. Zo zijn onder meer de kozijnen vervangen, is alles opnieuw beschilderd en is er een nieuwe keuken geplaatst.

Van Gelder: ‘Alleen de kleedkamers kunnen nog een opknapbeurt gebruiken’.

De kleedkamers, het woord is gevallen. Via dit smalle trappetje lopen we van beneden naar boven en stappen we, totaal onverwacht, in een opvallend blauw-gele wereld.

Even lijkt het alsof we in Buenos Aires zijn, in La Boca, de volkswijk waarin het stadion van Boca Juniors ligt. De wijk waarin de fans de buitenkant van hun huizen blauw en geel hebben geschilderd, in de kleuren van de voetbalclub.

Maar we zijn nog steeds in Zandvoort. Links de wc’s, rechts de kleedkamer.

Iedere kleedkamer heeft twee ouderwetse douchehokjes, die met een deurtje open en dicht kunnen. Ook bijzonder: de granieten wasbak.

Overigens zijn niet blauw en geel, maar zwart en geel de clubkleuren. Vroeger speelde Zandvoort in zwarte shirts en gele broekjes/rokjes, maar omdat dat vooral in de zomer nogal warm bleek, is het inmiddels andersom: gele shirts en zwarte broekjes/rokjes.

Zandvoort heeft twee velden, waarvan veld twee afgelopen zaterdag is geopend. Het wordt al sinds afgelopen zomer in gebruik genomen, nadat het daarvoor moest worden gedeeld met de naast gelegen voetbalclub.

In het verleden hebben de velden veel te verduren gehad van wateroverlast. Omdat Zandvoort in een kom ligt, wilde het nog wel eens overstromen. In dat geval werd het water naar de duinen gepompt, waarbij de velden onder water kwamen te staan. Telkens overleefde Zandvoort die problemen.

Dat het goed gaat met de club, blijkt tot slot ook uit de twee spiksplinternieuwe, doorzichtige dug-outs op veld twee. Daar hoort bovenstaand exemplaar niet bij; dit pareltje staat op veld één.

Volgens de club mag hij dan misschien niet helemaal meer van deze tijd zijn, hij is wel authentiek, uniek in zijn soort en bovendien in de clubkleuren geschilderd. Kortom: een dug-out om stiekem best een beetje trots op te zijn.

Jouw club in deze serie?

Wil je jouw club opgeven voor deze serie? Stuur een mail naar redactie@hockey.nl, vertel wat jouw club bijzonder maakt en wie weet komen we binnenkort met een verslaggever en een fotograaf op de koffie.