Een ode aan de oude hoofdtribune van het Wagener Stadion

In de serie Hockeytribunes schrijft hockey.nl-verslaggever Marco van Nugteren over bijzondere tribunes. Dit keer brengt hij door middel van een prachtige fotoserie een ode aan de oude, gesloopte tribune  van het oude Wagener Stadion, dat momenteel wordt verbouwd in aanloop naar het EK in 2017.

De laatste keer dat ik op die schitterende, oude hoofdtribune zat, tussen de houten bankjes in, was op 8 mei 2016. Oranje Zwart had net Amsterdam verslagen en was voor de derde keer op rij landskampioen geworden. De prijsuitreiking was al lang geweest, het veld was hartstikke leeg en de wind gierde door de lege tribune heen. Ik daalde de trap af, draaide me om en wierp nog één blik op de hockeytempel, in de wetenschap dat het mijn allerlaatste keer ooit was. Nooit meer op de houten bankjes zitten. Nooit meer naar die authentieke rijnummers staren. Nooit meer tegen één van de pilaren aanturen. Dit was het dan.

Wat was het een parel van een tribune. Een nationaal hockeymonument, uniek in zijn soort. Zeker in het hockey. De vergelijking met Wembley, het nationale voetbalstadion van Engeland, is snel gemaakt. Beide stadions ondergingen hetzelfde lot. Zoals Wembley door de verbouwing van 2000 tot 2007 zijn twee karakteriserende torens is verloren, zo is ook het Wagener met de sloop van zijn oude tribune een deel van zijn ziel kwijtgeraakt. Nu al weet ik dat de nieuwe, hypermoderne tribune die momenteel in aanbouw is, nooit hetzelfde, nostalgische gevoel zal oproepen.

Waarom heeft hij nooit een naam gehad?

Ik heb nooit begrepen waarom de oude hoofdtribune, gebouwd in 1939, nooit een naam heeft gehad. Het Wagener Stadion is vernoemd naar Joop Wagener, de oud-voorzitter van Amsterdam, en heeft werkelijk een prachtige naam. Maar de hoofdtribune zelf verdiende het ook om iemands naam te dragen. Die van een oud-international bijvoorbeeld. Nu is het daar te laat voor en gaat hij voor eeuwig de geschiedenisboeken in als die oude, gesloopte tribune van het Wagener, zonder naam. Eeuwig zonde.

Ik begrijp het overigens wel, dat ie gesloopt is. De gaten zaten er letterlijk in. Renoveren was geen optie en met zo’n bouwval kun je geen EK organiseren. Maar jammer is het wel, of eigenlijk héél erg, of zelfs verschrikkelijk. Mijn collega Jeroen Mansier heeft videobeelden geschoten van de sloop en iedere keer als ik die beelden zie, voelt het alsof de tribune recht voor mijn ogen wordt vermoord.

Beelden van de sloop van de trap

Aan het begin van de video verschijnt één van de twee iconische, bruine trappen in beeld, aan de voorkant van de tribune, pal naast de poort. Een fractie van een seconde lijkt er niets aan de hand. Maar dan komt de boosdoener in beeld gereden. Een levensgrote sloopkraan. Met zijn enorme klauw grijpt hij de trap beet en begint hij er hardhandig aan te trekken. Sommige planken laten meteen los en vallen op de grond, de rest verzet zich hevig en blijft aan de muur geplakt. Daarna laat de klauw even los, om vervolgens een tweede poging te doen om de trap definitief de nek om te draaien. De trap vecht tegen het geweld, maar is te zwak. Hij geeft zich over en stort als een kaartenhuis in elkaar. Er is niets meer van over. Een uiterst pijnlijk beeld, iedere keer weer.

Gelukkig hebben we de foto’s nog. Jeroen Mansier heeft prachtig beeldmateriaal veiliggesteld van de lege tribune, die leeg nog mooier was dan wanneer hij gevuld was met toeschouwers. Bekijk de foto’s, geniet ervan en waan je nog in één keer in het oude, authentieke Wagener Stadion.

Het mooiste wat de tribune te bieden had, perfect in beeld gebracht. De houten bankjes, inclusief de vastgeschroefde rij- en zitnummers, maakten de tribune tot een heus pareltje.

 

Wie goed keek, zag dat lang niet alle zitnummers het eeuwige leven hadden. Sommige sleten er in de loop der jaren af, zoals hier nummer 13 en 14.

 

De witte afrastering was ook typerend voor de tribune. Dit is sowieso een prachtig beeld, door de combinatie van de witte afrastering en de zee van houten bankjes.

Niet alles aan de tribune was mooi. Het lelijkste deel waren de blauwe, plastic stoelen. Ze pasten eigenlijk totaal niet in het ontwerp. Houten stoeltjes hadden daarentegen niet misstaan.

Iconisch waren de speakers, net onder het dak.

Het dak zelf mocht er ook zijn, een imponerende, stalen constructie. Let in deze foto ook weer op de speakers.

De rechtvaardiging voor de sloop, zullen sommige mensen zeggen. Een gat in de onderste tree. Ook dát hoorde bij de tribune.

Let hier vooral op de achterste rij. De enige rij waar het rijnummer (nummer 16) niet op de zijkant van de bankjes, maar op de houten rugleuning stond.

Het karakteriserende trappetje.

De pilaren die het dak ondersteunden, zorgden op sommige plekken voor beperkt zicht. Toch waren ze onlosmakelijk met de tribune verbonden.

De weg naar de uitgang. Op de achtergrond het Amsterdamse Bos, waar de tribune met al zijn houtwerk prachtig tot zijn recht kwam.

Zo kennen we de tribune en zo zullen we hem altijd blijven herinneren.