Hockeyen in Tsjechië: ‘Elk team had wel twee of drie beren’

In de serie ‘Buitenlands avontuur’ verhalen van Nederlandse hockeyers die over de grenzen hebben gespeeld. Deze week de afslag van de rubriek met Daan van Dijk (27), die in Tsjechië bij HC Bohemians Praha heeft gehockeyd.

De eerste wedstrijd in Praag van middenvelder Daan van Dijk was een paar minuten oud, toen hij zijn heup twee meter naar rechts voelde bewegen. ‘Welkom in Tsjechië. Zo voelde die beuk’, vertelt Van Dijk. Hij noemt zichzelf een ‘beetje een stofzuiger, die niet schuw is om anderen te helpen. Een passer, maar wel met een versnelling buitenom.’

‘Het hockey in Tsjechië was fysiek en heel opportunistisch. Veel lange ballen en scoops van een grote beer achterin. Weinig opbouw. De Tsjechen waren heetgebakerd, op een Zuid-Europese manier. Het spel ging heen en weer. Ik stond op het middenveld en heb denk ik nog nooit zoveel gelopen als toen. Dat spel was echt goed voor mijn conditie. Wedstrijden eindigden vaak in 6-4. Dat soort uitslagen.’

Daan van Dijk derde van rechts, onderste rijtje. Met zijn Tsjechische team HC Bohemians Praha. Uitkomend in de Extraliga.

Daan van Dijk noemt zichzelf ‘een stofzuiger’ op het middenveld

Van Dijk is een van de weinige hockeyers die in bijna alle Nederlandse klassen speelde. Met Tempo ’34 uit Rotterdam speelde hij Vierde en Derde klasse. Hij verkaste naar hockeyclub Barendrecht, waar hij in de Tweede en Eerste klasse speelde.

Nu hockeyt de middenvelder Overgangsklasse bij Berkel en Rodenrijs. Als hij de Promotieklasse en Hoofdklasse haalt, zal Van Dijk waarschijnlijk de eerste Nederlander zijn ooit die alle competities heeft gespeeld.

Hij ging in 2016 studeren in Praag. Met een Erasmusbeurs op zak onderzocht de toenmalig student bedrijfskunde op de Tsjechische universiteit hoe je zaken moest doen in Centraal-Europa.

Toen de Nederlandse student op Google zocht naar een hockeyclub in Tsjechië, kwam hij alleen maar ijshockeyclubs tegen. Dankzij de vertaalfunctie kwam hij erachter dat veldhockey in Tsjechië ‘pozemní hokej’ heet. Toen kwam hij snel bij hockeyclubs Slavia Praag en Bohemians Praag uit. Via Facebook stuurde hij beide clubs een bericht. Bohemians reageerde snel. Hij kon meetrainen met het eerste team, zodra hij was geland in Praag.

Het trainingscomplex van de club van Daan van Dijk. Het sportcomplex ook van voetbalclub Slavia Praag. Op de achtergrond is de stad goed te zien.

De Skoda station is de Volvo van hockeyend Tsjechië

Hij zou in Praag door ene ‘Petr’ worden opgewacht, die hem naar de training zou brengen. Van Dijk stapte op goed geluk in de tram in Praag, met zijn scheenbeschermers en hockeystick in zijn tas, voorwerpen die de gemiddelde Tsjech niet kent. En inderdaad, er stond een man met een Skoda te wachten.

Het was het moment dat de Nederlandse student nog niet wist dat elke teamgenoot een Skoda reed. In Nederland is de Volvo station de hockey-auto. In Praag is dit de Skoda stationwagen. ‘Alleen dan zonder labrador en bodywarmer’, lacht Van Dijk erbij.

Het schitterende Praag, waar Van Dijk een half jaar studeerde.

Een paar dagen voor de Extraliga begon, de hoogste klasse in Tsjechië, kreeg hij een appje. Of hij met spoed de volgende ochtend om negen uur bij het eindstation van de metro wilde staan, ver buiten Praag.

Op het afgesproken punt wachtte inderdaad een Skoda. Terwijl de bestuurder honderd kilometer per uur reed, waar je vijftig mocht, probeerde de Tsjech ondertussen via Google Translate op zijn telefoon duidelijk te maken dat het om een gezondheidscheck ging. Na de dodemansrit zat Van Dijk voordat hij het wist bij een dokter, die al snel een stethoscoop op zijn borst drukte.

‘Het was het slechtste medische onderzoek ooit, denk ik’, concludeert Van Dijk. Na wat formaliteiten werd er een formulier ondertekend. Dat formulier zorgde ervoor dat hij een Tsjechisch spelerspasje kreeg, dat elke wedstrijd aan de scheidsrechter moest worden getoond.

Het mooie waterveld van Slavia Hradec Kralove.

Van Dijk moest wel weten wat ‘leva’ en ‘preva’ betekende

De middenvelder had zelf verwacht dat hij in Tsjechië altijd op versleten zandvelden moest spelen, maar dat viel reuze mee. Op eigen veld spelen met HC Bohemians Praha betekende hockeyen op het heerlijke waterveld van het sportcomplex van voetbalclub Slavia Praag, waar allerlei sporten werden beoefend.

Van Dijk heeft nooit iets begrepen van de Tsjechische bespreking in de kleedkamer, maar veerde altijd even op als hij ‘Danoes’, ‘Daane’, ‘Daanovi’of ‘Daana’ hoorde.

Minimaal één keer per week ging hij met zijn teamgenoten na de training naar een bar in Praag, om voor minder dan een euro per halve liter bier te drinken. Op die manier integreerde Van Dijk snel. Op een bierviltje werd er al snel termen als ‘leva’ en ‘preva’ geschreven. ‘Links’ en ‘rechts’ in het Tsjechisch. Dat, werd hem op het hart gedrukt, moest hij uit zijn hoofd leren.

‘Het hockey was eigenlijk geen cultuurshock, moet ik bekennen’, vertelt Van Dijk, die de hockeypopulatie in Tsjechië op een paar duizend mensen schat. ‘Het niveau viel erg mee. Een aantal spelers kunnen zo in Nederland in de Overgangsklasse meedoen, terwijl anderen eerder in de Vierde Klasse zouden spelen. Ik heb zelf in de Vierde Klasse geleerd hoe je beuken moest ontwijken. Dat had ik in Tsjechië ook. Na twee wedstrijden dacht ik: ik ga even niet het duel in, anders lig ik zo weer vijf meter verderop. Het was altijd afwachten welke kant de scheidsrechters op zouden fluiten. Er werd fysiek veel meer toegelaten in Tsjechië, dan ik in Nederland gewend was.’

Met een biertje bij de voetbaltak van Bohemians Praha.

Watervelden en hele matige zandvelden

De Nederlandse student genoot van de uitwedstrijden, als het team met een handvol Skoda’s ergens heen reed, waar hij nog nooit was geweest. ‘Waar kom ik nu weer terecht? Dat was het gevoel. Ik heb met open mond staan kijken naar de velden waar we soms moesten spelen. Zandvelden die twintig jaar geleden in Nederland al waren afgekeurd.’

Maar ook die zandvelden kenden hun charme door de ligging. Zo was Mnichovice, onder Praag, prachtig in de bossen gelegen.

Omdat Van Dijk drie keer per week met Tsjechen hockeyde, was hij een van de weinige buitenlandse studenten die werkelijk het volk leerde kennen. Al die grote hockeyers konden imponerend zijn, maar als het ijs was gebroken, had Van Dijk leuk contact met zijn teamgenoten. ‘De Tsjech an sich kijkt een beetje nors. Eigenlijk heel veel mensen in Centraal-Europa kijken nors’, vindt Van Dijk.

‘Maar als je ze gedag zegt in hun eigen taal, zie je ze al snel opleven. Je moet er even doorheen. Ze hebben het voor mij altijd geprobeerd zo fijn mogelijk te maken. Als je ze beter leert kennen, blijken ze juist best direct. Op het hockeyveld uitte dat zich in op de man noemen wat er fout ging. Het was hiërarchischer. Geen ‘Ja, maar’ zoals in Nederland.’

Overgangsklasser Berkel en Rodenrijs. Daan van Dijk tweede van links (boven). Foto: Erik van Dort

De jongeren in Tsjechië timmeren aan de weg

De Nederlander merkte een enorme zakelijke drive bij de jonge Tsjechen. ‘Wie houdt ons tegen? Dat gevoel leefde sterk. De Tsjechen werken heel hard. Er zaten veel ondernemers in mijn hockeyteam. Voor die jongens is niet alles vanzelfsprekend. Zij grijpen alle kansen die ze krijgen. De enorme economische groei daar onderschatten wij in Nederland.’

Nu werkt Rotterdammer Van Dijk fulltime en hockeyt hij in de Overgangsklasse bij Berkel en Rodenrijs. Ook een mooi avontuur. ‘Ik wist niet of ik het niveau aan zou kunnen, maar het gaat prima. Ik kom op clubs waar ik nog nooit ben geweest, zoals Groningen en Hattem. Vroeger was het toch vooral vaak naar Dordrecht en Hoeksche Waard.’

• Heb je een mooi hockeyverhaal uit het buitenland? Mail dan naar redactie@hockey.nl, waarin je kort uitlegt waar en wanneer je in het buitenland hebt gehockeyd en wat je er zo bijzonder aan vond.