Oranje-Rood met onervaren Van der Horst op zoek naar nieuwe identiteit

Na drie magere en turbulente jaren als fusieclub Oranje-Rood wil de combinatie van Oranje-Zwart en EMHC het verleden voorgoed begraven. De club is op zoek naar nieuw elan en een ander verhaal, met de onervaren clubicoon Robert van der Horst als coach.

Wie vanaf de kleedkamers en de toiletten de trap oploopt naar de kantine van de Eindhovense fusievereniging Oranje-Rood, kan niet om de grote kampioensvlaggen heen. De blauwe vlaggen van de landstitels van 2005, 2014, 2015 en 2016 van Oranje Zwart.

Die weelde bleek een enorme last voor Oranje-Rood, dat in 2016 van start ging als nieuwe club. Tot nu toe zonder veel succes. Alsof het verlaten van het terrein van het succesvolle Oranje Zwart een stap is geweest, die ze nooit hadden moeten zetten. Regelmatig zullen de spelers de afgelopen jaren vanaf het terras van het clubhuis weleens de nek naar rechts hebben gedraaid. Daar lagen de velden van de club die met coach Michel van den Heuvel drie keer op rij landskampioen werd en de EHL won.

Er lijkt vooralsnog een vloek te rusten op de mannen van de ambitieuze fusieclub Oranje-Rood. In het eerste seizoen werd het team in de laatste seconde van de competitie een playoff-ticket afgepakt door Kampong. Een jaar met play-offs volgde, maar dat was na twee keer shoot-outs verliezen in de halve finale snel voorbij. In de Euro Hockey League (EHL) op eigen veld werd het vlaggenschip in april op de eerste avond van de KO16 in de achtste finales al uitgeschakeld door het Duitse Uhlenhorst Mülheim.

Joep de Mol na de uitschakeling bij de KO16 van de EHL op eigen veld. Foto: Frank Uijlenbroek/Worldsportpics

Lucas Judge en Roger van Gent stonden voor een moeilijke taak

Na de 0-5 afgang in de competitie tegen Bloemendaal bleven de play-offs afgelopen seizoen voor de tweede keer in drie jaar buiten bereik. Ondertussen sneuvelden de coaches met de topzware selectie met zoveel (buitenlandse) internationals. De onervaren Lucas Judge werd in zijn tweede seizoen opeens bijgestaan door de ervaren Roger van Gent, die eerst kwam assisteren en uiteindelijk het roer overnam.

Maar zelfs de ervaren Van Gent werd gevloerd in de groep met zoveel routiniers, waarin de verhouding tussen vedettes en dienende spelers de verkeerde kant was opgeslagen. Er was wrijving onderling. ‘Door interne factoren in het team maar ook externe processen waar ik geen invloed op heb, voel ik dat ik niet optimaal voor de groep kan staan’, zei Van Gent toen hij in april opstapte, waarna good old Toon Siepman met frisse tegenzin zijn clubhart liet spreken en voor de groep ging staan.

We wisten niet meer wie we waren Robert van der Horst

Het roer moest om bij de club, die pas drie jaar bestaat maar al meer coachwisselingen meemaakte dan andere clubs in tien jaar, wat de vraag oproept wat de visie de afgelopen jaren inhield. De Pakistanen Muhammad Rizwan en Mehmood Rashid, de ervaren international Bob de Voogd en ook clubicoon Robert van der Horst vertrokken als spelers. Joep de Natris keerde van Tilburg terug naar Oranje-Rood en tieners Thibeau Stockbroekx (Royal Antwerp) en Jamie van Aart (Push) kwamen. Het is een breuk met het verleden, toen in de zomer van 2016 ervaren topspelers als olympisch kampioen Agustin Mazzilli en Benjamin Stanzl werden aangetrokken.

Het team kreeg deze zomer op alle fronten een verjongingskuur. Ondanks de eerdere zeperd met de onervaren Judge, werd gekozen voor de kandidaat met de meeste statuur maar minste coachervaring: clubicoon Robert van der Horst. De speler die als 13-jarige naar Oranje Zwart kwam, vier landstitels veroverde, uitgroeide tot aanvoerder van Oranje, tussen 2004 en 2016 272 interlands speelde en als klap op de vuurpijl werd verkozen tot beste speler van de wereld van 2015. Als speler een zwaargewicht, een leider, als coach een onbeschreven blad. Zo groen als gras. Daarom werd de ervaren trainer Jeroen Baart – eerder assistent bij Oranje Zwart – gekoppeld aan de 34-jarige Van der Horst.

‘Met een ervaren coach is het de afgelopen jaren ook niet gelukt. Het zat mis in ons DNA. We wisten niet meer wie we waren. We willen de komende jaren op een andere manier met elkaar werken, met meer plezier’, vertelt Van der Horst, die aangeeft niet over trainersdiploma’s te beschikken, maar wel ervaring heeft in het bedrijfsleven als manager.

Mink van der Weerden en Robert van der Horst na de mannen hoofdklasse hockey finale tussen Oranje-Zwart en Bloemendaal (3-2). OZ wint het landskampioenschap in 2014. Foto: Koen Suyk

Te lang werd er met weemoed naar de successen van weleer gekeken

Van der Horst wijst nu graag op de negen spelers die op Oranje-Rood zijn opgeleid, die de toekomst van het team vormen. De jonge Teun Beins gaat dit seizoen centraal achterin spelen, de kleine maar slimme Max Kuijpers wordt de centrale middenvelder. Er staat een mix van talent, gecombineerd met de ervaring van spelers als strafcornerschutter Mink van der Weerden, Belgisch aanvoerder Thomas Briels en Oostenrijks hockeydier Benjamin Stanzl.

Met dit vernieuwde team wil de club naar de toekomst kijken. Te lang had de club zich blindgestaard op de drie landstitels, volgens Van der Horst. ‘We must win now, dat gevoel heeft de afgelopen jaren altijd overheerst. We zijn toe aan nieuw elan. We hebben zo vaak teruggekeken naar vroeger. Nu durven we eindelijk weer naar voren te kijken.’

Of de speler die de glorietijden meemaakte, degene is die het team een fris gezicht kan geven, moet blijken. Het voordeel is dat Van der Horst de club goed kent en weet wat er verkeerd is gegaan. Oranje-Rood is ook zijn eigen kindje, waarvoor hij goed wil zorgen. Hij moet de transformatie leiden, zodat mensen over een paar jaar meer feeling hebben met Heren 1 en kunnen zeggen dat de fusie tussen Oranje Zwart en EMHC toch als gelukt mag worden beschouwd. ‘Deze club heeft een ander verhaal nodig. Met een andere dynamiek, een andere hiërarchie, een andere tone of voice. Dat ik daar een grote rol in mag spelen vind ik alleen maar leuk.’

Teun Beins en Joep de Mol, de belangrijke jonge spelers van Oranje-Rood. Foto: Frank Laracker/Orange Pictures

Clubicoon Van der Horst heeft geen coachervaring, maar kent de club als geen ander

Oud-international Rob Reckers is net als Van der Horst een kind van de club en moest met lede ogen toezien hoe de afgelopen jaren het erfgoed van Oranje Zwart werd verkwanseld. Het geraamte, een hecht team met een solide defensie, met spelers als keeper Vincent Vanasch en verdedigers Sander Baart en Marcel Balkestein was opeens verdwenen.

Als oud-teamgenoot verbaast het Reckers niet dat de wereldspeler van 2015 nu al de handschoen heeft aangenomen. ‘Natuurlijk is het een risico. Robert heeft nul trackrecord. Maar garanties heb je nooit’, weet Reckers, die gestopt is als assistent in Eindhoven. Hij had wel zien aankomen dat Van der Horst coach zou worden in het hockey.

‘Alleen niet in dit scenario. Robert vindt coachen en managen interessant, daar heeft hij zich altijd in verdiept. Hij was als speler altijd al goed in het lezen van wedstrijden. Hij heeft zich uitgebreid verdiept in persoonlijkheidstesten, dat heeft hem altijd geïnteresseerd. Hij heeft veel passie voor het coachvak en brengt als speler veel ervaring mee.’

Wie Robert van der Horst zondag in Eindhoven ziet coachen tegen het Belgische Braxgata, ziet een man die zijn oranje-rode hockeykleren en soepele hockeystijl heeft ingeruild voor een zwarte spijkerbroek, een capuchontrui, witte sneakers en een coachbordje. Hij oogt tegelijkertijd gedreven en ontspannen, anders kun je zijn uitstraling niet noemen. Alsof hij  al jaren niets anders doet.

Rober van der Horst bespreekt de tactiek in een rustbespreking. Foto: Frank Laracker/Orange Pictures

Onduidelijk wat het verjongde Oranje-Rood kan betekenen in de competitie

Oranje-Rood toont in de oefenwedstrijd tegen Braxgata een fris smoelwerk. Waar het oude team bestond uit veel postbodes, die het liefst elke bal naar de ander wilden brengen, wordt er nu met plezier rond gepasst, door jeugdige spelers als Joep de Mol, Beins, Kuijpers en Jim van de Venne. Ondertussen zit Van der Horst, die toch opeens moet switchen in zijn rol als speler naar coach, er bovenop. ‘Prima, Rijkie! Gasten, in beweging! Helpen, helpen! Normale dingen blijven doen!’, zijn de logische aanwijzingen, met als hoogtepunt: ‘Boxcontrol, boxcontrol!’ (Navraag leert dat boxcontrol  countercontrole is).

Na de wedstrijd – een 2-3 nederlaag tegen het Belgische Braxgata – vertelt Van der Horst op rustige toon en in korte tijd aan het team wat er nog beter moet. Iedereen lijkt de autoriteit van de gelauwerde oud-international te accepteren. Daarna is er een barbecue georganiseerd, met partners en familie erbij, op initiatief van de nieuwe hoofdcoach. Wat Oranje-Rood kan bereiken met het nieuwe smoelwerk, zal in de competitie blijken. Er lopen nog genoeg internationals rond in Eindhoven met spelers als Pirmin Blaak, Joep de Mol en Belgisch aanvoerder Thomas Briels, maar hoog van de toren blazen is het laatste wat de club zal doen na drie magere jaren.

Van der Horst omschrijft het seizoen als het begin van een lange reis: ‘Wij hebben veel spelers die hier in de jeugd hebben gespeeld. Zij vormen de ziel van de vereniging. We gaan komend seizoen met elkaar ontdekken wie we zijn. Ik hoop dat de leden zich dan met ons team kunnen identificeren. Als dat lukt, is dat al heel wat. En natuurlijk blijven we in ons hart topsporters, het ambitieniveau is hoog.’

Misschien is de laatste stap van de renovatie van Oranje-Rood de landskampioenschapsvlaggen in het clubhuis een wat minder prominente plek geven. Of misschien kunnen ze in een museum in Eindhoven worden opgehangen. Want de erfenis van de landstitels van Oranje Zwart kan dit opgefriste Oranje-Rood missen als kiespijn.