Top-10 beste buitenlandse hockeyers ooit in de Hoofdklasse: Duitser en Australiër bovenaan.

Voor buitenlandse hockeyers is de Nederlandse Hoofdklasse het walhalla, zoals de Engelse Premier League en de Spaanse La Liga dat zijn voor voetballers. De wereldtoppers geven de Hoofdklasse extra glans. Maar welke buitenlanders zijn de beste ooit in de Nederlandse competitie? Hockey.nl doet een serieuze poging met een top-10.

De Duitser Carsten Fischer in een karakteristieke pose. Foto: DPA

10 Carsten Fischer (Oranje Zwart, 1995-1996)

De ouderwetse ausputzer met de slag van dynamiet, was de eerste echte grote buitenlandse naam die onder de befaamde voorzitter Joop Veelenturf naar Nederland werd gehaald. Met het Duitse icoon Carsten Fischer, olympisch kampioen van Barcelona, werd dankzij de visionaire Veelenturf (in 2017 overleden) een trend gezet.

De lange Fischer stond bekend om zijn harde passes en om zijn strafcorner. De machtige aanwezigheid van de kale Duitse international Fischer – bijnaam Calle – maakte indruk op de toeschouwers en de media. Het icoon uit Duitsland speelde niet lang bij Oranje Zwart, maar was wel de eerste buitenlandse hockeyer waar veel aandacht naar uitging. Hij was de trendsetter. Sinds Fischer volgden meer topspelers naar Nederland.

Baltovenaar Waseem Ahmed in actie voor Rotterdam. Foto: KNHB

9 Waseem Ahmed (Rotterdam, 2005-2010)

‘De beste linksback die ik ooit heb gezien’, noemt Jeroen ‘Mister Rotterdam’ Hertzberger zijn oude teamgenoot. De Pakistaan was samen met strafcornerschutter en landgenoot Sohail Abbas een belangrijke speler in de havenstad. De huidige assistent-coach van Pakistan speelde 410 interlands voor zijn land en was onnavolgbaar aan de bal. Als linksachter of linksmidden een attractie op de vaderlandse velden.

In de havenstad wisten ze dat ze de bal onder druk altijd aan de vriendelijke en ongelofelijk handige Ahmed konden geven. Mede dankzij de Pakistaanse dribbels van Ahmed en de sleeppush van teamgenoot Sohail Abbas promoveerde Rotterdam naar de Hoofdklasse en wist het team de play-offs te halen.

2015: HGC – Amsterdam 2-2, Gonzalo Peillat scoort twee goals, beiden uit een strafcorner. Foto: Willem Vernes

8 Gonzalo Peillat (HGC, 2014-2016)

Toen de jonge Argentijn zich in 2014 meldde bij HGC, was hij nog niet het fenomeen dat hij nu is. Tegenwoordig wordt olympisch kampioen Gonzalo Peillat alom beschouwd als beste strafcornerschutter van de wereld. Peillat kwam naar Wassenaar en scoorde 27 doelpunten in zijn eerste seizoen. In zijn tweede jaar waren het er 33. Zijn moeiteloze stijl van pushen is een lust voor het oog en mede dankzij Peillat werd Argentinië tegen alle verwachtingen in olympisch kampioen in Rio de Janeiro. De verdediger werd in Brazilië topschutter met elf doelpunten.

Peillat was twee jaar lang een sensatie op de kop van de cirkel, voordat het Duitse Mannheim met een fantastische aanbieding kwam, waardoor de Argentijn eerder dan zijn contract afliep al naar Duitsland vertrok.

Training HGC voor de nieuwe Hoofdklasse. Ashley Jackson, terug bij HGC. Rechts Steijn van Heijningen. Foto: Koen Suyk

7 Ashley Jackson (HGC, 2008-2010 en 2018/2019)

‘Briljant’ wordt de Engelsman Ashley Jackson altijd genoemd in Wassenaar, waar ze een beetje verliefd zijn op de ouderwetse spelmaker. En briljant is de nummer 7 van het Engelse hockey, de hockeyende David Beckham die zich opmaakt voor zijn vierde Olympische Spelen. In zijn eerste periode bij HGC keken de kenners naar zijn merkwaardige maar oh zo effectieve sleeppush en naar zijn briljante en onorthodoxe spel. Dankzij de ingevingen van een van de eigenzinnige vedettes in het internationale hockey wist Jackson HGC naar de tweede plek op de ranglijst te loodsen.

Jackson leek na de Olympische Spelen van Rio uitgehockeyd. De liefde voor het spel verloren. Hij ging ijshockeyen. De enige die hem nog aan de praat kreeg was HGC-coach Paul van Ass. Dankzij Van Ass en HGC hervond Jackson zijn liefde voor het hockey. Vorig seizoen was hij samen met Seve van Ass dé blikvanger op het middenveld en pakten de Gazellen een EHL-ticket. Jackson had weer zoveel plezier in het spel, dat hij zich toch weer meldde bij het Engelse team, tot groot verdriet van HGC, dat hun aas alweer kwijt was. Hoewel ze ook ergens trots zullen zijn dat ‘hun’ Ashley Jackson straks waarschijnlijk weer op zijn vierde Olympische Spelen staat.

Mark Knowles, speler van HC Rotterdam tijdens de ABN AMRO CUP 2012. Rotterdam wint de finale. Foto: Koen Suyk

6 Mark Knowles (Rotterdam, 2008-2013 met onderbrekingen voor Australische team)

Mark Knowles won op 20-jarige leeftijd al goud op de Olympische Spelen van Athene 2004 en zou uiteindelijk vier Spelen hockeyen. De briljante vrije verdediger inspireerde Rotterdam in 2013 tot de eerste (en enige) landstitel ooit. Een jaar later werd hij met Australië wereldkampioen en werd hij gekozen tot beste speler van de wereld.

Knowles is een leider, een man met een pass maar ook met een ongelofelijke timing in het verdedigen. Een van de beste spelers ooit in de Hoofdklasse. Iemand die een duurzame invloed had op de cultuur bij Rotterdam. Bij Rotterdam gaf hij het goede voorbeeld op de trainingen. Niet met een grote mond, maar door zelf het voortouw te nemen.

Hij nam in 2018 afscheid van het internationale hockey. De Australiër is een trouwe jongen: zelfs nu nog appt hij zijn oude teamgenoten als hij op beelden ziet wat er verkeerd gaat bij Rotterdam.

KAMPONG – OZ 1-2, Vincent Vanasch kust de wisselbeker. Oranje Zwart is op Kampong landskampioen geworden in 2015, voor het tweede jaar op rij. Foto: KNHB

5 Vincent Vanasch (Oranje Zwart, 2014-2016)

Vincent ‘The Wall’ Vanasch werd gekozen tot de beste keeper van de wereld van 2017, 2018 en 2019. Hij werd wereldkampioen met België in 2018 na shoot-outs tegen Nederland. Hij won met zijn Belgische Waterloo Ducks in 2019 verrassend de EHL-titel, na drie gewonnen shootouts op rij.

Bij Oranje Zwart in Eindhoven wisten ze al veel langer dat ze met Vanasch goud in handen hadden. Op aanraden van de Nederlandse oud-international Frank Leistra werd Vanasch aangetrokken. Vanasch was toen al superprofessioneel. Iemand die ’s ochtends nadenkt over voeding en vanaf de eerste minuut alleen datgene eet wat goed is voor zijn lijf. Die een studie maakt van de spelers waartegen hij hockeyt. Iemand die op de training de uitstraling kan hebben dat echt niets hem die dag kan passeren en lachend de ballen wegwerkt. Een topsporter die in 2014 bewust naar Nederland ging, om beter te worden als keeper.

Vol liefde en heimwee praten ze in Eindhoven over de Belg. Drie seizoenen op rij werd Oranje Zwart landskampioen. Twee jaar stond The Wall in het goal. In 2015 won het team de EHL. Vanasch is niet alleen verreweg de beste keeper van de wereld, maar ook de keeper met de best gevulde prijzenkast.

Jay Stacy in het shirt van Oranje Zwart. Foto: KNHB

4 Jay Stacy (Oranje Zwart, 1998-2005, met onderbrekingen voor Australische team)

De Australische bonk spieren was een van de grote namen achter de eerste landstitel van Oranje Zwart in de historie. Hij was al op leeftijd in 2005, maar bewees samen met zijn landgenoot Troy Elder dat buitenlandse spelers een grote invloed kunnen hebben op een team. Het waren Stacy en Elder die hun teamgenoten meenamen naar de fitnessschool voor krachttraining. Iets dat de Australiërs al langer deden, maar Nederlanders nog niet.

Met een extreem zware stick sloeg dertiger Stacy vanuit achteren naar de spitsen als Elder, maar ook jongens als aanvaller Rob Reckers. De pass, de geslagen harde bal van de Australiër: zo wordt er nauwelijks meer gepasst, zeggen kenners als Toon Siepman. Vlak, hard, over grote afstand. Ook op de kop cirkel was Stacy een wapen voor de Eindhovense ploeg, die tot groot geluk van voorzitter Veelenturf de allereerste landstitel in 2005 binnensleepte. Stacy bleef lang in Eindhoven en ook nu nog is de liefde van beide kanten nog voelbaar. Eerst zou Stacy vorig jaar het als interim-coach overnemen in Eindhoven. Dat werd uiteindelijk Siepman, maar de rossige Australiër en Oranje Zwart (het huidige Oranje-Rood) zullen altijd een warme band met elkaar bewaren.

Shahbaz Ahmed is populair in Eindhoven. Dit is in het seizoen 1999-2000. Foto: KNHB

3 Shahbaz Ahmed (Oranje Zwart, 1996-1998 en 1999-2000)

Shahbaz Ahmed, God in Pakistan, wereldkampioen van 1994 en de beste Pakistaanse speler ooit, werd door Oranje Zwart naar Nederland gelokt door Joop Veelenturf.

‘The man with the electric heels’ kwam snel na Carsten Fischer naar Eindhoven. Shahbaz werd de Maradona van het hockey genoemd.  De vergelijkingen met voetballers als Romario en Ronaldo zijn snel gemaakt.

De absolute wereldtop, de meest exotische dribbelaar naar Eindhoven halen. Dat kon Veelenturf. Shahbaz Ahmed bracht Oranje Zwart geen zilverwerk, maar zijn komst en zijn dribbels zorgden voor veel publiciteit en aandacht voor het hockey. Hij maakte het hockey in Eindhoven sexy, kreeg het hockeypubliek op de banken, hoewel hij zeker niet altijd uitblonk bij Oranje Zwart. Hattem-uit, daar was hij niet voor te porren, maar in topwedstrijden kon je hem de bal achterin aanspelen en dan liep hij het hele veld over met zijn electric heels. De aanwezigheid van de Pakistaanse hockeygod in de competitie gaf de Nederlandse Hoofdklasse extra glans. Door de aanwezigheid van Shahbaz kon Oranje Zwart de stap van de middenmoot naar boven maken.

Oud-international Rob Reckers heeft zijn favoriete passeerbeweging van Shahbaz afgekeken en die eindeloos met hem geoefend: het trappetje (sleepbeweging) naar links.

Christopher Zeller wint in zijn enige seizoen Bloemendaal bijna alles wat hij maar kan winnen. Hij wordt topscorer met 52 doelpunten en krijgt de gouden stick voor beste speler. Foto: KNHB

2 Christopher Zeller (Bloemendaal, 2006/2007)

Hij kwam, hij zag, hij overwon. Anders kun je de zegetocht van de Duitser Christopher Zeller, die samen met zijn broer Philip kwam, niet omschrijven. De olympisch kampioen van 2008 en 2012 speelde één onvergetelijk seizoen bij Bloemendaal, dat over een dreamteam beschikte, met hun Duitse collega Tibor Weissenborn en sterke aanvallers als Ronald Brouwer. Van wennen aan de Nederlandse competitie was geen sprake voor de man die op het gewonnen WK in 2006 acht goals maakte.

Hij wist in Nederland 52 keer te scoren (van de 124 doelpunten van Bloemendaal) in de Hoofdklasse en zette daarmee een record neer dat waarschijnlijk nooit meer verbroken zal worden. Zeller was superspits en strafcornerfenomeen in een. Met zijn dribbels wist de fysiek sterke Duitser altijd de kortste weg naar de goal te vinden.

Na de landstitel was het voor de gebroeders Zeller alweer afgelopen met het Nederlandse avontuur. Zij werden aangetrokken om met Rot-Weiss Köln te promoveren naar de hoogste Duitse divisie. Dat lukte. Een jaar later werden ze landskampioen.

Bloemendaal-Oranje-Rood 3-2. Jamie Dwyer op 38-jarige leeftijd nog superfit. Foto: Koen Suyk

1 Jamie Dwyer (Bloemendaal, 2004-2006, 2008-2011, 2017/2018)

Samen met aangever Teun de Nooijer was Jamie Dwyer de superster van het succesvolle Bloemendaal dat de titels aaneenreeg in een van de beste hoofdklasseteams in de historie van de competitie. Vijf keer was hij de beste van de wereld. Hij werd olympisch kampioen in Athene 2004 en wereldkampioen in 2010 en 2014. De aanvaller scoorde in 326 interlands 215 goals.

Dwyer kon alles. Hij heeft de Australische topsportmentaliteit. Een machine, een topatleet, een lichtend voorbeeld voor zijn Nederlandse collega’s. Hij maakte voor elk seizoen een hele planning met piekmomenten, waar alles in het teken van de sport stond. Hij was snel, behendig, een killer. Gedisciplineerd. Alleen maar bezig met zijn sport.

Jamie Dwyer op de schouders bij o.a. Jaap Stockmann, na de landstitel in 2010. Foto: Frank Uijlenbroek

Hij was bij Bloemendaal geen passant, die na de training er weer vandoor ging. Dwyer inspireerde zijn teamgenoten en vormde samen met De Nooijer een onvergetelijke en dodelijke tandem. Misschien wel het mooiste duo ooit in het hockey. Het was Dwyer die de laatste strafbal raak pushte in de finale om de landstitel in 2010.

Dwyer bleef ook na zijn vertrek bij Bloemendaal verbonden met ’t Kopje en maakte een knappe comeback op 38-jarige leeftijd, onder de voor hem bekende succescoach Michel van den Heuvel. Critici verwachtten niet per se veel van de bijna veertiger. Maar Dwyer bleek ook op leeftijd een belangrijke kracht voor Bloemendaal. Mede dankzij de Australische legende won Bloemendaal in 2018 de EHL. Het was het definitieve afscheid van de Australische held met rugnummer 1.

Ook heel goed, maar niet in deze top-10

Barry Middleton (HGC), Lucas Vila (Tilburg), Troy Elder (Oranje Zwart), Rob Short (HGC), Paul Lewis (HGC), Michael Brennan (Oranje Zwart), Graham Reid (Amsterdam), Sohail Abbas (Rotterdam), Xavi Lleonart (Bloemendaal), Tibor Weissenborn (Bloemendaal), Dilip Tirkey (Klein Zwitserland), Jong-Ho Seo (Laren), Santi Freixa (Amsterdam).

N.B. Alleen spelers die nu niet meer in de Hoofdklasse hockeyen konden meedingen. Behalve naar de kwaliteit en de internationale carrière van de spelers is ook gekeken naar de impact van de buitenlandse hockeyer op het team en de successen. Keepers kwamen ook in aanmerking. Reacties en afwijkende top-10 lijsten zijn uiteraard welkom. Later deze week volgt een lijst met de beste buitenlandse speelsters in de Hoofdklasse.

• Wie is de beste buitenlandse speler ooit van de Hoofdklasse?

  Deze poll is gesloten.

  Je hebt al op deze poll gestemd.

  Wie is de beste buitenlandse hockeyer ooit van de Hoofdklasse?
  
  
  

  
  Ophalen van gegevens

 (Lukt het stemmen niet? Ga dan hierheen om je stem uit te brengen)