Heldenstatus na Rio werd Maddie Hinch te veel
Vereerd, bijna verafgood wordt keepster Maddie Hinch (30) in Engeland, sinds de gewonnen Olympische Spelen van Rio de Janeiro van 2016. Het bezorgde haar een burn-out. ‘Het ene moment liep ik anoniem over straat, het andere moment werd ik volop herkend’, zegt de drievoudig Wereldkeepster van het Jaar, die aan het eind van de Pro League na tien maanden afwezigheid haar comeback in de nationale ploeg maakte.
Een duikreis naar Australië legde Hinch afgelopen seizoen af, in de winterstop van de Nederlandse clubcompetitie. Een trip die eigenlijk bedoeld was om haar hoofd leeg te maken. Zes weken lang geen hockey, was het idee. Maar amper in het vliegtuig werd het uithangbord van het Engelse hockey alweer herkend door een moeder en haar twee hockeyende zoons. Of ze misschien een advies kon geven hoe tijdens selectiewedstrijden met de spanning om te gaan?
Hinch was opeens het boegbeeld van de sport
Zeven jaar lang was Hinch als hockeyinternational volstrekt onbekend in haar vaderland, nadat ze in 2008 op haar negentiende debuteerde in de nationale ploeg. Hockey was een piepkleine sport in Engeland, waarbij de vrouwenploeg zelden iets noemenswaardigs presteerde. Laat staan dat ze iets wonnen.
Maar Hinch was één van de belangrijkste hoofdrolspelers die ervoor zorgden dat er een nieuw tijdperk aanbrak. Niet één, niet twee, nee, drie shoot-outs van hockeygrootmacht Nederland stopte ze in de EK-finale van 2015, waardoor Engeland won en Europees kampioen werd. Een mythische prestatie van Hinch die haast niet te evenaren was, zou je denken. Maar een jaar later, in de finale van de Olympische Spelen, opnieuw tegen Nederland, deed ze het nog eens dunnetjes over. Met één verschil, dat wel. Deze keer hield ze niet drie, maar vier shoot-outs tegen.
Bijna tien miljoen Britten zagen het live op televisie gebeuren. Hinch werd een heldin. Een trending topic op Twitter. De Britse pers dook er bovenop. Hockey was opeens voorpaginanieuws, Hinch opeens het boegbeeld van de sport.
Margot van Geffen stuit op Maddie Hinch tijdens de shoot-outs in de finale van de Olympische Spelen van Rio de Janeiro. Foto: Koen Suyk
Na twee stormachtige jaren was ze toe aan een break
Maar in september 2018 verscheen plotseling die officiële verklaring van Hinch, op de website van de Engelse hockeybond. Ze had nieuws. Groot nieuws. Ze nam een tijdelijke break bij de nationale ploeg. Na een paar intensieve jaren, verklaarde ze, was ze toe aan een periode van rust. ‘Hockey heeft een geweldige plek in dit land veroverd, dat hebben we tijdens het WK in Londen gezien, maar sinds het goud in Rio zijn het stormachtige jaren geweest.’
Op het EK in Antwerpen zegt ze nu: ‘Een jaar geleden was ik doodmoe. Ik had een burn-out. Tussen de Olympische Spelen en het WK heb ik het zó ontzettend druk gehad. Bijna elke week vloog ik op en neer tussen Nederland [ze speelde voor SCHC, red.] en Engeland. Voor interviews, voor gala’s, voor meetings, noem maar op. Het ene moment liep ik anoniem over straat, het andere moment werd ik volop herkend. Ik wilde al die mensen pleasen. Dat was heel vermoeiend. Het vrat aan me. Ik was het zat. Ik vond hockey ook niet leuk meer. Ik had een punt bereikt dat ik niet meer wist hoelang ik nog door wilde gaan.’
Het is heus niet zo dat ze elke shoot-out tegenhoudt, maar dat verwacht iedereen wel van haar. Toenmalig ploeggenoot Carlien Dirkse van den Heuvel in 2018
Tijdens het WK in Londen zei Carlien Dirkse van den Heuvel, toen teamgenoot van Hinch bij SCHC: ‘Maddie zegt wel eens dat de druk vanuit de Engelse media groot is. Die zien Engeland nog steeds als de olympisch kampioen. Dat vindt ze niet eerlijk, omdat het team van nu minder goed is. De druk die het zijn van ‘shoot-out-koningin’ met zich meebrengt, vindt ze ook helemaal niet fijn. Ze zegt: met Stichtsche hebben we met shoot-outs van Amsterdam verloren. Het is dus heus niet zo dat ze elke shoot-out tegenhoudt, maar dat verwacht iedereen wel van haar.’
De status van Hinch nam haast mythische vormen aan. Alsof ze geen bal meer doorliet. Ook binnen het nationale team veranderde haar rol, zegt Hinch. Na de Spelen en na het WK namen een hoop ervaren speelsters afscheid, waardoor Hinch als één van de weinige Rio-kampioenen overbleef. Ze veranderde van een keepster in een routinier die geacht werd een leider te zijn. ‘De nieuwe meiden vroegen vaak mijn mening te geven over bepaalde zaken. Die rol had ik nog nooit gehad. Het is ook niet iets dat van nature bij me past.’
Maddie Hinch in haar knalgele keeperstenue op het EK in Antwerpen. Foto: Willem Vernes
Rampzalige comeback
Na de Olympische Spelen presteerde Engeland steeds slechter, met eerst een derde plaats op het EK van 2017 en vervolgens een zesde plek op het WK van 2018. Maar zonder Hinch gleed de ploeg nóg verder af. Op de Champions Trophy in Changzhou eind 2018 eindigden ze als laatste. Onder China. Onder Japan. Tijdens de Pro League dit jaar verloren ze ook bijna alleen maar. Van het gouden team van Rio, was niets meer over.
Dat maakte het er niet makkelijker op voor Hinch, toen ze afgelopen mei haar comeback aankondigde. De heldin die Engeland twee titels bracht, keerde terug bij de ploeg in acute nood. Dat ze een paar maanden daarvoor ondanks een matig seizoen voor de derde keer op rij was uitgeroepen tot Wereldkeepster van het Jaar, hielp ook niet mee. Het zorgde meteen weer voor die bijna onmenselijk druk.
Hinch bezweek.
‘Op dinsdag meldde ik me voor het eerst bij het team. Op vrijdag en op zondag speelde ik een wedstrijd. Dat was snel. Heel snel’, zegt Hinch daar nu over. Fout na fout maakte ze, in haar eerste twee duels, tegen Duitsland en tegen Australië. ‘In de play-offs in Nederland had ik goed gepresteerd, maar in het nationale team was de druk immens groot. Ik maakte een paar fouten. Dat deed me beseffen dat ik niet altijd het maximale van mezelf kan eisen. Ik ben ook maar een mens. Hoe verschrikkelijk dat weekend ook voor me was, het was precies wat ik nodig had.’
‘Ik ben nu gelukkiger dan een jaar geleden’
Die week na die rampzalige comeback ontbrak Hinch in de Pro League-selectie voor de wedstrijd tegen Nederland. De officiële verklaring daarvoor: dat was van tevoren al afgesproken. Ze zou dus niet uit de wind gehouden zijn. ‘Te veel wedstrijden in zo’n korte tijd spelen, was niet goed voor me. Ik was er niet voor niets tien maanden uit geweest.’
Nu draagt de dertigjarige Hinch haar ‘bananenpak’ weer, zoals ze ‘m zelf noemt. De rust heeft haar goed gedaan. Op het EK speelde ze maandag tegen Duitsland een prima wedstrijd, waardoor Engeland een belangrijk punt binnensleepte (1-1). ‘Het voelt goed om terug te zijn. Het heeft even geduurd, maar ik geniet weer van het spel. Ik ben nu gelukkiger dan een jaar geleden. Er komt een belangrijk olympisch jaar aan. Wat ik daarna ga doen, weet ik nog niet. Ik vind mezelf nog best jong. Ik kan nog wel een paar jaar mee.’
1 Reactie
lexi-b
Hinch heeft het keepen een nieuw elan gegeven, als hockeyliefhebber ben ik haar dankbaar. Als NL-fan heeft ze me tijdens Rio2016 wel aan het vloeken gebracht. Mooi interview.