Column Rob Reckers: ‘Waarom een begeleidingsteam voor F’jes?’
Het begon met een e-mail: ‘Trainers, coaches en managers gezocht voor de jeugdteams’. Al snel volgde een tweede: ‘Trainers gezocht voor de Funkeys, Munkeys en Benjamins’. Amper bekomen van de smeekbedes om vrijwillige bijdragen aan het doodbloeiende verenigingsleven, trilt mijn telefoon vrolijk verder. Een bombardement van groepsberichten van wanhopige ouders of het wel goed gaat komen met de motorische ontwikkeling van hun fijnbesnaarde hockeytalenten in de dop.
Laat ik maar direct mijn frustraties op tafel gooien: waar gaat dit allemaal over? Mijn oudste kind van zeven gaat naar de F’jes. Of wij ouders uit willen maken wie er trainer, wie manager en wie coach wil worden. Mag ik opmerken dat dit evenveel begeleiding is als een semiprofessioneel Hoofdklasse-team. Waar zijn al deze mensen voor nodig bij de F’jes?
‘Toen was vrijwilligerswerk nog heel gewoon’
Een bevriende manager van verschillende jeugdteams veert al snel op om mij uitvoerig uit te leggen wat er allemaal komt kijken bij het managerschap. Dit moet je niet te licht opvatten. Alle vragen komen voortaan bij jou, de manager, uit. Je moet een rijschema maken, wekelijks de verzameltijd communiceren, een voorbereidingsweekend organiseren, de afsluitende barbecue, een overzicht van de trainingstijden. En zo nog tien andere taken. Pfff… Inderdaad, dat is geen kattenpis.
Met bittere smaak in de mond denk ik terug aan mijn eigen jeugdjaren. Toen was vrijwilligerswerk nog heel gewoon. Toen namen we het hockeyspelletje gelukkig ook allemaal wat minder serieus. We hadden geen WhatsApp, Facebook Messenger, zelfs Hyves had het levenslicht nog niet gezien. Wij hadden de Flits. Een wekelijks kneuterig blaadje met ongelijke nietjes dat net na de Donald Duck op de mat viel. Daar stond dan in hoe laat je moest spelen.
Nooit was er iemand te laat. Niemand vergat zijn wedstrijden. Trainingen zegde je niet af. Je was er gewoon. Op tijd. En dan was er Peter. Peer in de volksmond.
‘Wat was ik trots dat Peer onze coach was’
Peer was de vader van een vriendje. Peer deed alles. Hij trainde, hij coachte, hij regelde sinaasappels in de rust, hij floot de wedstrijden en zette ons aan het eind van de ochtend ook nog thuis af als dat nodig was. Peer was vroeger voetballer. Een heel goede. Speelde nog een blauwe maandag voor het Nederlands Elftal. Wat was ik trots dat Peer onze coach was.
Soms zie ik hem nog fietsen of spreek ik hem kort. Hij is een man van weinig woorden, maar met oh zo’n groot hart. En toch heb ik hem nooit kunnen betrappen op een cape of andere superkrachten. Peer had geen mobiele telefoon of computer met e-mail. Peer schreef aan het begin van het seizoen het schema op een bierviltje en was na vijf minuutjes klaar. Peer bracht zijn zoon op de fiets naar de training en zette terloops een paar pionnen op het veld omdat hij er toch was.
En op zaterdag? Op zaterdag kwam hij kijken naar de wedstrijd. Hij riep ‘kom op’ en ‘goed gedaan’ en liet ons overspelen en plezier maken. Op de weg naar huis zette hij iedereen af die in dezelfde richting woonde. Peer had nooit stress. Hij werkte fulltime, dat was toen nog een uur of vijftig in de week. Het hockey van zijn zoontje deed hij er gewoon bij.
Peer, zou jij ons eens willen vertellen hoe jij dat vroeger deed?
******
Rob Reckers werd met Oranje Zwart drie keer landskampioen. Hij speelde 209 keer in het shirt van Oranje. De aanvaller behaalde met het Nederlands team goud op het EK in 2007 en zilver op de Olympische Spelen van 2004 in Athene.
11 Reacties
MickH
Mooi Rob, zeker voor een vent die alles heeft meegemaakt, vind ik dit relativeringsvermogen verhelderend!
tjeerd2
Wat een herkenbaar en leuk stukje. Heerlijk. We zijn beetje van dezelfde generatie (we speelden afgelopen juni tegen elkaar in halve finale van LK Veteranen, ik speel bij Voordaan A) en ik heb ook een zoontje, nu in de E-tjes (6-tal) Ben benieuwd wat jij ervan vind dat de E-tjes tegenwoordig al 2 x in de week trainen? En naar ik weet gaan ze in de D of C (de lijnteams) al 3 x trainen?
robvisser
Much ado about nothing, wat mij betreft. Modernisering en professionalisering van de sport, met de tijd meegaan. Stilstand is achteruitgang. Je kunt in het verleden blijven hangen, maar die tijd komt niet terug. En voor 'die goede ouwe tijd' en 'vroeger was alles beter' lijkt Rob Reckers (37 jaar) me nog wat jong. Het plezier in de sport is gebleven voor degenen die het beoefenen, dat is het belangrijkste.
Freekie
Professionalisering van de sport.... In de F-jes.... Met een manager die de sinaasappelen regelt? Wil je ze straks ook aan de vet metingen en proteïnen hebben?
MickH
@RobV 'Modernisering en professionalisering van de sport'. Waar is dat in hemelsnaam voor nodig? Indien hockey wordt afgevoerd van de Olympische agenda, denkt u nou echt dat dit ten koste gaat van de sfeer op Nederlandse hockeyclubs en het plezier dat mensen beleven bij de uitoefening van hun sport? De aantrekkingskracht zal iets verminderen. Nou en? De aanwas is al jaren veel te groot, dus dat probleem lost zich vanzelf op.
tomvangeel
Robber, leuk stuk! Heel herkenbaar, maar ik denk dat ‘Peer’ een vrouw had die niet werkte. Dat was in die tijd nog heel normaal....:-).....en geeft hoop rust
SybrenAndringa
Interessante column, maar ik vrees dat het toch een "much to do about nothing" is. Op zijn minst "not to much". Op zoek naar de nuance: de rol van de manager zit voornamelijk in het managen van de ouders. En als de manager dat goed doet valt het erg mee. En als je dat nog eens goed beschouwt is er niks verandert in vergelijking met vroeger. De genoemde 3 rollen bestonden in mijn jongste jeugd ( 46 jaar geleden op een klassieke club, als 7-jarige begonnen in JD2 want E en F bestond niet) ook al: de coach, de trainer en iemand die een en ander coördineerde. En plakken we een titel op - manager in deze - hetgeen niks met professionalisering heeft te maken maar met de maatschappelijk geest des tijds. De ouders, wij allemaal dus, geen enkele lezer uitgezonderd, zijn veranderd. En wij vragen, ja roepen zelfs, om een manager. Want anders loopt alles spaak. Terwijl dat clubblaadje nog steeds bestaat, alleen in een modern digitaal jasje: de clubapp, meestal van LISA. Daar staan alle tijden, alle velden, alle adressen en alle taken in. Als het door de commissies en coördinatoren (tegenwoordig managers genoemd) goed is ingevoerd. Zucht.... vroeger was het qua clubs en organisatie niet veel anders. Behalve dan dat inrollen vanaf de zijlijn :-). En die ouders dus. Jullie dus. Wij dus .... En Rob dus ook, dus
harald-van-horn
Ik kan het alleen maar met je eens zijn Syb. Niet zo zeer het begeleidings team is veranderd als wel de ouders die overal een mening over hebben. Mijn moeder deed vroeger een rolletje King in mijn tas met een briefje 'succes jongen' erbij. Nu staan moeders tijdens de wedstrijd appjes naar een coach te sturen waarom hun kind al 6 minuten op de bank zit. Dat gedram van ouders in de Fjes vind ik veel verontrustender dan 3 mensen in een begeleidings team. Het leven is in de loop der jaren gewoon drukker geworden. Mensen hebben of nemen minder tijd voor dingen...
MickH
@Horn ben al even weg uit Nederland, doch wat jij hier schrijft, klinkt 'verontrustend...' Als ouders zich op een dergelijke manier denken te moeten bemoeien met hun koters, wellicht zelf geen poot uitsteken,dan vind ik een manager, die als buffer optreedt, tussen 'dat volk' en een elftal, geen overbodige luxe. Met professionaliseren van de hockeysport heeft dat overigens niet zozeer te maken, wel met 'verhuftering' van de maatschappij. De tijd dat 'hockey' zich daar verre van kon houden, ligt al even achter ons...:)
peter_vergeer
Toch een beetje gekke column. Alles draait om die bijzondere meneer "Peer". Werkt 50 uur per week, en is toch in staat om op allerlei taken half te doen. (dat is 6 dagen meer dan 8 uur per dag?) Gaf hij nou training, of "zette hij een paar pionnen op het veld omdat hij er toch was"? Was hij coach, of moedigde hij vanaf de kant aan? Ik heb altijd een beetje moeite met dit soort romantische vroeger was alles beter verhalen. Maar goed, het punt van de column is dat er toch eigenlijk geen begeleidingsteam nodig zou moeten zijn voor de F-jes. Door het begeleidingsteam te noemen lijkt het ook meer dan het is. Eigenlijk zijn het gewoon dezelfde taken verdeeld over verschillende ouders. Niks om je druk over te maken lijkt me. En als Rob het liever allemaal alleen doet, dan kan dat natuurlijk nog steeds.
LJvV
Dus in plaats van dat 'meneer peer' alles doet, zijn de taken verdeelt over meerdere ouders. Nou poeh poeh. Er is een regelvader/moeder die een rijschema maakt (de 'manager', zo dat klinkt heel wat), een coach en een trainer. Of er nou één persoon is die alle drie deze taken doet ('peer'), of 3 ouders die allemaal een taak doen, maakt echt niet uit.