Esmee goes KEW: Afscheid met ups en downs

Negen weken heb ik Down Under doorgebracht. Wat was het geweldig! Als het afscheid dan echt nadert, valt dat niet mee.

Laatste thuiswedstrijd

Na een heel gezellig en ontspannen ontbijt op het strand met de familie White, was het tijd voor de laatste wedstrijd van dit seizoen tegen de nummer 2, Hawthorn. In dat team spelen een aantal voormalig internationals en eerder in het seizoen verloren we met 8-1. Tijdens de rust stond het 0-0 en we waren zeker aan elkaar gewaagd. Iedereen werkte hard en het leek erop dat eindelijk de press door het hele team werd begrepen. Hierdoor kon Hawthorn moeilijk de bal kwijt en sloegen ze veel lange ballen van achteren naar voren.

Nadat zij toch een mooi uitgespeelde goal maakten, lieten wij ons koppie een beetje hangen, waardoor de achterstand snel opliep naar 0-3. Met nog 5 minuten te spelen, ging ik na een korte wissel het veld weer in. Ik stond naast Bobby bij de middenlijn om te wisselen en vertelde haar dat ik zo graag nog een laatste doelpunt wilde maken. “Good luck with that”, zei ze, “you’ve got 5 minutes.” Waar een wil is, is een weg… En zo kreeg ik iets over de middenlijn de bal, liet ik twee speelsters achter me en belandde de bal na een dummy achter de keepster. De blijdschap die op dat moment door mij heen ging, was onbeschrijflijk. Als je alleen mijn reactie had gezien, zou je denken dat ik goud op de Olympische Spelen had gewonnen. Iedereen was ook zo blij voor mij. Echt een heel bijzonder moment.

Na de laatste wedstrijd wordt, zoals gebruikelijk begreep ik, de grappige “teamjas” aan de beste speelster van het seizoen gegeven. Ik dacht dat ik me vergiste toen ik mijn naam hoorde, maar nee, ik was de gelukkige en mocht het jack meenemen naar huis. Met als belofte dat ik dat foeilelijke, maar o zo leuke jasje een keer aantrek naar mijn training bij Pinoké en dan een foto opstuur.

Laatste dag in Melbourne

Om niet de hele dag nutteloos door het huis te hoeven dwalen, wachtend op mijn vlucht, hadden de Whites mij dinsdag meegenomen de stad in. Het uitzicht vanaf de Eureka Tower was fantastisch, evenals de gezellige lunch en de wandeling langs de Yarra river. Eenmaal thuis was het koffers pakken, een heerlijke homemade pizza eten met z’n allen en een mooie familiefoto maken. Want familie, dat zijn de Whites in die twee maanden absoluut geworden!

Op het vliegveld hadden we nog genoeg tijd om even rustig met elkaar een laatste kopje thee te drinken. Het afscheid daarna was erg emotioneel.

Back in Holland

Na een pittige reis kwam ik de volgende dag om 13:15 aan in Nederland. In de aankomsthal wachtten mijn ouders mij op met een groot bord en een boeket zonnebloemen. Letterlijk en figuurlijk een warm welkom. Heel fijn om ze weer te zien. Thuis werd ik opgewacht door een groep schoolvriendinnen en mijn nichtjes. Ik schrok me dood toen ik binnenkwam, maar zo ontzettend lief! Met een grote, maar vermoeide glimlach op mijn gezicht dook ik ’s avonds, na 56 uur wakker te zijn geweest, m’n Nederlandse bed in. Mijn avontuur is nu echt ten einde.

Mocht je ooit de kans krijgen, dan zou ik het zeker aanraden om die te grijpen. Als je vragen hebt, schroom niet om contact op te nemen! Ik ga dit weekend weer bij Pinoké beginnen. We spelen vandaag een oefenwedstrijd en volgende week begint de voorcompetitie.

Cheers!
Esmee

Lees mijn volledige blog op: www.esmeebroekhuizen.waarbenjij.nu