May (16) van Den Bosch MA1 moest vechten voor haar leven

Na de met 4-1 gewonnen finale om het landskampioenschap tegen SCHC, twee weken geleden in het Wagener Stadion, vlogen de meiden van Den Bosch A1 richting de dug-out. Een voor een werd de zieke May Vontenie (16) door haar teamgenoten omhelsd. May zette begin deze maand een streep door haar hockeycarrière, nadat ze bijna twee jaar geleden plots ernstig ziek werd. Dit is haar verhaal. 

De roodharige Vontenie begon met hockeyen bij Montfoort. In de E-tjes bleek de zesjarige May talentvol en vertrok ze naar Kampong. Een aantal jaar later was het talent op zoek naar nog meer uitdaging en sloot de toen veertienjarige Utrechtse aan bij Den Bosch MB1. Stiekem droomde ze van het Nederlands Elftal. Op de dag dat ze aan mocht sluiten bij Nederlands B ging het helemaal mis. May veranderde opeens van een gezonde, ambitieuze sportieveling in een ziek meisje. 

May zat in Opleidings B toen ze een selectiewedstrijd speelde voor een plek in Nederlands B. Ondanks dat het veertienjarige talent zich niet lekker voelde, speelde ze zich in het team. Een stap dichter bij haar droom: het grote Oranje. Door het goede nieuws voelde ze zich weer even beter, maar  later thuis in Montfoort bleek het goed mis. Drie dagen lang lag May doodziek in bed. Niemand wist wat er met haar aan de hand was. Toen ze zich steeds zieker ging voelen, besloot haar dokter toch een ambulance in te schakelen.

Vechten voor haar leven

In het ziekenhuis werden tal van onderzoeken gedaan, maar niemand wist wat er met May aan de hand was. Ondertussen vielen haar nieren uit, had ze geen gevoel meer in haar benen en handen. Haar bloeddruk bleef maar zakken. Met spoed werd ze overgebracht naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis. May bleek een bloedvergiftiging te hebben. Het altijd gezonde en sportieve meisje had een giftige bacterie, die in haar bloedbaan terecht was gekomen. May raakte in een toxische shock en twee dagen lag ze op de intensive care, te vechten voor haar leven.

In een paar dagen stond het leven van het hockeytalent op haar kop. Na opname in het ziekenhuis moest May alles opnieuw leren. Met een fysiotherapeut leerde ze opnieuw lopen. Letterlijk stapje voor stapje. Maar May herstelde niet volledig. Ze had veel last van externe prikkels en had moeite met het verwerken van informatie. In het ziekenhuis werd haar verteld dat dat er bij zou horen. Twee jaar later kampt May nog met dezelfde klachten. Haar probleem is neurologisch en duidt op een leer- en ontwikkelingsstoornis, overgehouden aan haar bloedinfectie. Haar school, hockey maar vooral ook dagelijks leven is niet meer hetzelfde.

Als ik bij Nederlands bijvoorbeeld een tekst lees en ik er daarna vragen over moet beantwoorden, lukt me dat niet. Ik weet dan niet meer wat er in het begin van de tekst stond. May Vontenie

Momenteel is May veel thuis. Ze zit in havo 4 en volgt maar twee vakken. Natuurkunde en wiskunde. De vakken waar je het minste voor moet lezen. Vorig jaar is ze blijven zitten, maar toen ging ze puur therapeutisch naar school. Toch streeft May er naar volgend jaar eindexamen te doen in haar twee vakken. Dat omschrijft haar vechtlust. ‘School is heel lastig voor me’, vertelt ze. ‘Omdat ik heel erg veel last heb van prikkels, is een aula al te druk voor me. Dan is er te veel geluid.’ Maar dat is voor May niet het enige probleem op school. ‘Mijn korte termijngeheugen en informatieverwerking functioneren vrij slecht. Als ik bij Nederlands bijvoorbeeld een tekst lees en ik er daarna vragen over moet beantwoorden, lukt me dat niet. Ik weet dan niet meer wat er in het begin van de tekst stond.’

‘Geen verbetering niet te accepteren’

Voor velen een nachtmerrie, maar May durft te zeggen dat ze het al voor een deel heeft geaccepteerd. ‘Ik zal er mee moeten leven. Ik weet dat ik ziek ben geweest en dat dit nu is zoals het is.’ May praat openhartig over de afgelopen periode en haar ziekte. Hoe moeilijk het ook is voor een meisje in de bloei van haar leven, zit haar eigenlijk maar een ding echt dwars: ‘Ik kan alleen nog niet accepteren dat er geen verbetering meer te halen valt. Ik vind het ook heel erg lastig dat ik niet meer kan hockeyen.’

Begin deze maand zette May definitief een streep door haar hockeycarrière. ‘Als ik alleen maar zou hockeyen door van huis naar het veld te worden gebracht en daarna meteen weer terug van het veld naar huis, zou het me misschien lukken. Maar er komt zoveel meer bij kijken. Een voorbespreking, samen eten, videobeelden bekijken. Die gesprekken kan ik niet volgen.’ May probeerde het nog diverse malen. ‘Het jaar dat ik ziek werd, heb ik niet meer gehockeyd. In mijn tweede jaar in de B heb ik nog wel wat gespeeld, maar dat ging niet denderend. In het begin van dit seizoen heb ik wel meegedaan.’ Ook afgelopen winter wilde ze het zaalhockey proberen. ‘Ik dacht, ik zie wel waar het schip strandt. Ik denk dat ik vijf minuten heb gespeeld. Ik hield het niet vol. Het geluid is daar heel heftig. Toen heb ik de keuze gemaakt om dit seizoen in ieder geval te stoppen. Ik kon niet anders dan naar mijn lichaam luisteren.’ 

May Vontenie. Foto: Sander Hefting

De dromen van May

May is enig kind en haar ouders zijn gescheiden. We spreken met haar moeder Marion, die – net als haar vader Raymond – al sinds May’s vijfde jaar langs de kant van het veld staat. ‘May mocht bij Kampong als C-speelster al met de B meedoen. Ze zocht nog meer uitdaging en vond dat bij Den Bosch. Ze droomde over Oranje en spelen in de hoofdmacht van Den Bosch, in haar ogen het allerbeste team van de Hoofdklasse.’ Haar ouders brachten haar met alle liefde van Utrecht naar Den Bosch en weer terug. ‘We keken graag naar May. Ik denk dat haar dromen tot de mogelijkheden behoorden. May was een rustige speelster met een enorme drive.’

‘May had echt de potentie om haar dromen te halen’, vult Jaimy Hulsker aan. Twee jaar was Hulsker de coach van May. Het jaar dat ze overkwam van Kampong en afgelopen seizoen. Hulsker weet als geen ander wat voor speelster May is. ‘Na de eerste training was het al duidelijk dat May absoluut bij Den Bosch hoorde’, blikt Hulsker terug. Hij beschrijft haar als een rustig meisje. ‘Wat stil. Deed wat ze moest doen. Ze kwam geruisloos binnen.’ Pas toen Hulsker met zijn ploeg na twee maanden voorcompetitie Landelijk speelde, kwam het talent van May echt bovendrijven. ‘Toen hadden we door dat ze echt bovengemiddeld was. Ze was verdedigend heel sterk. Echt een talent. Mobiel, atletisch. Compleet. Daarnaast ook een hele fijne teamgenoot.’ Hulsker kan zich de traumatische situatie nog herinneren als de dag van gisteren. ‘Een dag van uitersten in emoties. Eerst haalt ze de selectie voor Nederlands B, daarna ligt ze op de IC.’

‘Een heel leuk kind’

Hulsker liet May afgelopen seizoen weten dat ze in A1 altijd een plek voor haar beschikbaar hielden, maar niks van verwachtten. ‘May begon te vroeg, dus had last van blessures. We hebben veel overleg gehad met haar fysio. Het leek langzaamaan weer beter te gaan. Op haar eerste training plukte ze met haar eerste balcontact een bal uit de lucht en sloeg ‘m uit de stuit op de onderkant van de lat. Toen dacht ik echt: yes, daar is ze weer.’ May was nog niet volledig fit, maar speelde wel al minuten voor de ploeg van Hulsker. ‘Ze was voor zeventig procent fit en was al weer zo goed. Toen dacht ik wel: stel je voor dat ze dadelijk weer honderd procent fit is.’ 

Hulsker beaamt dat May echt de potentie had om Dames 1 te halen. ‘Zo talentvol als ze was. Zo gretig en technisch vaardig. En ook nog eens een heel leuk kind.’ 

We hebben ons echt sterk afgevraagd of ze wel zou blijven leven. De wereld stond stil. Je bent bezig met gaat ze het overleven of niet. Marion Duinmeijer

Voor de moeder van May stond de wereld twee jaar geleden totaal op zijn kop. ‘We hebben ons echt sterk afgevraagd of ze wel zou blijven leven. De wereld stond stil.’ Marion en haar ex-partner wisten dat ze in het kinderziekenhuis in goede handen was. ‘Gaat ze het overleven of niet?’, blikt Marion terug op de moeilijkste periode uit haar leven. ‘Toen kwam het revalideren. Weer kunnen lopen, fietsen en traplopen.’ May herstelde. ‘Ze is zo’n bikkel en echt een topsporter. Door die instelling is ze zo ver gekomen. We zijn ongelofelijk trots op haar.’

Maar volledig hersteld is ze nog lang niet, benadrukt ook haar moeder. ‘We weten nu een jaar dat er met haar brein iets niet in orde is.’ Haar moeder schetst haar dochters situatie duidelijk: ‘Vergelijk het met lamellen, voor je raam. Als je de drukte van het verkeer in de straat even wil negeren, trek je aan het touwtje en het is weg. May heeft zo’n touwtje niet meer.’

‘Topsportster in hart en nieren’

May en haar moeder gaan nu samen sporten. Haar moeder is een zwemster, dus gaat het tweetal naar de sportschool, of het zwembad. ‘May is een topsportster in hart en nieren. Als we hardlopen op een loopband en ze moet een kwartier, loopt ze 25 minuten. Dan vertelt ze de fysio dat zolang ze nog kan lopen en praten, ze nog kan functioneren.’ 

De klap komt bij May vaak pas later binnen. Kijken naar haar ploeg in de finale om het landskampioenschap kost haar drie dagen hersteltijd. ‘En in die drie dagen gaat mijn servies er aan’, grapt haar moeder. May heeft dan niet meer de kracht om een kopje vast te kunnen houden: ‘Dan staat ze echt uit’. 

Humor staat hoog in het vaandel bij het drietal. ‘Dit is de realiteit van ons leven. Topsport is maar relatief’, verklaart Marion. Samen maken ze er het beste van. ‘Als May ergens naar toe gaat met de bus of met de fiets, weet ze even later niet meer hoe ze er gekomen is. Dan moet ze mij bellen om te vragen hoe ze ook alweer terug moet.’ 

May was een meisje die genoot van iedere sport die voorbijkwam. Talentvol in iedere balsport. ‘En na die ene zaterdag vroeg ik me af of ze überhaupt weer kon bewegen.’ Voor haar moeder voelt het nog als de dag van gisteren. Ruim twee jaar later beginnen May en haar ouders aan een nieuw revalidatietraject. In juli starten ze in Heeze. Want ook voor haar ouders is het herstel de grootste verwerking. Het drietal lijkt op elkaar: ze leggen zich niet neer bij de situatie en blijven vechten. Ze houden hoop, want hoop doet leven. 

May Vontenie (links) met teamgenoot Romee Joosten (rechts) met de beker. Foto: Sander Hefting