Vriendinnen Walcheren MA1 mogen tóch weer samen trainen

Voor veel jongens en meiden uit de A-jeugd dreigt de laatste fase van hun hockeyloopbaan als junior te eindigen in mineur. Geen uitdaging van competitiehockey, geen toffe teamactiviteiten en een mogelijk afscheid in stilte van de geliefde club uit hun jeugd. In een serie verhalen kijken we hoe spelers en coaches van de oudste jeugdteams omgaan met de hockeybeperkingen van deze tijd. Vandaag het bijzondere verhaal van Walcheren MA1.

Om 17.00 uur ging op deze plek het verhaal van Walcheren MA1 online. Een verhaal over een lichting meisjes binnen de Zeelandse club die om het jaar één sterk vriendinnenteam vormen. De huidige speelsters kennen elkaar al vanaf het moment dat ze samen in de D’tjes voor het eerst wedstrijden op een groot veld mochten spelen. Dat hechte team was door de coronacrisis verscheurd. Letterlijk verscheurd, want liefst zeven (!) van de zestien meiden waren al sinds oktober gescheiden van de rest van de groep.

Die meiden – afgelopen december stuk voor stuk achttien jaar geworden – mochten niet meer trainen in groepsverband, in tegenstelling tot hun jongere ploeggenoten. Het clubbestuur nam dit besluit in een tijd dat de strengere lockdownregels werden ingevoerd. Ze hield zich de weken erna zéér strikt aan de geldende maatregelen van overkoepelende sportbond NOC*NSF, die het sporten in groepsverband vanaf 18 jaar onmogelijk maken. De meiden waren zodoende ook niet in tweetallen samen op één veld te vinden.

Toch groen licht

Tot vandaag. Want de derde aflevering in deze verhalenserie maakte in een paar uur tijd het nodige los binnen de club, zo laat trainer/coach Bram Kleine weten. ‘Mijn vriendin zit in de technische commissie van de club. Ze stuurde het linkje van het verhaal via WhatsApp door naar de andere leden. Gewoon, ter info. Niet veel later, toen we buiten een wandelingetje maakten, kwam er ineens een bericht van de lijncoördinator. Die meldde dat de training vanaf nu weer voor álle meiden van het team toegankelijk zijn.’

Kleine is uiteraard blij dat hij vanaf dinsdag weer trainingsvormen kan bedenken voor zijn volledige selectie. De 24-jarige oefenmeester wil geen uitspraken doen over het hoe en waarom van de plotselinge koerswijziging van de club rond MA1, simpelweg omdat hij niet weet wat de precieze beweegredenen waren. ‘Ik ben vooral blij dat we nu als team weer dóórkunnen, dat is het allerbelangrijkste.’

De selectie van Walcheren MA1 van dit seizoen.

Oneerlijk

De afgelopen weken waren een hard gelag voor Kleine en zijn selectie. ‘Tijdens de eerste lockdown had je nog de mogelijkheid om met het hele team trainingen op anderhalve meter te doen’, zegt hij. ‘Hoe beperkt ook, dat was nog altijd beter dan de situatie waarin we tot vóór vandaag zaten. Het voelde heel oneerlijk dat de helft van de meiden wel mocht trainen en de andere helft niet. De meiden worden op school ook nog eens geconfronteerd met voetballende klasgenoten van achttien jaar die wél in groepsverband mogen trainen.’

En dan is de samenstelling van de selectie van MA1 ook nog eens zo dat de pijnlijke gevolgen van het gemankeerde hockeyjaar ook in huiselijke kring voelbaar waren, zoals bij de tweelingen Renske en Leanne Bijl, Rozan en Meike Aertssen en de zusjes Emma (18) en Myrthe (16) Latuheru (zie onderstaand kader). Bij die laatste twee mocht de een wél trainen terwijl de ander haar stick al weken niet had aangeraakt.

Logisch vertrek uit Zeeland

Natuurlijk weet Kleine dat er ergere dingen in de wereld zijn, maar de trainer vindt de huidige situatie in het jeugdhockey – zonder zicht op hervatting van competitiehockey – heel vervelend voor zijn speelsters. ‘Het zure is dat veel meiden die nu aan hun laatste jaar in MA1 bezig zijn de club straks ook echt gaan verlaten. Die meiden doen allemaal vwo, kiezen volgend schooljaar voor de universiteit, gaan op kamers en vertrekken dus uit Zeeland. Daar gaat al jaren zo, maar het valt nu ongelukkig samen met een gebroken hockeyjaar zonder passende afsluiting. Hun hockeyjeugd dreigt gewoon in mineur te eindigen.’

Spelmoment uit een van de laatste competitieduels van Walcheren MA1.

Kleine is zelf op de peildatum voor selectieteams geboren en heeft zo in zijn jeugd bij hockeyclub Tempo in Bergen op Zoom niet twee, maar drie jaar lang in een A-team kunnen hockeyen. ‘Dat was de leukste periode van mijn hockeyjeugd. De successen die je haalt, de feestjes die daaraan gekoppeld zijn… Zó wil je je laatste jaren als junior beleven. Dat gun ik iedereen.’

Ambitieuze groep

Het hechte MA1-team had voor dit seizoen nog wel zulke ambitieuze plannen. De eerste doelstelling – de voorcompetitie in de Tweede Klasse winnen en doorstoten naar de Eerste Klasse – werd glansrijk gehaald na klinkende zeges op Were Di MA3 (0-8), Rapide MA1 (6-1), Hilvarenbeek MA1 (10-1), Breda MA2 (0-4) en HOCO MA2 (6-1). Daarna was het doel om in die Eerste Klasse volop mee te doen om de prijzen en stiekem te dromen van de Subtopklasse.

Kleine: ‘Dit team hoort sowieso thuis in de Eerste Klasse. De meiden hadden echt een plan om dit seizoen met elkaar stappen te maken en beter te worden, door plezier te hebben en keihard te werken. Er zit veel potentie in deze groep, ze kunnen echt leuk hockeyen. Dat we ongeslagen zijn in de voorcompetitie en in alle oefenwedstrijden is helaas nog steeds het enige lichtpuntje in dit seizoen.’