De onverwachte invalbeurt van Tim Jenniskens in de finale

In aanloop naar de Olympische Spelen in Rio de Janeiro blikken we terug op historische olympische hockeymomenten. In aflevering 3: Tim Jenniskens, die in 2012 als reservespeler opeens de finale tegen Duitsland mag spelen door een blessure van Klaas Vermeulen.

Tim Jenniskens’ telefoon gaat. Hij is in het Vondelpark. Hij wist dat hij rond dit tijdstip gebeld zou worden en heeft bewust de rust opgezocht. Even niemand om zich heen. Dit telefoontje kan hem wel eens héél blij gaan maken. Of juist niet. Kielekiele is het, denkt hij.

Hij neemt op. Het is de bondscoach, Paul van Ass. ‘Je mag mee naar Londen’, zegt hij, ‘maar wel als reservespeler’. Daar is Jenniskens al blij mee. ‘Wow’, is zijn reactie. Hij schikt zich in zijn rol.

Reservespeler

Als reservespeler mag hij alleen in actie komen als 1 van zijn teamgenoten geblesseerd raakt. Hoe korter het toernooi nog duurt, hoe kleiner zijn kans op speelminuten. Immers: wie wil de finale van de Olympische Spelen nou missen?

Maar dan breekt de 6e minuut aan van de halve finale tegen Groot-Brittannië. Jenniskens ziet het vanaf de tribune gebeuren. Het staat nog 0-0 als Klaas Vermeulen hard tegen een Brit botst. Meteen grijpt hij naar zijn sleutelbeen. Hij verlaat het veld, zijn toernooi zit erop. Oranje wint, met 9-2, en plaatst zich voor de finale.

‘Zó professioneel van Klaas’

Jenniskens: ‘Opeens ging het allemaal zo snel. Ik moest mijn accreditatie ophalen en voegde me meteen volledig bij de groep. Hoe Klaas daarmee omging, vind ik fantastisch. Hij heeft geen seconde laten blijken dat ie er moeite mee had. Alleen een ware teamspeler kan dat. Het siert hem hoe snel hij geschakeld heeft. Zó professioneel.’

Op het moment zelf voelt Jenniskens zich aan de ene kant rot ten opzichte van Vermeulen. Aan de andere kant is hij blij voor zichzelf. Dolgelukkig belt hij zijn ouders. Die boeken meteen een vlucht naar Londen. Ook zijn broers, zusje en wat vrienden vliegen snel naar Groot-Brittannië om getuige te zijn van de belangrijkste wedstrijd uit zijn leven.

Geen goud

Maar helaas. Duitsland wint, met 2-1. ‘Natuurlijk had ik liever goud gewonnen, maar voor mij persoonlijk was dit de wedstrijd van mijn leven. Ik ben nog altijd ontzettend trots op het traject dat ik heb afgelegd. Ik heb er als reservespeler alles aan gedaan om fit te blijven en er voor mijn team te zijn. Ik stond er op het moment dat het moest. Het was de bekroning van mijn carrière.’

Lees ook

Jeroen Delmee: de laatste Nederlandse hockeyende vlaggendrager

Knuffelen met Willem-Alexander