Sander Baart: ‘Elite 88’, het pizzadieet en Punto Banco

Het eerste duel van Nederland tijdens de Champions Trophy is een extra mooie voor Sander Baart. De 30-jarige international speelt namelijk tegen Argentinië zijn 150ste interland voor Oranje. Hockey.nl verzamelde voor dit jubileum een aantal mooie, grappige of illustratieve anekdotes over Baart, die vooral geprezen wordt om zijn fitheid, zijn drive en de wil om het te maken als tophockeyer.

Ernst Baart

'Hij zei simpelweg dat hockey niets voor hem was' Vader Ernst Baart

‘Hij begon op zijn vijfde met hockeyen, in Antwerpen. Het was een kleine club met maar 250 tot 300 leden met een zandveld. Maar een maand later besloot hij alweer te stoppen met hockeyen. Hij vond er helemaal niets aan toen. Hij was misschien te jong gestart. Zijn broers waren al actief aan het hockeyen en dat wilde hij ook, maar dat was gewoon te vroeg. Na een maand zei hij simpelweg dat het niets voor hem was. Een jaar later probeerde hij het nog een keer en sindsdien is hij blijven hockeyen. Inmiddels is hij lekker fanatiek geworden!’

https://www.instagram.com/p/BkXMsJAgdrHCYeAFRunTMTPZAKswUQTVlBW4Ow0/?taken-by=ebaart

Elite 88

‘Op zijn elfde werd Sander geselecteerd voor een project dat we in België de ‘Elite 88′ noemden. Het was een soort experimenteel nationaal ploegje van spelers uit het geboortejaar 1988. Daarmee gingen ze met een stuk meer structuur trainen. Sander was daar dus onderdeel van en achteraf was dat de ploeg met toekomstige tophockeyers. Ik noem maar even John-John Dohmen en huidige HGC-speler Floris van der Linden als voorbeelden. Die ploeg was uiteindelijk de basis van de nationale ploeg die in 2004 Europees kampioen Onder 16 jaar werd. Toen speelden ze onder anderen tegen Bob de Voogd en Klaas Vermeulen. De overwinning deed het Olympisch Comité voor een deel inzien dat er toekomst zat in het Belgische hockey, met de huidige succes als gevolg. Sander heeft daar aan de wieg gestaan. Rond zijn zestiende maakte hij de switch van België naar Nederland. Hij was al eens benaderd, maar hij zat een ploeg met veel potentie. In eerste instantie zag hij dus niet de noodzaak om naar Nederland te komen. Het moment kwam pas toen hij niet geselecteerd werd voor de Belgische jeugdploeg. Dat kwam als een grote verrassing voor velen. Op dat moment heeft hij gekozen om een andere koers te varen. Naar mijn weten is hij de enige die met twee verschillende landen Europees kampioen is geworden in het hockey.’

Vitali Kholopov

‘Op vijftienjarige leeftijd maakte hij zijn debuut voor het eerste van Royal Antwerp. Het was een kwestie van de juiste tijd op de juiste plek: de club was net gepromoveerd naar de Eredivisie. In de selectie zaten een aantal buitenlandse spelers die belangrijk waren voor de ontwikkeling van Sander als hockeyer. Zij namen hem in zijn jonge jaren echt op sleeptouw. Het zijn niet per se de meest bekende namen, maar eentje was Adam Commens, toen nog international bij Australië. Hij loodste de Belgische ploeg als coach toevalligerwijs een aantal jaar later naar de Olympische Spelen van 2008. Die had het in zich om de juiste hockeycultuur over te brengen op anderen. Een van de andere belangrijke spelers toen was in Nederland een grote onbekende, maar zeker van invloed op de koers van Sander toen: Vitali Kholopov. Voor onze beleving is hij één van de beste hockeyers ooit, speelde op zijn veertigste nog steeds op internationaal niveau. Beetje vergelijkbaar met Jamie Dwyer. Zij hebben wel bijgedragen aan de vorming van Sander als speler. In die periode bij Antwerp was het jaar 2007 een van de mooiste voor hem: voor het eerst in tientallen jaren werd Royal Antwerp kampioen, zowel bij de heren als de dames. Daardoor werd hij tegelijk kampioen met zijn tweelingzus, zijn toekomstige echtgenote en zijn huidige schoonzus. In die fase maakte hij ook zijn debuut voor Oranje, zonder een minuut in de Hoofdklasse te hebben gespeeld.’

Sander Baart in actie tijdens het WK Hockey van 2014 in Den Haag. Bron: Willem Vernes

‘Die periode was wel een hel voor hem’

‘In 2016 maakte hij de keuze om na een paar jaar weg te gaan bij Oranje-Zwart, nadat ze voor de derde keer op een rij kampioen werden. Hij keerde in eerste instantie terug naar België om verschillende redenen. De eerste was om dichter bij huis te gaan hockeyen. Een andere belangrijke reden was om nieuwe ervaringen op te doen in andere omgevingen om te blijven groeien als speler. Bij OZ zat hij in een echte kampioenenploeg. Als hij een mindere dag had, dan waren er genoeg anderen om de kar te trekken. Hij heeft bewust gekozen om een uitdagende omgeving te kiezen, waar een mindere dag fataler kon zijn. Hij zocht een nieuwe horizon op. In eerste instantie zou hij terugkeren naar Royal Antwerp, maar dat liep behoorlijk mis. Door een administratieve fout was hij niet speelgerechtigd. Daar kwamen we na de eerste wedstrijd pas achter, waardoor hij geschorst werd door de Belgische bond. Dat was een behoorlijk drama, want hij kon niet alleen blijven trainen bij Oranje. Toen zijn we gaan rondkijken naar onder meer een terugkeer naar Nederland of een tijdelijk verblijf in de Duitse competitie. Dat bleek niet mogelijk, waardoor we in contact kwamen met Real Club de Polo de Barcelona in Spanje. We legden ze de situatie uit en samen met Royal Antwerp razendsnel vonden we een oplossing voor Sander. Hij heeft er een leuk en verrijkend jaar gehad, maar die periode ervoor was wel de hel voor hem.’

‘Zijn weekschema van dat jaar zat dan ook helemaal vol: op zondag in Spanje spelen, op zondagavond met het vliegtuig naar huis in België. Op maandagochtend vroeg met de auto naar Papendal voor trainingen met Oranje. De dinsdagavond kwam hij terug vanuit Papendal om even thuis te zijn, om woensdagmiddag weer richting Spanje te vliegen. Als net getrouwde man met een gezinnetje maakt dat een flinke uitdaging, maar ervaring vormt de mens. Het heeft hem sterker gemaakt en achteraf was het een mooi jaar voor hem met de geboorte van zijn kind en de terugkeer naar België. Eén van de sponsors in Spanje maakte ook een korte video van Sander, met een passende titel: ‘Built by sacrifice, driven by passion’. Het was achteraf een mooie omschrijving van dat jaar.’

Bob de Voogd

De Pius Mansion

‘Voor het eerst maakte ik Sander mee bij Oranje Jongens A, tijdens een vierlandentoernooi. Toen was hij voor ons nog de onbekende Belg die opeens mee kwam doen. Hij was toen nog een stille jongen, beetje introvert. Aan het begin was het wel wennen, maar hij was altijd rustig en gewoon zichzelf. Hij moest zijn plekje vinden, maar hij was toen al zo’n goede speler met zo veel mogelijkheden. Inmiddels heeft hij zijn sporen verdiend in het elftal en is Sander een goede vriend van mij. We woonden op een gegeven moment met onder meer Thomas Briels en Erik van Wanrooij aan de Piuslaan in Eindhoven. Sander noemde het de ‘Pius Mansion’. Dat waren wel de tijden dat Sander extra genoot van het leven, laten we het daarop houden. Ik kan me herinneren dat hij op een gegeven moment niet meeging naar de Champions Trophy in Auckland in 2011 en toen het roer drastisch heeft omgegooid, want hij hield nog wel van een pizza op zijn tijd.’

‘We waren toen nog jong, maar daarna is hij in aanloop naar de Olympische Spelen van 2012 extra hard gaan trainen en goed op zijn voeding gaan letten. Uiteindelijk viel hij in een half jaar bijna acht kilo af. We maakten nog wel grapjes: ‘Lekker makkelijk om acht kilo af te vallen als je elke dag een pizza eet.’ Maar toch superknap hoe hij dat opgepakt heeft. Hij werd steeds fitter en sindsdien is dat een van de zijn krachten. Hij is echt overal op het veld, is dol op trainen en wil altijd en overal hockeyen. Hij leeft nu voor het hockey, wat hem nu zo’n belangrijke speler maakt. Altijd zichzelf, spreekt altijd uit zijn hart en ik kan goed met hem opschieten. Als het aan hem ligt gaat hij nog tien jaar door, want hij is een echte liefhebber.’

‘Daar kwamen we later pas achter’

‘Grappig genoeg speelden we eerder op het Europees kampioenschap onder 16 jaar tegen elkaar, maar wij beseften toen nog niet dat wij in de toekomst teamgenoten zouden worden. Later zei hij tegen ons dat hij toen Europees kampioen was geworden met zowel België als Nederland. Sterker nog, hij had tijdens dat toernooi gescoord tegen ons. We kenden Sander simpelweg nog niet op die leeftijd, maar ondertussen zijn we hele goede vrienden geworden. Zo gaan eens in de vijf jaar met een groepje op reis. Tien jaar geleden was de eerste keer en na het WK moeten we weer een leuke bestemming vinden. Zeker gezien Sander nu in België speelt, zijn dat leuke dingen om te doen. Het zegt ook veel over hoe hecht we als groep waren.’

‘Voor Baart was de reis naar Stockholm wel een zware, want hij werd ziek tijdens de reis in aanloop naar een belangrijk toernooi met Oranje. Toen was hij ook nog zijn paspoort vergeten en dat was wel zorgelijk, want zijn visum voor India zat daar in. Toen was er even paniek, maar uiteindelijk kwam het goed. Het zal hem niet zo snel weer overkomen, maar eigenlijk misschien ook weer wel. Hij is inmiddels heel volwassen geworden en denkt nu steeds beter na over wat hij wil in het leven. Voor ons is het dan mooi om die switch bij hem te zien. Het hockey heeft daar voor een groot deel aan bijgedragen.’

Vroeger nog tegenstanders, maar inmiddels jarenlang teamgenoten bij Nederland: Bob de Voogd en Sander Baart. Hier poseren zij na de gewonnen Europese titel in 2015. In de gewonnen finale tegen Duitsland (6-1) liep Baart ook nog een gebroken vinger op. Bron: Koen Suyk

Rob Reckers

‘Bij Sander moet ik meteen denken aan het casinospel Punto Banco. We gingen een paar jaar geleden met Oranje-Zwart een keer met zijn allen naar het casino, een leuk uitstapje met het team. Onszelf wagen aan spellen zoals blackjack, roullette, gokmachines, dat kent iedereen wel. Op een gegeven moment zaten we in het casino naar Sander te zoeken, want die was nergens te bekennen. Wij dachten dat hij weg was, maar na een tijdje zagen we hem ergens zitten. Sander zat een stukje verder aan een tafel te spelen, dus wij lopen naar hem toe om te vragen wat hij doet. Hij antwoordt: ‘Ja, dit is Punto Banco!’ We hadden geen idee wat het was en vroegen wat de regels waren van het spel, want hij zat best wel lang aan die tafel schijnbaar en hij had al best wel wat geld verzameld. Met zo’n lekker Belgisch accent zei hij: ‘Amai jongens, dat is toch niet zo moeilijk? Ge hebt Punto, of ge hebt Banco!’ Hij had gewoon eigenlijk geen flauw idee wat hij aan het doen was volgens mij, maar hij was gewoon lekker Punto Banco aan het spelen. Dat vond hij hartstikke leuk en daar verdiende hij ook veel aan. Het is echt een exemplarisch verhaal voor Sander: hij doet zijn ding, kiest lekker zijn eigen pad en heeft met zijn eigen manier van beredeneren een leuke avond. En daar trekt hij zich niets aan van anderen.’

De Voogd: ‘Toevallig hadden we het er deze week weer over Punto Banco, aangezien het casino niet ver van ons hotel in Breda is. Dat verhaal is bij velen dus wel hangen!’

Sander Baart (links), tijdens zijn periode bij Oranje-Zwart, in duel met mede-international Sander de Wijn van Kampong. Bron: Koen Suyk

Robert van der Horst

‘Binnen twee weken was hij de Playstation voor de halve prijs kwijt’

‘Sander kwam als jonkie binnen bij Oranje-Zwart, nog enorm nat achter zijn oren. Je zag toen een jongen die nog niet helemaal leefde voor de sport en duidelijk uit een andere cultuur kwam. Bij Royal Antwerp maakte hij vroeg zijn debuut in het eerste en bij ons zag je dat hij nog wel wat stappen moest maken. Hij was toen nog een bleue jongen, die wel echt goed kon hockeyen. Hij ontdekte op een gegeven moment het sociale leven, om het zo maar even te zeggen. Hij ging in Eindhoven op kamers met wat teamgenoten en heeft zeker genoten van zijn tijd. Hij had veel talent, maar was op een gegeven moment gewoon niet fit. Op jonge leeftijd, als je ook nog gaat stappen, komt er dan ook een moment dat je in geldnood zit. Precies op dat moment had hij een Playstation gekocht met een televisie erbij, maar een aantal weken erna kwam hij erachter dat hij bijna geen geld meer had. Mede omdat hij veel had gestoken in de Playstation en die televisie. Toen bood ik hem aan om de spelcomputer te kopen, maar wel tegen de halve prijs. Hij zei direct ja, dus binnen twee weken kocht hij een Playstation, om hem niet veel later te verkopen voor de halve prijs. Maar daardoor kon hij wel zijn eten kopen.’

‘Hij trok echt heel die ploeg uit zijn voegen’

‘Hij heeft op een gegeven moment wel die knop omgezet toen hij bij ons speelde. Dat was volgens mij onder Van Ass die hem passeerde voor Oranje, op niet zo’n leuke manier. Het raakte hem wel, waardoor die een andere koers is gaan varen toen. Hij is daarna mega voor zijn sport gaan leven. Die ommezwaai resulteerde voor hem in een ticket voor de Olympische Spelen in Londen, die hij op een hele knappe manier heeft afgedwongen. Ik kan me nog herinneren dat wij in het olympisch dorp shuttles gingen lopen net voor het toernooi. En Sander liep toen zo ongelooflijk hard, daar stonden we echt van te kijken. Ik ben een redelijk goede ‘shuttelaar’, samen met onder meer Floris Evers, maar toen kwam opeens onze Sander voorbij en die trok echt heel die ploeg uit zijn voegen. Het was een mooi moment voor hem, net voor een toernooi waarin hij heel goed speelde en een meerwaarde was voor de ploeg. Voor mijzelf was het mooi om dat traject van dichtbij mee te maken.’

‘Het is een jongen met een eigen mening en hij weet die mening steeds beter te uiten. Zijn positie in het veld geeft hem de gelegenheid om zijn huidige rol goed op te pakken. Dat doet hij heel goed, tenminste zo heb ik het ervaren. Ik heb natuurlijk lang met hem in de as gestaan op het moment dat we veel wonnen met Oranje-Zwart. Je kan met Sander heel goed schakelen en hij is fysiek nog steeds een beest. Het is zo moeilijk om hem voorbij te komen. Hij verdient alle credits voor de verloop van zijn succesvolle carrière.’