(Bepaald geen) hockeymeisjes: zeer herkenbare documentaire

Milou Munsters (18) maakte de documentaire ‘(bepaald geen) Hockeymeisjes’ over het fanatieke meisjes C1-team van HTC Son. Zelf was ze jaren geleden aanvoerder van het team. De trainer van toen, Hendrik Jan Guitink, is nu opnieuw coach van het team en reageerde enthousiast op het voorstel van Munsters om een documentaire te maken. ‘Het zíjn natuurlijk hockeymeisjes. Maar toen ik ze uitlegde dat daarmee vaak het cliché van verwende en verwaande meisjes wordt bedoeld, voelden de meiden zich niet aangesproken. Voor ego’s en ijdelheid is geen plaats in dit team,’ aldus de filmmaakster, die mede dankzij deze film werd aangenomen op de Kunstacademie in Utrecht. 

Milou stopte op haar 14e met hockey. Ze begon zich bezig te houden met fotografie en later met film. Om een portfolio op te bouwen voor toelating op de kunstacademie, belde ze de trainer met het voorstel om zijn team te volgen en een documentaire te maken. ‘Hij reageerde meteen enthousiast. Mede dankzij hem is het een heel hecht team, ondanks de verschillende persoonlijkheden. Maar de meisjes zijn zelf ook heel wijs.’

Camera bovenop het team

Milou zat bij 3 trainingen en 3 wedstrijden met de camera bovenop het team. Dat bracht verschillende reacties teweeg. ‘Er waren meisjes die zeiden: ‘Waarom doe je dit voor de kunstacademie? Film is toch geen kunst?’ Maar los van een enkele blik recht in de camera en daarna geschrokken wegkijken, was het opvallend hoe makkelijk ze ermee omgingen.’

Met deze documentaire wil Milou vooral de verandering in beeld brengen die meisjes in de leeftijd 12 tot en met 14 ondergaan. ‘Dat zijn er namelijk nogal wat. Ze gaan naar een andere school en ze komen in de puberteit. Het samenspelen in 1 team biedt ze houvast.’ Juist die houvast liet Milou zelf los door te stoppen met hockey. ‘De druk om te presteren vond ik te heftig. Maar die legde ik mezelf op, ik kon het spel niet relativeren. Ik miste de sport dan ook niet, maar wél mijn team. Daarin zaten al mijn vriendinnen.’

Teamgevoel

Die onderlinge band herkent Milou sterk in het huidige MC1 van Son. ‘Zij zijn zich bewust van wat ze voor elkaar kunnen betekenen en beseffen: er zijn meer mensen op deze wereld.’ Milou laat het teamgevoel in de film zien door de meisjes 1 voor 1 aan het woord te laten, maar zonder beeld. ‘Ik wilde de speelsters niet als individuen laten praten, maar als één team.’

Een treffende scene is wanneer een meisje met betraande ogen en buiten adem de dug-out instapt en overstuur op de bank plaatsneemt. De troostende woorden en meelevendheid van een teamgenootje zijn ontroerend. ‘De coach was te druk met aanwijzingen geven. In de puberteit ben je veel met jezelf bezig. Dit fragment maakt duidelijk welk effect een teamgevoel dan kan hebben.’

Typisch Hockey

Maar de film van de VWO-scholiere heeft meer dan een moréle lading. De wedstrijdbesprekingen in de kleedkamer, de opmerkingen langs de lijn en het verschuiven van doelen zijn herkenbaar voor iedere hockeyer. En ja, er werd ook veel gewonnen. De meisjes behaalden het herfstkampioenschap. ‘Klopt, maar eigenlijk is dat verder helemaal niet relevant. Dat was gewoon leuk aan het einde van de film.

K3 en Samson en Gert

De meiden zijn serieus met elkaar bezig en fanatiek op het hockeyveld, dat moge duidelijk zijn. Gelukkig laten ze ook hun puberende kant zien met opmerkingen over jongens, K3 en Samson en Gert. Het gebeurt tijdens een wedstrijd, op de bank. Tot een teamgenootje het genoeg vindt: ‘sst, een strafcorner!’

Bekijk hieronder de documentaire van Milou Munsters: (Bepaald Geen) Hockeymeisjes.