Doodse stilte tijdens de shoot-outs. ‘Nummer 894, tosti ham-kaas’

Op het moment dat Jeroen Hertzberger in Bhubaneswar de beslissende shoot-out naast schiet waardoor België wereldkampioen is, geeft Laren-speler Robbert van de Peppel op veld drie van de Sporthallen Zuid in Amsterdam een keurige pass. Talloze zaalhockeyers is het zondagmiddag niet gegund om de WK-finale van Oranje live op tv te zien. Een reportage van een bijzondere middag in de Sporthallen Zuid, met een dramatische afloop.

‘Ik heb helemaal niks met voetbal, maar om half drie speelt Ajax tegen De Graafschap. We zijn hier in Amsterdam. Ik kan het toch niet maken om die tv-schermen niet op Ajax te zetten en wel op hockey?!’

Een uur voor de wedstrijd breekt lichte paniek uit, als de barman van de Sporthallen Zuid aangeeft dat hij niet van plan is om de twee tv-schermen in de kleine kantine straks over te schakelen naar de WK-finale. Een medewerker van de KNHB grijpt in. Het gevolg: om vijf voor half drie drukt de barman alsnog een knop van de afstandsbediening in. Eén van de twee schermen springt over op NPO 1. De ander blijft op Ajax.

Het publiek kijkt naar WK-finale Nederland-België. Foto: Orange Pictures/Andre de Heus

Dilemma: WK-finale kijken of toch zelf spelen?

Het zal je maar gebeuren dat je uitgerekend tijdens een van de belangrijkste wedstrijden van Oranje van de afgelopen jaren zelf moet spelen. Om half drie zijn het de mannen van zaalhoofdklassers Amsterdam, Rotterdam, Den Bosch, SCHC, Victoria en Laren die zelf met een bal en stick in de weer zijn en niet kunnen aansluiten bij de groep hockeyliefhebbers die zich gedurende de wedstrijd voor het grote scherm in de kantine verzamelt. Een verzoek om hun duels te verplaatsen, hebben ze niet ingediend. Er is ook niemand die niet het veld op stapt. Iedereen aanvaardt zijn lot.

Vanuit de kantine in de Sporthallen Zuid kun je door het raam een blik op veld drie werpen. Maar zodra er in Bhubaneswar is afgeslagen, is er niemand meer die dat doet. Iedereen staart naar het tv-scherm. Andersom gebeurt het wel. Het zijn Thijn Knetemann en Thijs van Pelt van SCHC die als eersten nieuwsgierig vanuit de zaal naar binnen turen en zien hoe Bob de Voogd op de legguards van Vincent Vanasch schiet.

Het publiek kijkt naar WK-finale Nederland-België. Foto: Orange Pictures/Andre de Heus

Hoe de hockeywereld verbroedert als Oranje een WK-finale speelt

In de kantine is het tijdens de wedstrijd een komen en gaan van spelers, coaches en toeschouwers, die blijven hangen om geen seconde van de WK-finale te hoeven missen, of juist snel een blik op de tussenstand werpen, om zich daarna weer naar veld één, twee of drie te haasten. Eén voor één druppelen ze binnen. Eén voor één gaan ze ook weer weg.

Het is een mooi rijtje dat zijn of haar gezicht laat zien. Justin Reid-Ross. Laurien Leurink. Noud Schoenaker. Maxime Kerstholt. Michiel van der Struijk. Valerie Magis. Robbert van de Peppel. Pien van Nes. Joost Bitterling. Mila Muyselaar. Boris Burkhardt. Nina van der Marel. Jasper Nagtzaam. Lisanne de Lange. Albert-Kees Manenschijn. Macey de Ruiter. Wiegert Schut. Karlijn Adank. Fergus Kavanagh. En vele, vele anderen.

Belgen worden niet gesignaleerd.

Tristan Algera is nu gewoon supporter

Een van de meest opvallende aanwezigen is Tristan Algera. Hij verstopt zich niet. Zijn WK-droom viel anderhalve maand geleden in duigen, toen hij afviel voor de WK-selectie. Nu staat hij in zijn groene trainingsjack van Rotterdam naast Romeo Pace van Victoria naar het tv-scherm te staren. Hij is nu gewoon supporter. Het siert hem.

‘Ik vind het niet moeilijk om nu met al deze mensen naar de wedstrijd te kijken. Het is alweer een tijd geleden dat ik ben afgevallen’, zegt Algera. ‘Ik heb op het puntje van m’n stoel naar de halve finale gekeken. Ik vind het mooi dat Nederland in de finale staat en dat ik de wedstrijd kan zien. Althans, ik had graag de héle wedstrijd willen zien. Maar ik heb net gespeeld en moet zometeen weer spelen. Ik hoop dat ik straks vanaf de bank goed nieuws krijg terwijl ik aan het hockeyen ben, haha.’

Tristan Algera in actie namens Rotterdam. Foto: Orange Pictures/Andre de Heus

In het derde kwart verlaat Algera de kantine. Niet omdat hij de spanning niet aan kan, maar omdat hij naar de teambespreking moet. Ook Amsterdam-coach Joost Bitterling haalt zijn mannen weg. ‘Voor de vorige wedstrijdbespreking waren jullie ook al te laat.’ Ondertussen kijkt iedereen in de kantine nog steeds naar dat ene scherm. Vrijwel niemand heeft in de gaten dat op het andere scherm Ajax al met 5-0 voor staat.

Zo druk dat toeschouwers zelfs op de grond moeten zitten

Oranje-Rood heeft de pech dat Daphne van der Velden een bal op haar hoofd krijgt. Door haar behandeling duurt het drie minuten langer voor de wedstrijd is afgelopen en de speelsters van Oranje-Rood naar het Nederlands elftal kunnen kijken. Meteen na het eindsignaal, als ze weten dat het goed met hun teamgenote gaat, haasten ze zich naar de kantine. Voor de shoot-outs zijn ze net op tijd. De kantine puilt uit. Het is er zo druk dat de speelsters van Nijmegen, Groningen en hdm onder het tv-scherm op de grond zitten.

Het is een mooi gezicht om verschillende delen uit de hockeywereld kriskras door elkaar te zien. Ze staan met z’n allen als één man achter Oranje. Iedereen juicht bij de eerste rake shoot-out van Oranje, gemaakt door Jeroen Hertzberger. Het doet denken aan een WK voetbal.

Marjolein de Koning van Nijmegen lukt het ondertussen maar niet om de bomvolle kantine te betreden. Ze staat aan de andere kant van de volle deuropening en kan het tv-scherm net niet zien. Met haar telefoon in haar hand kijkt ze naar de livestream van de NOS. Die loopt een paar seconden achter. Door het gejuich van de menigte hoort ze eerder dat Oranje scoort dan ze het ziet.

Laren en SCHC beginnen gewoon aan hun wedstrijd, met publiek dat niet naar hen kijkt

Aan de andere kant van het raam in de kantine, beginnen de mannen van Laren en SCHC op zo’n beetje het spannendste moment van het hockeyjaar gewoon aan hun eigen wedstrijd. Wanneer de kantine zijn adem in houdt en Jonas de Geus zijn shoot-out uiteindelijk maakt, lopen zij onwetend vanaf de bank het veld op. Ze kijken tegen de ruggen van hun supporters aan, die even niet in hen zijn geïnteresseerd en door het raam naar binnen kijken.

‘Die mensen in de deuropening moeten nu weg’ Een man van de brandveiligheid, tijdens de shoot-outs

Vlak voor Thijs van Dam zijn shoot-out neemt, meldt een man van de brandveiligheid zich bij de barman. Hij is boos.
‘Dit kan zo niet. Die mensen in de deuropening moeten nu weg.’
Even dreigt een ontruiming op het moment suprême, maar dat laat de barman niet gebeuren.
‘Tijdens de shoot-outs doe ik er niets aan.’
De man druipt af. ‘Als hier de paniek uitbreekt, is dat jouw schuld.’

Een collectief ‘neeeee’ klinkt als Van Dam zijn shoot-out mist. Maar al snel daalt bij het publiek het besef in dat het klaar is als de Belg Arthur de Sloover scoort. Het geroezemoes neemt af. Het getreur om de misser verandert in een stilte. Een doodse stilte. Gaat Nederland de finale verliezen?

Precies op dat moment roept iemand achter de bar: ‘Nummer 894, tosti ham-kaas!’
Niemand reageert. Het fluitje van de scheidsrechter klinkt.
‘Nummer 894, tosti ham-kaas?!’
Niemand die het in zijn hoofd haalt om nu zijn bestelling op te halen.

Verslagenheid is groot als Nederland heeft verloren

De Sloover scoort, maar de videoscheidsrechter keurt hem af. De Sporthallen Zuid explodeert. Maar als Jeroen Hertzberger in Bhubaneswar zijn beslissende shoot-out naast schiet, grijpen de toeschouwers naar hun hoofd. Ongeloof overheerst. Iemand staat op van zijn stoel en gaat meteen naar huis. Een groot deel volgt snel. De kantine stroomt leeg. Degenen die blijven zitten, staren verslagen naar het scherm. België is wereldkampioen.

‘Zonde dat Nederland heeft verloren. Knap van die Belgen dat ze hebben gewonnen’, zegt Oranje-Rood-speelster Valerie Magis. ‘Ik vind het wel jammer dat ik alleen de shoot-outs heb gezien. Ik had de hele wedstrijd willen kijken.’

Ze kijkt door het raam naar de spelers van SCHC en Laren, die hard achter een bal aan rennen en waarschijnlijk nog niet weten dat Nederland verloren heeft. ‘Ach’, lacht Magis. ‘Ik had ook weer niet met die mannen willen ruilen.’